Tip Jar - Let Go - Shine A Light Records SLR 0042016 (www.tipjar.nl)
Normaalgesproken is Tip Jar een duo, bestaand uit het echtpaar Bart de Win (zang, toetsen, gitaar) en Arianne Knegt (zang). Ze krijgen regelmatig ondersteuning van Harry Hendriks (gitaar, banjo, banjolele, ukulele), maar er bestaat ook een XL-versie van het gezelschap, bij de presentatie van het kersverse album Let Go in 't Rozenknopje in Eindhoven bestaand uit Joost van Es (viool), Eric van de Lest (drums), Tonnie Ector (bas) en Martijn de Win (gitaar). Zij zorgden voor een feestelijke, maar ook vakkundig gespeelde avond vol muziek. Voor de nieuwe schijf werd net als bij voorganger Back Porch een flink aantal muzikale gasten uitgenodigd, overigens worden de drumpartijen op het album veelal door Arthur Lijten voor zijn rekening genomen, Van de Lest verzorgde de opname en mix en speelt hier en daar mee op drums of percussie, Martijn de Win doet alleen live mee waar op de zilveren schijf ook nog enkele muzikale gasten uit Austin te horen zijn. De liedjes zijn vaak ontspannen van klank, hebben een zonnige uitstraling maar hebben soms ook meer te vertellen dan je op het eerste gehoor zou denken.
Hoewel de liedjes van Tip Jar veelal gewoon lekker klinken omdat de muzikanten nou eenmaal hun vak verstaan, krijgen een aantal liedjes een extra betekenis als je hoort wat de achtergrond is, die kan persoonlijk zijn of ontstaan uit zorgen om wat er in de wereld gebeurt. In Between Rains bijvoorbeeld heeft een positieve uitstraling, maar werd geschreven naar aanleiding van een overstroming in Texas, vlak na het jaarlijkse bezoek van De Win en Knegt aan muziekstad Austin afgelopen voorjaar. In een gebied waar het bijna nooit regent, zorgde het water er nu voor dat het peil van de rivier bijna 15 meter steeg, en helaas zijn er toen ook mensen verdronken. Op de cd klinkt hier een fijn pedal steel-geluid van Kim Deschamps, een van de muzikale gasten uit Austin. En dan is er Mean Eyed Cat, behalve de titel van een liedje ook de naam van een uitspanning in Austin, die inmiddels gesloten is. Het klinkt lekker, je krijgt zo de neiging om mee te zingen "we need rythm in the street", maar ondertussen maakt het paar zich wel zorgen over de teloorgang van Austin als muziekstad: “The city’s booming, concrete’s blooming / We’re just guessing where the music’s gonna go.” Banjo en viool zorgen voor een wel heel fijne begeleiding. Op de plaat zijn hier ook nog de stemmen van Walt en Tina Wilkins uit Austin te horen. Titelnummer Let Go valt te beluisteren als ‘hippie song’, je kunt toch niet alles voorzien, dus laten we er maar het beste van maken, de schijf laat hier nog een gast uit Austin horen, Bill Small zingt mee en speelt gitaar. Me And My Girl is niet geschreven naar aanleiding van iets wat De Win zelf meemaakte of wat er in zijn omgeving gebeurde, maar is ‘gewoon’ verzonnen, hij verzekert ons dat hij niet zo’n wild leven heeft geleid. Het staat twee keer op de cd, de tweede keer in een korte geheel a capella variant, met heerlijke samenzang van Knegt en De Win met het echtpaar Wilkins.
Die reprise is het laatste van een paar fijne kleine liedjes op Let Go, en dat zijn toch de nummers die de aandacht weten te trekken. Sunday Blue bijvoorbeeld, heeft een fijne lome zondagochtendkleur, licht jazzy, een beetje zwoel, met heel fijn subtiel slagwerk. Mary’s Comfort dreigt even niet gespeeld te worden bij de presentatie omdat het niet gerepeteerd was, het publiek mag zijn mening geven en wil toch heel graag dat kleine liedje horen. Het blijkt bijzonder uit te pakken, dit verhaal over een man uit Nuenen, die aan een druk fietspad woonde en een Mariabeeldje in een boom bij zijn huis had staan. Wie hij was, dat weten ze niet, maar op een gegeven moment was hij er niet meer, bleek overleden te zijn. Zacht gevoelige zang, subtiele gitaar, bas en viool, er wordt stil geluisterd in ’t Rozenknopje, dat overigens flink vol is gestroomd voor deze avond. Een ander klein pareltje is She Knew, het enige liedje van de plaat dat door beide echtelieden is geschreven, de rest werd neergepend door Bart de Win. Het is zowel live als op de plaat een prachtig sober stuk, waar de band zich op alle vlakken inhoudt, tot je eigenlijk alleen nog de spokende viool hoort, een prachtige outro waar je stil van wordt.
Muzikaal gezien is er niet veel veranderd vergeleken met Back Porch, het verlangen naar de Texaanse veranda zit er nog steeds in, maar Bart de Win en Arianne Knegt brengen die in hun fijne countryfolkliedjes gewoon naar Nederland. Met behulp van een goed stel muzikanten creëert Tip Jar een lekker zonnig geluid binnen de americana. Let Go is niet alleen een ontspannen plaat in een verzorgde verpakking met teksten, maar herbergt ook nog een paar kleine pareltjes, die langzaam maar zeker onder je huid kruipen.
Mirjam Adriaans