Ton Engels - Herfstkampioen - Vulcano PlatCD7214

Humor, maatschappelijke bespiegelingen en persoonlijke gevoelige thema’s wisselen elkaar af op het nieuwe album Herfstkampioen van Ton Engels. Maar er zijn ook gewoon mooie ingetogen liedjes over de schoonheid vlakbij huis, als je de moeite neemt om echt te kijken. En kijken kan Engels als geen ander. Milde melancholie die verpakt is in een glimlach. Hij put daarbij uit een diversiteit aan muzikale genres. Van country-folk tot blues en rap. De rode draad vormt in ieder geval het hoorbare spelplezier dat in alle twaalf nummers hoorbaar is. Dat krijg je natuurlijk als je je met je muzikale vrienden voor even uit die gekke wereld terug kunt trekken in je eigen studio: de Vulcano Studio in Panningen. Die muzikanten zijn inmiddels vertrouwde namen als Eric Coenen (bas), Arthur Lijten (drums) en Mike Roelofs (toetsen), aangevuld met een aantal gastmuzikanten die de strijk-, blaas- en koorpartijen voor rekening nemen. Om van dit alles een goed klinkend album te smeden is aan Leon Bartels wel toevertrouwd.

Voor wie bekend is met het repertoire van Ton Engels zal de tekstuele spitsvondigheid geen verrassing zijn. Zowel in de zinsbouw als de thematiek, soms zelfs in een enkel woord. Wat bijvoorbeeld te denken van ‘pedopaters’? En vanaf nu kan ik niet meer naar Rutte kijken zonder te denken aan Jan Klaassen (“De onzin op tv, Jan Klaassen als premier”.) Of de grappige maar tegelijkertijd melancholieke regels over de fiets met “’n computer op het stuur, daarop kun je van jaar tot jaar bekijken hoe hard je achteruit gaat”. Grappige muzikale vondsten als in het lied Tom Dumoulin, waarbij de voornaam van deze sportheld als een soort ritmische drum wordt herhaald. Of een op bas gespeeld citaat van de legendarische bassist Jaco Pastorius in het lied Canada, dat Engels schreef als een ode aan Joni Mitchell. Dit soort originele humor veroorzaakt met regelmaat een onwillekeurige glimlach op het gezicht van de luisteraar. Bij deze luisteraar dan toch in ieder geval, al moet ik er wel bij vermelden dat ik tot degenen behoor die vaak even de ‘vertaling’ erbij moet pakken. De in het Limburgs gezongen teksten staan namelijk in ‘gewoon’ Nederlands in het cd-boekje afgedrukt.

Op zijn website noemt Engels “de waanzin in de wereld” als een inspiratiebron voor z’n plaat. Te midden van al die waanzin slaagt hij er in ieder geval in een soort baken te creëren. Een baken van milde spot, relativering en zoete melancholie. Het mooist vind ik dan ook de afsluiter van de cd: Dezen aovend. “Deze avond is van ons, en al is ’t vijf voor twaalf, we vieren dat we leven, en we proosten op ons zelf, deze avond wel”. Het lied eindigt met een warm koor van stemmen. Ondanks de waanzin in de wereld vieren we dat we leven. Een troostrijke gedachte…

Arianne Knegt