JW Roy - Laagstraat 443 - Munich Records MRCD264
Hij is een slagerszoon uit Knegsel die al jaren in Amsterdam woont. Na vier Engelstalige albums besloot hij om zijn nieuwe cd, Laagstraat 443, in het Brabants te zingen. JW Roy laat hiermee zien dat dat prima samengaat met Amerikaanse rootsmuziek.
In 2002 stond Jan-Willem Roy samen met Gerard van Maasakkers op de podia van het Tilburgse folkfestival en Folkwoods in Eindhoven. Toen zongen ze al samen in het Brabants, maar Jan-Willem zong ook nog wat van zijn eigen Engelstalige werk. Hij deed een mooie versie van Cis Verdonk, een oud liedje van Gerard van Maasakkers. Toen werd al door verschillende mensen gezegd dat JW Roy vaker in het Brabants moest gaan zingen. Nu is het ruim drie jaar later, en krijgt die oproep van toen gestalte in Laagstraat 443. Geen woord Engels meer op deze plaat, wel heel mooie muziek met teksten die dicht bij huis blijven, over zijn familie, over verhuizen, over doodgaan zelfs, en dit alles met een hoopvolle uitstraling. Gerard van Maasakkers zorgde voor een aantal teksten. Van zijn Cis Verdonk maakt JW Roy een krachtige ballad met een bluesy jasje, een genot om naar te luisteren. Niemend In De Stad, met tekst van Gerard en muziek van Jan-Willem, is op Laagstraat 443 ingetogener opgenomen. Daardoor krijgt het een wat donkerder sfeer dan met het uitgebreidere arrangement op de cd Achterland van Van Maasakkers. Bij As Ge Ooit (een duet van beide heren) hebben ze de zangpartijen omgewisseld. Nu zingt JW Roy de stukken, die Gerard van Maasakkers op zijn cd Vol Dagen deed.
Natuurlijk is het grootste deel van de nummers van JW Roy zelf. Vorig jaar bracht hij het album Kitchen Table Blues uit, een cd vol mistroostige liedjes. Zijn huwelijk was op de klippen gelopen, hij zat niet lekker in zijn vel, kortom, daar krijg je vanzelf de blues van. Toch kreeg hij zijn leven weer op de rails. Je zou denken dat hij dan geen inspiratie meer zou hebben voor mooie liedjes. Nou, niets is minder waar. In Kortsten Dag schrijft hij eigenlijk over de langste nacht, op 21 december. Je kan dan lekker lang samen in bed doorbrengen, televisie kijken, een wijntje drinken, tot het echt tijd wordt om op te staan. Tsja, er moeten af en toe ook boodschappen gedaan worden. Hij heeft het ook over relatieproblemen, in Nie Meer Goed, dat is uitgebracht als single. Heel serieus is Dood, over bang zijn om dood te gaan, maar nog niet weg willen van deze wereld. Een nummer dat JW Roy zelf begeleidt met alleen maar een akoestische gitaar. Daardoor maakt het een diepe indruk. Iets heel anders beschrijft hij in Rabobankblues, over de eerste keer dat hij een bezoek brengt aan het Van Gogh Museum. Die ene zin, "Unne hippe Chinees hee ne Zonnebloem gescoord, zo mooi, zo prachtig in een driehoekse doos," vind ik prachtig. In alle eenvoud geeft hij hier weer wat er gebeurt in zo'n museum.
Eenvoud tekent het album in zijn geheel. Zelfs de hoes is volledig zonder enige franje ontworpen. Je krijgt alleen de noodzakelijke informatie bijgeleverd, over wie wat geschreven heeft en wie er meespeelt. Een mooie bijkomstigheid is het bijgevoegde verhaal van Kees Spruit (Monkeyman), over Brabant en de zoektocht naar een huis, over kleine en grote dingen die veranderen in de plattelandsgemeenschappen. Herkenbaar, denk ik, voor eenieder die zelf ooit in zo'n dorp woonde.
Drie kwartier duurt-ie, en daarna wilde ik eigenlijk alleen maar meer van dit moois. De cd is tot stand gekomen met de hulp van muzikanten Ruud van den Boogaard, die mee gitaar speelt en ook het nummer Marionneke Sanders schreef, Gabriël Peeters, die drumt en zorgde voor een mooie productie en Mike Roelofs, die de toetsen voor zijn rekening neemt. De muziekstijl van JW Roy is niet echt veranderd. De nummers van Laagstraat 443 zijn bluesy, met Amerikaanse rootsinvloeden. Hij zingt in het Brabants, maar dat maakt het geheel sterker. Hij is eenvoudig, eerlijk, persoonlijk, en laat merken dat hij inmiddels een optimistische kijk op de toekomst heeft. Een overtuigend goed debuut in zijn moerstaal.
Mirjam Adriaans, waardering: een dikke 9