Brooks Williams - Work My Claim - Red Guitar Blue Music (www.brookswilliams.com)
Americana is een breed begrip, waarin blues, folk, country en rock allemaal een rol spelen, al dan niet akoestisch gespeeld. Het genre valt tegenwoordig ook vaak te horen in het werk van jonge Britse folkmuzikanten. Brooks Williams is een Amerikaan met een gitaar die het op zijn begin dit jaar verschenen album, Work My Claim, juist andersom doet. Hij woont in het Engelse Cambridge en viert zijn dertigjarig jubileum als muzikant; daarvoor heeft hij uit zijn omvangrijke repertoire (hij heeft in die tijd een kleine dertig albums uitgebracht) een keuze gemaakt van 12 liedjes, die voor een deel een folky jasje hebben gekregen door de inzet van maar liefst twee klasbakken uit de Britse folk op viool: John McCusker (Battlefield Band, Kate Rusby, McCusker-McGoldrick-Doyle, Heidi Talbot, Phil Cunningham-Ally Bain...) en Aaron Catlow (Yola Carter, Sheelanagig, Hawes & Catlow). Daarnaast horen we zijn landgenoot Jim Henry (Eliza Gilkyson, Tracy Grammer, The Boxcar Lillies) op mandoline, Duitser Ralf Grottian op mondharmonica en nog een paar Britten, Phil Richardson (Claypath) op piano en Christine Collister (bekend van o.a. Richard Thompson zijn band en Daphne's Flight) verzorgt hier en daar fijne achtergrondvocalen bij het prettige stemgeluid van Williams, een soort pastelbruin met een licht rafelrandje.
Voor Brooks Williams is het het verhaal in een lied wat hem raakt en dat alleen al spreekt mij aan. De gekozen nummers (uiteraard allemaal eigen werk op een drietal uitzonderingen na) hebben allemaal wat te vertellen, bijvoorbeeld over een zeeman die nu op het land werkt maar de zee wel heel erg mist (Inland Sailor), over de staat waar hij vandaan komt en waar hij heel graag naartoe wilde toen zijn moeder ziek was, maar het duurde eeuwen voor hij de benodigde nieuwe reispapieren had (Georgia) of over een motorcoureur die hoopt dan eindelijk toch op het hoogste treetje van het podium terecht te komen bij een TT (My Turn Now). Zijn inspiratie kan uit vanalles komen, bijzondere ontmoetingen en gebeurtenissen die Williams door zijn carrière heen meemaakte, zoals de hierboven vermelde nummers, maar ook de manier van spelen van bijvoorbeeld Wizz Jones of John Martyn (dat leidde tot het opnemen van de door hem half onthouden oude blues You Don't Know My Mind) of een uitspraak van Woody Guthrie over treinen (Jump That Train) en bij de stukken die hij niet zelf schreef heeft hij wel zijn eigen verhaal, opgetekend in de inlay bij de schijf.
Verhalen vertellen is een kunst die Brooks Williams beslist verstaat, wie een van zijn optredens heeft bijgewoond weet hoe een doodgewone gebeurtenis in zijn woorden toch bijzonder wordt. Op een plaat moet je het met enkel de liedjes en de uitleg in de inlay doen, maar de muzikale diversiteit (hij is bepaald niet eenkennig in zijn genre), vakkundig gitaarspel, fijne mandoline en piano en vooral de heerlijke dynamiek van de folky violen van McCusker en Catlow op Work My Claim zorgen ervoor dat ik graag nog eens luister.
Mirjam Adriaans