Los Lobos verkent al sinds de oprichting in 1974 het terrein van de roots, daarbij alle etnische grenzen overschrijdend. Vooralsnog levert deze rijke bron al zesendertig jaar inspiratie op voor het vijftal muzikanten, dat kennelijk nog steeds niet op elkaar uitgekeken is. En waarom zouden ze ook? Meer dan twee decennia na hun mega-hit La Bamba maakt de band uit L.A. nog altijd soepele, stevige muziek die geworteld is in het Latin-genre alsmede in de Amerikaanse roots-rock traditie. Invloeden uit tex-mex en country zijn daarnaast ook nooit ver weg.
Op hun eerste studioalbum in jaren keert de groep terug naar de basis van de blues, bijvoorbeeld in het titelnummer Tin can trust, maar ook in het bluesy instrumentale nummer Do the Murray. Dan zijn er ook nog de twee Spaanstalige nummers van zanger/gitarist Cesar Rojas, en het lied 27 Spanishes, dat in viereneenhalve minuut verslag doet van de Spaanse verovering van Mexico. Het album bestaat uit nieuw materiaal, op een Grateful Dead cover na (West L.A. Fadeaway). Ondanks de mengeling van stijlen vormt het album een opvallend coherent geheel. Kennelijk heeft de collectieve aanpak van de nummers, ter plekke met de voltallige band in een plaatselijke studio, gewerkt.
Wie alleen La Bamba kent, verwachtte misschien met Tin can trust een feestplaat in handen te hebben. Hoewel de band nog altijd een feestje kan bouwen, doet een dergelijk stempel absoluut geen recht aan het album. Een wat duistere melancholie ligt steeds dicht aan de oppervlakte en de songs geven blijk van diepgang en passie. Tot de hoogtepunten van het album behoren de geweldige gitaarsolo’s van Rojas, Louie Pérez en David Hidalgo, die bewijzen hun inspiratie nog niet verloren te hebben. Het mag toch bijzonder heten dat een band na zesendertig jaar (in ongewijzigde samenstelling!) nog altijd beschikt over grote vitaliteit en frisse, boeiende muziek blijft maken. Met Tin can trust leverde Los Lobos een zeer spannende plaat af.
Arianne Knegt