3 Daft Monkeys overtuigen
3 Daft Monkeys - Hubbadillia - Eigen beheer, www.3daftmonkeys.co.uk
Het is een mooi stel. 3 Daft Monkeys kon ons verleden jaar overtuigen op het Folkwoods Festival in Nuenen met een vrolijke swingende mix van tal van stijlen. Een akoestisch trio uit het Engelse Cornwall: zang, gitaar, fiddle, bas en zang. Ze passen in het alternatieve sfeertje rond The Levellers en Headmix Collective. Violiste Athene Roberts speelde destijds trouwens in Headmix.
3 Daft Monkeys tourt vaak met The Levellers. Onlangs nog, toen ze samen ondermeer in Paradiso stonden en op het Labadoux-festival in het Vlaamse Ingelmunster. Qua drive sluit 3 Daft Monkeys aan bij The Levellers, maar zoals gezegd spelen de monkeys akoestisch en nog belangrijker: ze gaan veel eclectischer te werk dan hun beroemde vrienden. Hun eigen nummers zijn gebed in stijlen als keltische folk, gipsy, en balkan, maar je moet ook niet gek opkijken als je plots een toefje flamenco, latino of iets caraïbisch meent te ontdekken.Hun derde cd Hubbadillia is - zonder te verworden tot een ratjetoe - een goede weerslag van wat deze groep live presteert. Het is smaakvol geproduceerd door Mark Tucker, die onlangs nog Flook produceerde. Geen loops of andere hulpmiddelen uit de toverdoos, maar puur het eigen instrumentarium van de monkeys; lekker transparant dus.
Tim Ashton gaat met een super drive groovy te keer op zijn twaalfsnarige gitaar of cittern. Hij tovert er alle denkbare ritmes uit. Speelt zwierig op zijn tin whistles en stampt tegen zijn bass drum. Athene Roberts stookt het vuurtje nog eens op met vlammend gepassioneerd en soms onconventioneel fiddlespel, waarnaast ze een enkele keer de gevoelige accordeon hanteert. Jamie Waters beperkt zich tot strak bassen. Tim neemt de soms emotievolle lead vocals voor zijn rekening en wordt nogal eens prettig bijgestaan door de tweede stem van Athene.
Drive en enthousiasme is dus een constante. In Tres Cervezas (in 't Spaans) en Does my haed in is zelfs de gekte van Manu Chao niet ver weg. Een enkele keer wordt gas teruggenomen zoals in het min of meer rustige The Man. En Timeless begint met een melancholieke gipsy-fiddle alvorens het zich met een Zuid-Amerikaans ritme weer op gang trekt. Net als je begint te vermoeden dat ze van hun groove-geloof zijn gevallen in een air op fiddle, tin whistle en een enkel basakkoord, schakelen ze onverbiddelijk over op een akoestische variant van Urban Trad.
Opwindend allemaal. Aansprekende spirit én dansbaar. Voor mij had het album echter iets meer rustpunten mogen krijgen, hoewel het eindresultaat me toch aanspreekt. Zo'n groep die het live van de drive en het enthousiasme lijkt te moeten hebben, wil op cd nogal eens door de mand vallen. 3 Daft Monkeys blijft echter overeind. Een stel goed muzikanten dus.
Henk - Waardering 8