Tift Merritt
De pers over
Blue Highways
Heb je aanvulling op de geciteerde recensies mail ons:
De derde editie van Blue Highways is zaterdag 23 maart in het Utrechtse Vredenburg massaal bezocht. Op onze speurtocht naar recensies in de landelijke en regionale media zijn we er drie tegengekomen, in de Volkskrant, De Gelderlander en De Limburger. Over een aspect waren de recensenten het eens: Blue Highways voorziet duidelijk in een behoefte. Maar over de kwaliteit van groepen en solisten verschillen de recensenten van mening.
Zo gaat Peter Bruyn in De Gelderlander uit zijn dak over Chris Hillman en is Bart Ebish in De Limburger ook lovend, terwijl Gijsbert Kamer in de Volkskrant Hillmans muziek kwalificeert als oubollig.
Chris Hillman voor de een top, voor de
ander niks; Tift Merritt groot talent
Over het belang van het festival:
De Gelderlander: …De piepjonge Tift Merritt liet duidelijk doorklinken dat het genre niet voorbehouden is aan knoestige veertigers en vijftigers. Dat was trouwens wel de leeftijd van het publiek dat zaterdag massaal op de derde editie van het festival in Utrecht afkwam. Ooit was de Americana (dat zo'n beetje alle in de country wortelende singer-songwriter- en rockstijlen omvat) voorhoede van de rockmuziek. Thans is er in het Nederlandse clubcircuit voor deze artiesten nauwelijks nog emplooi. Maar liefhebbers zijn er nog genoeg en het volle Vredenburg toonde aan hoezeer Blue Highways in een behoefte voorziet.
De Volkskrant: …Zelden was op een festival een publiek zo geconcentreerd en vol toewijding om alles in zich op te nemen. Men was gekomen om te luisteren naar muziek die op radio en tv is verdrongen naar de nachtelijke uurtjes…
Bart Ebish in De Limburger: ...Vlak voor Pasen verzamelen zich jaarlijks zo'n tweeduizend liefhebbers van Americana in Vredenburg in Utrecht. Veelal mannen, dertigers en veertigers, vaak met eega. Ze spreken elkaar aan met: Heb je de nieuwe van die-en-die al gehoord?' De naam van de genoemde artiest is vaak volstrekt onbekend bij de ander, die niet onder wil doen en zijn laatste ontdekking noemt. Zo delen ze hun kleine wereldje...
en:
...Tien uur Americana bleek voor veel oudere jongeren toch iets teveel van het goede. Was het op bepaalde momenten van de dag moeilijk om de propvolle kleine zaal binnen te komen, bij de slotact Kevin Russell (kleine zaal) was er volop plaats voor een dansje. De diehards maakten er gretig gebruik van, zoals ze ook deden bij countryrocker Jesse Dayton, die om één uur 's nachts flitsend afsloot in een halflege grote zaal...
Van Gijsbert Kamer in De Volkskrant mag het festival trouwens iets avontuurlijker: …de volgende keer zou iets meer diepgang, donkerte en gekte geen kwaad kunnen. Een Will Oldham, Johnny Dowd of Handsome Family zou voor velen een eye-opener kunnen zijn. Om in jazztermen te spreken: iets meer blues en iets minder dixieland graag….
Waar Kamer op doelde: …Het bleef allemaal een beetje braaf, en met optredens van bijvoorbeeld de Twangbangers en de Brooklyn Cowboys ook karikaturaal. De als supergroep aangekondigde Twangbangers bewezen de stelling dat ook uitmuntende musici een inspirerend figuur nodig hebben die hen de richting wijst, terwijl veteraan Walter Egan van de Brooklyn Cowboys wat al te gemakkelijk countryrock cliché's aan elkaar reigde….
Chris Hillman
Gisbert Kamer in de Volkskrant over over Chris Hillman: … de als bluegrass bedoelde oubolligheid die hij thans te berde brengt, lijkt nergens naar…
Opvallend is hoezeer de mening van Peter de Bruyn in De Gelderlander hier tegenover staat.
