Dave Tate - The Solitude of Here - Mukuna Publishing
Er zijn van die zeldzame momenten dat woorden niet toereikend zijn om de pracht van een CD te beschrijven. Dan krijgt, om Zappa te parafraseren, schrijven over muziek zoiets onbeholpens als dansen op architectuur. Niettemin waag ik toch maar een poging.
Ze verschijnen hoogst zelden, CD's die zo goed zijn dat je er volledig van in de ban raakt. Die altijd in de buurt van de CD speler blijven liggen om ze dagelijks te draaien. Die je uit je slaap houden omdat je sommige passages niet uit je hoofd krijgt. Die, als je hem in gezelschap draait het gesprek onmiddellijk doet verstommen en mensen doet vragen naar uitvoerende en titel. Kortom, zo'n CD waarvan het hart sneller gaat kloppen en die het muzikale leven voor langere tijd beheerst. Dave Tate is de naam van deze briljante singer/songwriter. Via een recensie in het maandblad Heaven kwam ik op het spoor van zijn CD The Solitude of Here. De lovende woorden die daar aan hem gewijd werden blijken na beluistering bij wijze van spreken nog een understatement.
The Solitude of Here roept nostalgische gevoelens op. Het neemt je terug naar de tijd van de grote singer/songwriters. In sommige zangnummers laat Tate zich goed vergelijken met een jonge Paul Simon (No Mercy, Rose), als zijn stem de hoogte in gaat liggen vergelijkingen met David Gates of Don McLean voor de hand. The Solitude of Here heeft ook het introspectieve, intieme van een Nick Drake CD.
Het zijn voorbeelden van muzikanten die in het verleden belangrijk werk afleverden. Ik moet me sterk vergissen als Dave Tate met deze CD ter zijner tijd niet in datzelfde rijtje belandt. Zonder een epigoon te zijn van genoemde voorbeelden. Het knappe van Dave Tate is namelijk dat hij oude tijden doet herleven zonder ouderwets te (willen) klinken. De thema's zijn universeel, de aanpak van Dave Tate absoluut niet.
Dat begint al bij de opener Evensong. Net als je een beetje bijgekomen bent van die fantastische stem en superieur gitaarspel, valt er een fagot in, die het nummer nog een extra emotionele lading geeft. Vanaf dat moment weet je dat je iets bijzonders in handen hebt. Het vervolg, Left a Mark is een bloedstollend mooie compositie waarin een perfecte synthese tussen zang/gitaar- en kamermuziek te horen is.
Het trio klassieke muzikanten, Anne Marshall-viool, Ryan Kratsch-cello en Joe Jones-fagot, geeft een aantal nummers via, soms kleine, interventies extra diepgang en dynamiek. De toch al niet misselijke vocale climax in Harmony wordt versterkt door subliem strijkwerk van Marshall en Kratsch. In Light was Low zorgen meerstemmige cello en viool voor ontroering. Maar het is de stem en de gitaar van Dave Tate die deze CD tot een ware luisterbelevenis maakt. Zoals bijv. in breekbare songs als Let's be lovers, The Faucon of Rose. Alle nummers worden gezongen met een grote intensiteit. `Gezongen' schrijf ik, maar `beleefd' is misschien een betere uitdrukking. Dat maakt dat ze bij mij onder de huid kruipen om daar niet meer weg te gaan. Geen vals sentiment of pathetiek maar breekbare ontroering kenmerkt de nummers op deze CD.
De stembeheersing en bereik van de stem van Dave Tate is ongekend. Hij haalt met gemak de hoogste noten. Maar nergens wordt geforceerd, elk woord blijft duidelijk verstaanbaar. Wie zich na ettelijke draaibeurten kan losmaken van die fantastische stem en zich concentreert op de begeleiding zal ervaren dat Dave Tate ook een bovengemiddeld gitarist is.
De CD is in eigen beheer uitgegeven. Dave Tate heeft zelf gemixt en gemasterd. De opnames klinken kraakhelder, of ze in een bijzonder goede studio gemaakt zijn. Het is bijna niet te geloven, maar de CD wordt niet gedistribueerd en is alleen via internet verkrijgbaar, via www.cdbaby.com. Je kan daar ook fragmenten van de CD beluisteren. Het is een CD die een veel betere en grotere distributie verdient. Die gewoon in elke CD-zaak te koop zou moeten zijn. Dit meesterwerk verdient een ereplek in de galerij van de grote singer/songwriters.
The Solitude of Here blijkt geen ééndagsvlieg. Ik kreeg de opvolger (nog niet uitgebracht) True Sound in huis. Daarop bevestigt Dave Tate zijn grote klasse.
Paul, waardering: 9½