De Spaanse folkgroep L'Ham de Foc gaf afgelopen dagen hier een viertal
concerten. Ton Maas was er voor de Volkskrant bij in het Amsterdamse
KIT Tropentheater. In zijn recensie toont hij zich verre van
enthousiast. Het kleurenpalet van de stem van zangeres Mara Aranda
kwalificeert hij weliswaar als ‘fenomenaal', maar dan heb je het wel
gehad. De recensent stoorde zich aan haar gebrekkige Engels en haar
trage kronkeldansjes. Erger nog vond hij het onvermogen van de
muzikanten tot echte muzikale interactie.
Hier een passage uit de recensie van Ton Maas zoals die vanochtend in De Volkskrant stond:
...Het achtkoppig gezelschap uit Valencia wordt wel gerekend tot de neofolk, maar hun stijl laat zich beter typeren als popmuziek op exotische instrumenten. Als begeleidingsgroep van vocaliste Aranda wil het allemaal nog wel lukken, maar in de instrumentale stukken valt op hoe weinig de muzikanten op elkaar reageren. De ingestudeerde arrangementen werden keurig uitgevoerd, maar elke spanning ontbrak. Toen er een Bulgaarse dans werd gespeeld, werd pijnlijk duidelijk dat de daarvoor benodigde hechtheid van het ensemblespel niet voorhanden is. De stukken die na de pauze werden uitgevoerd, klonken wat interessanter vanwege de beter gekozen contrastwerking in de instrumentatie, zoals enkele puntige riffs van de blazerssectie, die bestond uit fluit en schalmei. Het omvangrijke instrumentarium van de groep oogt imposant, met ondermeer Keltische harp, cimbaal, Arabische en Europese luit, draailier, Afghaanse rebab, Bulgaarse trom, Indiase tabla's en Turkse langhalsluiten, maar het fungeerde eigenlijk meer als een rookgordijn om het onvermogen tot echte muzikale interactie te camoufleren...