In de eerste alinea van zijn recensie laat hij er al geen misverstand over bestaan:
… De herkenningsovatie toen Chris Hillman het nummer Wheels en later Sin City inzette was veelzeggend…beide songs komen van het Flying Burrito Brothers album The gilded Palace of Sin, door velen beschouwd als de plaat waarmee het fundament voor het Americana-genre gelegd werd. Dat alleen al maakte het optreden van Hillman op Blue Highways memorabel….
Om een paar alinea's later er nog een schep bovenop te doen:
… Liefhebbers kenden de prachtige bluegrass-platen die Hillman de afgelopen jaren maakte. En samen met Herb Pedersen een jeugdvriend met wie hij al lang musiceert liet hij een handvol Byrds- en Burrito-klassiekers en gospels in bluegrass-stijl passeren. Loepzuiver zingend en schijnbaar achteloos mandoline- en gitaar spelend drukt het duo een kwaliteitsstempel op het festival…
Bert Ebish legt het er in De Limburger iets minder dik bovenop: ...Voor muzikaal vakmanschap zorgden oudgedienden Chris Hillman & Herb Pedersen, ondersteund door de voortreffelijke Nederlandse rootsformatie The Hillbilly Boogiemen...
Tift Merritt
Ook over Tift Merritt zijn de heren het niet helemaal eens.
In de Volkskrant is zij de grootste verrassing... …ze oogde als Bonnie Raitt, klonk als Emmylou Harris en geldt sinds zaterdag als Amerikaanse Ilse de Lange. Die komt er wel… Ook De Limburger is enthousiast: ...De frêle Merritt - gezegend met een kraakheldere, krachtige stem - zorgde voor het mooiste moment van de dag. Vlak voor haar Europese debuut speelde ze solo een countryliedje voor KRO-radio, zichzelf begeleidend op gitaar. Steeds meer mensen verzamelden zich rondom haar en luisterden met ingehouden adem. De zangeres schrok zich een hoedje toen na de laatste noot een enorm applaus losbarstte.
En de Gelderlander: … Tift Merritt, de zangeres uit North Carolina van wie over enkele maanden pas de eerste cd verschijnt, geldt nu reeds als enorme belofte. Net zoals de popgeschiedenis talloze 'nieuwe Dylans' kent, zijn er ook heel veel 'nieuwe Emmylou Harrissen' geweest. Dat etiket is hier wellicht wat voorbarig. Vooralsnog galmt Tift meer dan ze zingt….
Slaid Cleaves
Slaid Cleaves bracht het er volgens De Volkskrant en De Limburger ook goed af.
De Volkskrant: ..zijn set was gevarieerd van robuust rockend tot ingetogen in Cold And Lonely. Cleaves leverde het bewijs dat je geen vijftig hoeft te zijn om overtuigende americana te brengen…
De Limburger: ...folkcountryzanger Slaid Cleaves, die een subliem combo (zonder drums) om zich heen had verzameld, onder wie gitarist Gurf Morlix en contrabassist Ivan Brown die zijn instrument als klimrek gebruikte...
Nog wat kwalificaties uit De Volkskrant:
Sarah Harmer: …mooie warme liedjes liedjes in de traditie van de vroege Joni Mitchell.
Butch Hancock: …ontroerde het meest.. hij bracht een kleine ode aan Townes Van Zandt.
zie ook:
http://www.volkskrant.nl
http://www.limburger.nl
http://www.bndestem.nl
En toen kwam er een reactie van Rein:
Het neigt teveel naar de country
't Was de derde maal dat ik dit festival bezocht ('t 25-jarig Rounder-jubileum daargelaten, want die had een identieke insteek !). Volgens mij werd deze laatste uitgave 't meest massaal bezocht, redelijk druk in de wandelgangen, weinig doorstroming bij de CD voorziening, en je vraagt je af of de kalkoen-sate wel lang genoeg op 't vuur heeft gelegen.
