Ad Vanderveen gooit het over de intieme boeg in Eindhoven. Hij citeert vrijwel enkel uit zijn twee jongste albums. Onder de huid kruipend met slechts akoestische gitaar of piano, mondharmonica en zang, ondersteund door Kersten de Ligny met haar aanbiddelijke tweede stem. Als hij dan ook nog eens twee grootse Amerikaanse singer-songwriters covert met hun hits If my Eyes were blind (David Olney) en If you needed me (Townes Van Zandt), kan het niet meer stuk. Toch mis ik zijn gruizige en stekelige elektrische gitaar en stoort zijn overdreven Amerikaanse accent.
Desgevraagd verontschuldigt hij zich met: ‘Ik droom zelfs in het Engels...' ‘Mijn voorouders zijn geëmigreerd naar Canada' zegt-ie. Maar een kleine twintig jaar geleden hoorde ik hem al op Terschelling in onvervalst Hollands. Veel in de VS de laatste tijd? Nou nee, maar daar gaat het komend voorjaar wel van komen, zegt de begenadigd muzikant.
Zo'n tachtig mensen luisteren tijdens het wekelijkse ‘Ad van Meurs presenteert...' in grand-café Meneer Frits van het Eindhovense Muziekcentrum geboeid naar de Bussemse singer-songwriter. Hij wordt ingeleid door de Brabants/Limburgse singer-songwriter BJ Baartmans. Hij vervangt gastheer Ad van Meurs die met het No Blues-project hoge ogen gooit in Frankrijk. Op dit moment oogst hij succes ergens in Bretagne.
Gitarist/zanger Baartmans doet het in ‘t Nederlands. Mooi, maar deze knappe gitarist wil net iets teveel zeggen in zijn songs. Ik hoorde hem al eens eerder op dit Eindhovense podium. Toen was-ie ook zwaar op de hand, maar dat werd enigszins gecompenseerd door lichtvoetige glimlach-gedichtjes tussendoor. Nu zingt hij over fundamentalisten ‘die er rotsvast in geloven dat de mens verloren is van de wieg tot aan de kist...' Hij zal er volgende week donderdag uitleg over geven in het tv-kunstprogramma Walhalla van Omroep Brabant.
Vanderveen zingt hoofdzakelijk nummers van zijn twee laatste cd's. Hij beschouwt die als een twee-eenheid: Fields of Plenty van vorig jaar en het onlangs uitgebrachte Cloud of Unknowing. Prachtige pianoballads als Roger Whitakers New World in the morning wisselt hij af met gevoelige gitaarsongs als To say I love you. Elke noot is raak. Nooit een verkeerd trillende snaar. Maar de bottleneck op het tafeltje naast het glas water blijft onaangeroerd. De titelsong van zijn laatste album moet het doen zonder de beklemmende solo's op elektrische gitaar, zoals ik ook in Stationary ways de donker gekleurde gitaarsolo van de cd mis.
Viel het daarom tegen? Nou nee, als je als toegift zomaar The moment that matters van de gelijknamige top-cd uit 2003 in je schoot geworpen krijgt, met die kippevel-begeleiding op piano, dan ben je als een kind zo blij dat je Ad Vanderveen weer eens live hebt meegemaakt. Maar waar bleef dat scherpe rootsy electric guitar randje...?