Van 'muzikale armoede' tot een 'weergaloos opgebouwd kroonjuweel'
Mary Gauthier - Mercy Now - Lost Highway/Universal
De Amerikaanse singer-songwriter Mary Gauthier verraste eind twintigste eeuw de roots-liefhebbers met haar album Drag Queens In Limousines, gevolgd door het iets minder succesvolle Filth And Fire. In een aantal Nederlandse kranten gaf ze twee jaar geleden nog af op de Amerikaanse muziekindustrie, maar nu heeft ze wel een cd gemaakt op het grote Lost Highway, waar ook haar voorbeeld en evenknie Lucinda Williams zit. Deze schaalvergroting pakt volgens veel Nederlandse journalisten goed uit, maar kenner Bart Ebisch (Dagblad De Limburger en www.altcountry.nl) plaatst grote vraagtekens.
Bart Ebisch schrijft op www.altcountry.nl (de in rootsmuziek gespecialiseerde Site) ondermeer:
...De schaalvergroting van het succes van Ray Wylie Hubbard zorgt vanzelf voor een meer kritisch oor bij de luisteraar. En dus klaagde ik hier onlangs een beetje over 's mans nieuwe cd Delirium Tremolos. De cover helemaal vooraan (The beauty way van Eliza Gilkyson) en die aan het eind (Choctaw Bingo van James McMurtry) bevielen het beste, daar tussenin viel de muze tegen. Dat geldt ook voor Mercy Now van Mary Gauthier, haar eerste cd voor een grote platenstal...
Herman van der Horst van muziekkrant Oor lijkt te weten waar bij Bart Ebisch de schoen wringt:
...Volgens de popjournalistieke wet van Bartjes moeten we bij Mary Gauthiers debuut voor een grote platenmaatschappij wat zurig vaststellen dat het allemaal net effe wat iets minder is geworden. Maar in haar geval gaat die wet niet op. Mercy Now is haar allerbeste plaat. Een weergaloos opgebouwd kroonjuweel....
Bart Ebisch ziet het dus allemaal net even iets anders. En dan heeft hij het niet enkele over de consequenties van de schaalvergroting, maar hij constateert ook muzikale armoede: ...Producer Gurf Morlix tovert zijn hele studiopallet tevoorschijn en maskeert daarmee vooral de muzikale armoede. Het merendeel van de liedjes is simpelweg niet van de kwaliteit die je zou verwachten. Ik ontwaar geen klassieke Americana-liedjes en ook geen muzikale verrassingen. Wel veel bij elkaar gezochte muziek. Met een koortje en een viool redt Morlix het bloedeloze Say she's a rhymer, maar hij laat Americana als een cliché klinken, zo voorspelbaar is zijn trucendoos inmiddels geworden. Een kaal meppende drums, een aanzwellende hammond en een huilende viool; het lijkt non-de-pie wel Americana-Protools. Bovendien, Mary Gauthier is een balladmadam, zo bewijst ze met een nieuwe geslepen versie van prijsliedje I drink, geen alleskunner zoals Lucinda Williams....
Juichend
Vooralsnog lijkt Ebisch alleen te staan in zijn kritiek. Naar Oor-Van der Horst lazen we ook juichende kritieken van Maaike Borst in het Utrechts Nieuwsblad en Theo Hakkert in Dagblad Tubantia/Twensche Courant.
Herman van der Horst wordt in Oor helemaal lyrisch als hij het heeft over het titelnummer: ...Mercy Now is een verzoenend gebed voor haar adoptieouders in Louisiana, voor alle mensen, voor de hele wereld en voor het leven. Dat klinkt hoogdravend, maar is het aleesbehalve. Dat tekent de unieke kracht, bewogenheid en precisie van haar in de klassieke country gewortelde lyriek. Ze zingt over Mardi Grass Indians, gaat tekeer tegen de opportunistische Nashville-popcountry-wereld en maakt van Fred Eaglesmith's 'Your Sister Cried' een onverwisselbare Gauthier-song. Maar het zijn de verloren liefdessongs die het hart en die ziel vormen van een werkstuk dat do9or de sober ademenden instrumentaties en de produktie van Gurf Morlix tot ongekende wasdom komt. Heb genade!....
Warmer
Maaike Borst in het Utrechts Nieuwsblad:
...ze is nog steeds groeiende. Opener Falling Out Of Love is Gauthier op haar zwartgalligst, zwaar en dreigend gearrangeerd. Het daaropvolgende titelnummer Mercy Now is klein, droevig en liefdevol. Gauthier kan hard zijn, maar ook schaamteloos en oprecht sentimenteel. De arrangementen en productie zijn voller en warmer dan Drag Queens In Limousines, subtieler dan Filth & Fire. Haar stem heeft meer bereik en kleur gekregen dan alleen de snikkende en knauwende countryzang. De nieuwe versie van Gauthier-klassieker I Drink spreekt boekdelen: Mary Gauthier is van een rauwe liedjesschrijfster voor liefhebbers uitgegroeid tot een zelfverzekerde en grote countrydame die velen zal aanspreken...
Indrukwekkend
Theo Hakkert in Dagblad Tubantia/Twensche Courant:
...Het is andermaal een indrukwekkend album geworden. De openingstrack zing-zegt ze op de manier waarop Leonard Cohen dat pleegt te doen. Ze doet covers van onder andere Fred Eaglesmith en Harlan Howard, maar ze covert ook zichzelf. Ze hernam ‘I drink', dat op Drag Queens staat. Een opmerkelijke stap die doet vermoeden dat ze Mercy Now als nieuwe start ziet. ‘I drink' moet haar wel erg dierbaar zijn. Destijds zei ze: ‘Mij is opgevallen dat je songs als het ware overleeft. Je ontwikkelt je verder. Soms kom ik mezelf in een oude song tegen en denk ik: zo ben ik niet meer. Zo zijn mijn liedjes een weerslag van mijn leven, een logboek.'...