De variatie aan en keuze van de artiesten daar kan uiteraard over gediscussierd worden, maar 't is duidelijk dat het hier een sellect (en sellectief ) gezelschap betreft, waarbij volgens mij een link bestaat naar een platenlabel (met bijbehorende veto !). Ik ben wel degelijk nieuwsgierig hoe de samenstelling van deze artiesten tot stand komt, want het geheel neigt teveel richting de country zijde, en als je niet oppast staan volgend jaar Grant & Forsyth op het programma. Accoord, ergens dient een keuze gemaakt te worden, en dan is het logisch dat zij die het fynancieel risico nemen voor dit avontuur de meeste inspraak krijgen.
Persoonlijk vond ik de optredens (welke ik gezien heb !) niet echt top...werd met name aangetrokken door de komst van Tift Merritt... ik ben ervan overtuigd dat ze veel in huis heeft, maar tijdens het concert kwam het er (nog !) niet helemaal uit.... schitterende stem natuurlijk, maar 't echte vuurwerk of emotie bleef uit (maar 1 zwaluw maakt nog geen zomer, ze straalde in mijn ogen wel potentieel uit...dus d'r komende CD zal zeker gaan scoren).....
Ik was aanzienlijk meer gecharmeerd van Sarah Harmer's eenvoudige en directe aanpak, zeer overtuigende podium-act, sterke songs....kortom heerlijk en ontspannend, alsof ik een avondje uit was.
De meest sterke persoonlijkheid was zondermeer Greg Trooper......ik heb geen recensies gelezen, maar 't kan niemand ontgaan zijn dat het hier om een top entertainer en muzikant ging....werkelijk een fantastisch optreden.....(volgens mij is het gros van dit genre overigens meer geschikt voor de kleinere zalen).
Slaid Cleaves bracht het er overigens in de grote zaal prima vanaf met een gevarieerd geheel.....professioneel, maar ook ietwat afstandelijk, desalniettemin een geslaagd optreden. (Een Steve Earle is bijvoorbeeld weer te groot voor een (althans electrische) uitvoering, maar die laat die muren tenminste 'ns behoorlijk kraken!)
Van Hillman & Pedersen , maar ook Hancock heb ik slechts flarden meegekregen, maar 't betrof hier niet bepaald een energiek geheel....meer een aparte sectie voor de bezadigde oudere jongere........wel routineus, maar weinig sprankelend.
Behoudens de bovengenoemde artiesten, konden de overige acts me niet bijzonder boeien, maar daar moet als kantekening bij geplaatst worden dat ik ze niet allemaal bezocht heb.......... Het genre op zich vind ik fantastisch, maar binnen The Blue Highways zakt het een beetje af naar "past tense" niveau, men laat de echt sprankelende dingen links liggen, terwijl het dreggen met de open kraan is in The States & Canada..........er is vuurwerk en slagvaardigheid genoeg, en dat ontbrak deze maal.
Alvast enkele suggesties : Jeff Arundel, Willy B Bennet, Jeff Black, Bill Bourne, Greg Brown (kleine zaal !), Chris Buhalis, Troy Campbell, Neil Casal, Peter Case, Danny Click, Dana Cooper, Rodney Crowell .........Jee en dan ben ik pas bij de C...... en nog geen vrouw genoemd....... Amy Allison, Candance Asher, Cathy Bonner, Rosanna Cash, Kasey Chambers (grapje !) of Erin Corday.
Rein van den Berg
En er kwam een reactie van Theo
Misschien wel 't muzikaalste
weekend van het jaar
Het jaar is nog lang niet om, maar waarschijnlijk is het muzikaalste weekend al geweest.
Eerst Blue Highways in Vredenburg.
Enig minpuntje: teveel goede artiesten die tegelijk optraden waardoor je bij iedere keuze vreesde veel te missen aan het optreden waar je niet bij was (achteraf bleek dat soms ook zo te zijn).
