Colcannon - An Tsulláin - Eigen beheer www.listen.to/colcannon
De Zwolse band Colcannon zet op An Tsulláin een opmerkelijke handmade Ierse sound neer. Een desolaat tokkelende banjo, warme maar ook rafelige en gehoekte fiddleklanken, schor zingende tin-wistles, effectieve akoestische gitaar, romantische piano, bescheiden roffels op bodhran en vooral rauw getinte maar toch mooi versierde zang van stemmen die geen van alle geschoold klinken, maar samen prachtig harmoniëren. De gaelic zang - leadzanger Henk Heideveld heeft zich in deze oeroude Ierse taal verdiept - zorgt voor een surplus aan authenticiteit.
De opnamen van de dertien songs en tien tunes zijn verre van opgepimpt, alsof het rechtstreeks opklinkt tijdens een sessie in een gezellig warme pub op een natte avond aan de gure Ierse westkust. Bijzonder knap gedaan!
Dan mógen zoals in Inion An Fhaoit ón nGleann twee tin whistles gewaagd rondom de juiste melodielijn meanderen, bijna even ontregelend als gepassioneerde verliefdheid waarover dit nummer (De geliefde uit het dal) handelt. En dan ervaar je het als onbespoten écht wanneer de krachtig warme zangstem in An Tsulláin bij de lastige hoge versierinkjes niet altijd even toonvast klinkt. Je zou het dan niet in je hoofd durven halen om te beweren dat dit misschien te hoog gegrepen is. Sterker, als je het vaker beluistert groeit dit ruim zes minuten durende loflied op de rivier Sulláin die door County Cork stroomt, uit tot een juweel. Mede dankzij de kippevel-begeleiding op piano en viool.
Colcannon raakt mij met een sfeertje dat herinnert aan oude Ierse 78 touren platen. Ingetogen klinkt ‘t, een enkele keer vrolijk, altijd afgepast schaars in de arrangementen. Met enkel een sobere donkere accordeon als begeleiding bij bezielde samenzang leidt dat meteen in het derde nummer, The Newry Boat-Song, tot een hoogtepunt. Het verstilde Fill A Rún (Keer terug naar het mysterie) is al even memorabel door enkel piano bij overtuigende gaelic zang. Het is mogelijk té veel eer maar ik moest toch echt even terugdenken aan het schitterende album Enez Eusa van de Bretonse zanger Yann Fañch Kemener met pianist Didier Squiban.
De samenzang zorgt voor mooie momenten. Zeker in de enigszins gedragen a capella uitgevoerde Schotse traditional Fhir An Bhata (Haar hart is gebroken. Vanaf de hoogste heuvel tuurt ze over de ruige zee. Ze hoopt dat haar knappe bootsman deze storm overleeft). Maar als het vlot moet, zoals in Sí So Mhaimeo, struikelen de vier stemmen soms over de onafgebroken vloed aan gaelic woordjes.
Colcannon bestaat al tien jaar. Zoals de naam refereert aan een Ierse stampot, was ook hun repertoire aanvankelijk een ratjetoe. Toen nog met de overbekende pubsongs, grijsgedraaide ballads en uitgelaten instrumentaaltjes. Nu kiezen ze gelukkig voor hoofdzakelijk onbekendere traditionals uit Ierland en Schotland. Ook zijn er drie in het idioom passende eigen sterke instrumentalen van de hand van multi-instrumentalist Sijtze Malda, waarvan een met de grappig gekozen titel Zie moa wa'j doet.
Er zit al met al meer lijn in het repertoire, met als rode draden (naast enkele energieke instrumentaaltjes) een ingetogen insteek, onbekender werk en de voertaal Gaelic. Had Colcannon het daarbij gehouden, dan had ik An Tsulláin zeker beoordeeld als topalbum. In de weg daarvoor staat echter dat toch nog enkele Engelstalige nummers op dit album zijn geplaatst. Hoewel ook die goed gebracht zijn en gezongen met een markant Iers accent, gaat het jammergenoeg ook nog eens om bekendere songs: Willy Taylor, Mary's Wedding, P stand for Paddy en Nancy's Whiskey. Ik veronderstel dat zeker zo'n Willy Taylor en P stand for Paddy in al hun uitbundigheid moeten aantonen dat Colcannon live nog steeds van het podium afspat. Legitiem, maar de eenheid van het album lijdt eronder, dus slik ik de kwalificatie topalbum in, zij het met moeite... Zelden zo'n sterk en puur celtic album van een Nederlandse groep gehoord!
Colcannon bestaat uit Deb Pearson (viool en zang), Henk Heideveld (leadzang, gitaar en bodhrán), Wim Broekman (tin whistles, banjo en zang) en Sijtze Malda (accordeon, piano, contrabas, tin whistles en zang).
Het hoesje van dit album bevat uitleg bij elke song en tune, foto's én twee fraaie schilderijen die het Ierse landschap in beeld brengen. Zanger Henk Heideveld leverde een abstract olieverf-werk, accordeonist Sijtze Malda een sfeervolle aquarel, waarvan fragmenten creatief zijn benut in de vormgeving van alle pagina's. De hand daarin had Pim Leutholff, de zanger/gitarist van Blue Dew, die andere Zwolse band waarbij Colcannon's Sijtze Malda vaak als gastmuzikant aanschuift.
Henk - Waardering 8,5