Lieven Tavernier - Verloren In De Tijd - Geen Tekort GT001/2020
Ongeveer een jaar geleden zag ik op de Facebookpagina van de Gentse bard Lieven Tavernier dat hij bezig was met nieuw werk, maar vervolgens werd het stil en hoorde ik er niets meer over. Tot er in oktober een envelop met een cd op de mat viel. Nou gebeurt dat wel vaker en ik luister graag, dus maakte ik hem gauw open om blij verrast het album Verloren In De Tijd gelijk in de cd-speler te leggen. Na enkele projecten met blazers en strijkers en een boek met teksten en een cd waarop anderen zijn liedjes zingen, horen we hier weer een heerlijk ouderwetse Tavernier met band, van een ijzersterke klasse zoals we hem kennen. Nou ja, niet helemaal, ergens onderweg lijkt Tavernier nu nog wat extra overtuigingskracht gewonnen te hebben die je vastgrijpt om niet meer los te laten.
Tavernier zelf speelt akoestische gitaar en mondharmonica, daarnaast heeft hij een uitstekend stel muzikanten in zijn band: naast oude getrouwe Yves Meersschaert (piano, orgel, tafelharmonium en productie), zijn dat Klaas Delvaux (bas), Maarten Flamand (akoestische en elektrische gitaar), Philippe Thuriot (accordeon), Gijs Hollebosch (dobro, mandoline, lapsteel), David Broeders (percussie, vibrafoon), en een achtergrondkoortje, Les Dames Tavernier (Eva Ackerman, Laura De Bruyn, Marijn Thissen, Jeanneke Van Roeyen).
Belangrijk voor de sfeer van elk lied is de muzikale begeleiding op Verloren In De Tijd, dat bestaat uit een mengeling van ingetogen akoestische pareltjes en ijzersterke uptempo stukken. Net zoals bij zijn eerdere werk, word ik direct geraakt door de sobere juweeltjes, het trieste verhaal van Julien, over een ernstig zieke man die graag een eind aan zijn leven en lijden wil, of het nostalgische Lucy In Groningen (met fijne harmoniumklanken), dat handelt over een oude vriendin die blijkbaar het noorden van ons land heeft opgezocht om in het reine te komen met zichzelf en de here vindt. Het zijn karakteristieke Tavernier-teksten, gevoelig, vol weemoed, verlangen en twijfel. 
En dan blijkt er in september ook nog een boek verschenen te zijn onder de titel Tlieverdje. Gelijk bestel ik dat (uiteraard online) bij mijn lokale boekhandel, die ervoor zorgt dat ik het snel in huis heb, zodat ik kan beginnen te lezen. Het bevat korte verhalen, of anekdoten, over de jeugd van Tavernier, vrienden, familie en het internaat waar hij zat en muzikale helden als Elvis en Dylan. Die teksten (net zo karakteristiek Tavernier als de liedjes en ook heel fijn om te lezen) sluiten prima aan bij de liedjes op het album, Eerste Lief van het album krijgt zelfs een iets uitgebreidere context in het verhaal van Het Meisje In Het Internaat.
Vervolgens, nog eens luisterend naar de plaat, geniet ik weer van die ingetogen parels maar komen allengs een paar andere stukken bovendrijven, net zo sterk, maar meer dwingend van toon, er lijkt hem iets van het hart te moeten, iets belangrijks. Vreemdeling en Eens Breken De Dijken vormen namelijk een tweeluik van liedjes die wellicht over vriendschap gaan (dat lijkt het centrale thema van dit album), maar net zo goed opgevat kunnen worden als protestsongs. Krachtig verbeeldt Tavernier een zwerver die geen specifieke kenmerken krijgt:
"Ongeschoren, ongewassen, in zijn hand een plastic zak.
In het morgenlicht dat op hem viel was er niemand die hem zag.
Ver van huis, ver van zijn vrienden, koud in de voorjaarswind.
Ik heb hem niet gegroet. Hij was een vreemdeling."
Om zich vervolgens met die figuur te vereenzelvigen aan de hemelpoort.
Vervolgens haalt hij bijtend uit naar niet nader genoemde machthebbers:
"Al blijf je nog jaren aan de macht, eens breken de dijken, dan moet je overstag."
Stuwende toetsen, subtiele mandoline en zinderend gitaarwerk ondersteunen de boodschap.
Waar eerdere albums als Doe Het Licht (1995), Ilja (2003), Niet Voorbij (2005) en zelfs het recente Oude Regenbogen (2019, met Room 13 Orchestra) een zachte akoestische uitstraling hebben is Verloren In De Tijd krachtiger van toon. Geen gierende elektriek, dat niet, wel meer urgent van karakter en dat laat je niet los. Het swingt, rockt en houdt het sober waar nodig. In combinatie met die heerlijke teksten vol melancholie, weemoed, verlangen en twijfel is Verloren In De Tijd toch onmiskenbaar Tavernier en daar blijf ik graag naar luisteren. Zouden meer mensen moeten doen.
Mirjam Adriaans
PS Zowel de cd als het boek zijn te bestellen via lokale boekhandels en platenzaken (stuur ze een mailtje, ze helpen graag) of via de website van Lieven Tavernier: http://www.lieventavernier.be/.