Voor sommigen was dit festival te country en te oubollig. So what? Oubollig betekent volgens mijn woordenboek o.a. boertig, min of meer ruw komisch. Country betekend platteland. Prima! Daarom had ik het dus zo naar m'n zin.
Voor wie vernieuwende, commerciele dan wel letterlijk oorverdovende "grote-stad" rock wil horen zijn er genoeg andere alternatieven. Eerlijke en goede roots muziek, mag dat alsjeblieft ook zo nu en dan?
Wie aan Blue Highways niet genoeg had, kon op zondag 24 maart in de BRTO studio in Bergen op Zoom terecht.
Daar hoefde je gelukkig niet te kiezen. Een aantal Blue Highways artiesten traden er in een intieme setting op. Voordeel: ongedwongen muziek maken en optimaal contact met het publiek.
Slaid Cleaves en zijn band maakten de definitie van oubollig in al z'n positieve betekenissen meer dan waar. Echte liedjes, geinige dialogen en een bassist die ondanks het zichtbare slaapgebrek ('s nachts met de Hillbilly Boogiemen Hank Williams liedjes gezongen) toch nog een staande show op z'n bas weggaf.
Autumn K.Dial en Sarah Harmer horen thuis in een kleinere ruimte. Bianca De Leon ook met haar breekbare maar vooral mooie liedjes. Prachtig.
De verrassing voor mij was toch het Nederlandse aandeel. Lex Koopman had zijn levenspartner Bonnie Boonstra en huisvriend Harry Zandstra ook meegenomen. Met z'n drieen zongen ze loepzuiver oorstrelende liedjes. En ook Lex Koopman solo bleek een ras entertainer te zijn, niet alleen door zijn droog komische praatjes, maar ook door zijn songs. Een CD van dit trio kan er wat mij betreft niet snel genoeg zijn.
De Lazy Sunday Dream waren top. Opnieuw veel humor maar vooral ook veel nieuw materiaal. Die nieuwe CD kon nog wel eens beter worden dan Soulages.
Wie er niet bij was maar wel in de gemeenten Hoorn, Winschoten, Reiderland of Bergen op Zoom woont, die heeft geluk.
In de volgende radioprogramma's zullen live opnames en interviews te beluisteren zijn: Radio Hoorn - Long Distance - woensdags van 20.00 tot 21.00 uur
Radio Winschoten (ook voor Reiderland) - Alt.Country Cooking - donderdags 19.00 tot 21.00 uur
BRTO radio (Bergen Op Zoom) - Crossroads - vrijdags van 20.00 tot 22.00 uur
Ook voor de folk liefhebber!
Theo Oldenburg
In Muziekkrant Oor laat deskundige Marcel Haerkens een
aantal artiesten de revue passeren:
Oor: Tift Merritt adembenemend
Over Jesse Dayton:
... een portie rootsrock waar de stukken van af vliegen. dat zijn felle gitaarwerk daarbij regelmatig de steel van Emmett Roch overstemt nemen we dan maar voor lief...
Sarah Harmer:
... ontpopt zich met haar prachtige stem en breekbare liedjes als een kruising tussen Joni Mitchell en Susan Vega.
Slaid Cleaves:
. .. als zijn gezelschap zich na afloop aan de rand van het podium posteert voor een rondje unplugged is het huis te klein...
The Twangbangers:
...de natte droom van elke snarenfreak. De techniek die hier geëtaleerd wordt is ronduit indrukwekkend, al was wat meer coördinatie in hun optreden (Speel jij deze solo of ik?) beslist geen overbodige luxe geweest...
Trailer Bride:
...Melissa Swingle klinkt met haar Trailer Bride vooral vals en charmant....
Tift Merritt:
...een absolute revelatie op dit Americanafestijn... en ...haar overrompelende precense en sterk aan Emmylou Harris verwante stem zijn werkelijk adembenemend....
Chris Hillman:
... de oude successen van Flying Burrito Brothers en Byrds weten een aangenaam déja-vu-gevoel op te roepen... en ...een beetje oudbakken ook....