Nathan Hamilton - Beauty, wit and Speed - Irondust Records / Lucky Dice
“Vroeger schreef ik liedjes over outlaws en bargevechten, maar nu mijn dagen vooral gevuld zijn met zwemlessen en autostoeltjes, blijkt ook in het alledaagse veel rijkdom te schuilen”, aldus Nathan Hamilton zelf. Het lijkt er inderdaad op dat de Texaanse singer-songwriter een nieuwe inspiratiebron heeft aangeboord. Zijn liedjes draaien om herkenbare thema’s als liefde en verlies, met hier en daar een verwijzing naar de moderne, snelle tijden waarin wij leven: de gretigheid waarmee we technologie consumeren, en hoe die technologie ons op zijn beurt opeet.
Beauty, wit and speed is een opvallend album in het americana-spectrum. Eigenlijk klinkt de cd meer als een gedegen popalbum, licht neigend naar rock, met af en toe een pedal steel die het geheel weer de americana-kant op stuurt. Nathan Hamilton heeft hoorbaar kennis genomen van diverse muzikale stijlen, zoals bijvoorbeeld de new wave van de jaren tachtig (hoorbaar in een nummer als When we both believe). Our roadside prayers doet dan weer denken aan Ryan Adams, terwijl de rustige pianobalad Rust of age associaties oproept met de melancholie van een Randy Newman, al ontbreekt hier diens cynische humor. In A prism of grace hoor ik iets van het breekbare van Bright Eyes. Een gevarieerde mix dus op Beauty, wit and speed. Een indrukwekkende schare muzikanten verleende aan het album medewerking. Zo horen we ondermeer Kevin Russell (The Gourds) op mandoline, Jeff Lofton op trompet en Amy Cook als backingvocaliste. Haar zwoele stem is een mooie aanvulling op het wat metalige stemgeluid van Nathan zelf.
Wat vooral opvalt is de ernst en het vrij donkere karakter van het album.
De weemoed en melancholie slaan al meteen toe in de instrumentale openingstrack A red thread runs. Donkere pianoklanken en een eenzame cello leiden de luisteraar naar het volgende lied: In all that we might find. Hierin blikt Nathan, inmiddels zelf vader, met enige weemoed terug op zijn jeugd. Eenmaal opgenomen in de tredmolen van het volwassen leven verlangt hij terug naar de tijd dat het leven nog vol mysteries zat, en zet dat tegenover de eenzaamheid van het moderne bestaan: 'In the age of information the screens of isolation bathe us in a cool blue glow.' The network imperfection the lack of real connection has left us feeling more alone. Verderop keert dit thema (de eenzaamheid van de moderne mens temidden van een veelheid aan communicatiemiddelen) terug in het nummer The heart that aches to open: ‘All these people on the sidewalks, in the cafes and the shops, dark sunglasses, talking cell phones, seem so busy and assured, so assured of where they’re going, where they are and where they’ve been.’
Hoewel uit het album een wat somber wereldbeeld opdoemt, blijkt redding nabij, en wel in de vorm van, hoe kan het ook anders, de liefde. A prism of grace is een mooi, breekbaar liefdesliedje:
With your hand in mine
Right here where we lay
I’ll be here waiting for you'
Arianne Knegt