Bloedmooie zwanenzang
Ik was bepaald niet tevreden over het voorlaatste album 'Sean-Nós Nua' van Sinéad O'Connor. Door haar uitspraken in de pers waren mijn verwachtingen toen hoog gespannen. Zij zou de ingedutte traditionele Ierse muziek een fikse afstofbeurt geven, gaf ze te kennen. Een weinig verrassende repertoirekeuze gekoppeld aan een zeer gedateerde productie maakten helaas op geen enkele wijze de titel van het album waar.
Sinéad O'Connor heeft afgelopen zomer besloten te stoppen met haar muzikale carrière. Als laatste wapenfeit is onlangs uitgekomen het album met de fraaie titel, die we vanwege de ruimte maar afkorten tot 'She who dwells…'. Het is een dubbelalbum geworden met op CD1 nieuwe opnamen, demo's en verder onuitgebracht materiaal. CD2 is gevuld met live-opnamen die vorig jaar in Dublin gemaakt zijn.
Om met de deur in huis te vallen: op dit album revancheert Sinéad O'Connor zich volledig. Op het live-album klinken de liederen van 'Sean-Nós Nua' zoals ze hadden moeten klinken: energiek, gedreven en bloedmooi. Met haar allesdoordringende stem weet O'Connor zelfs in belegen liederen als 'Molly Malone' en 'Paddy's lament' haar hele ziel en zaligheid te leggen, zodat deze nummers weer fris klinken. Ik denk dat dit het idee was wat Sinéad O'Connor bedoeld heeft met het afstoffen van de Ierse traditionele liederen.
Onbetwist hoogtepunt uit het live-concert is het lang uitgesponnen 'Fire on Babylon' waar O'Connor eens te meer bewijst dat haar stem een enorme emotionele diepgang bezit. Haar hit 'Nothing compares 2U' heeft nog niks van haar glans verloren. Het enige minpuntje wat ik kan bedenken is het ontbreken van 'Troy', haar eerste Nederlandse hit. Ik herinner me nog een solo-uitvoering van Pinkpop 1988 die me nog steeds de rillingen over mijn lijf bezorgt.
CD1 is een allegaartje van liederen die toch een goed beeld geeft van het fenomeen Sinéad O'Connor. Rode draad is natuurlijk die fenomenabele stem die hoe dan ook altijd sterk leunt tegen de Ierse traditie, ook al wordt ze, zoals in het prachtige '1000 Mirrors' begeleid door het toch niet erg Ierse Asian Dub Foundation.
Ook op deze cd valt voor folkies genoeg te genieten, van het pastorale 'O filii et filide' tot het intieme 'Brigidine Diana'. Curieus zijn de uitvoeringen van oude hits als Dan Penns 'Do right woman', Boudleaux Bryants 'Love Hurts' en de Abba-hit 'Chiquitita'. Hoewel O'Connor in wezen weinig aan deze nummers toevoegt, komt zij er toch mee weg door de oprechtheid waarmee zij deze liederen benadert.
Al met al kunnen we concluderen dat Sinéad O'Connor met 'She who dwells…' een geweldige zwanenzang heeft afgeleverd. En dat is toch spijtig…
Assie Aukes - Waardering: 8,5