Singer-songwriter Nathan Bell is van 17 t/m 26 mei op tour in Nederland, België en Duitsland. In ons land doet hij Utrecht (17-5), Wijnjewoude (18-5), Grootschermer (19-5), Oisterwijk (20-5) en Kranenburg-Niel (24-5) aan.
In 1993 geeft Nathan Bell abrupt de brui aan zijn onzekere pieken en dalen bestaan als singer-songwriter. Maar wat -bij leven- heet zeker? Zijn brave burgermansbestaan brengt hem van regen in drup. Liefst veertien jaar begeeft hij zich in het twaalf ambachten dertien ongelukken circuit. Geen gitaar of mondharmonica raakt hij aan, geen song ontsnapt brein, strot of pen. Om pas in 2007 zijn sabbatical te doorbreken.
Gitaar speelt hij vanaf zijn twaalfde. Luisterend naar Lightnin’ Hopkins en Sonny Terry & Brownie McGee krijgt hij de blues onder de knie. Jack London, William Carlos Williams en Frank Herbert lezend leert hij zichzelf songteksten schrijven. Maar wat hem de sporen richting eigen muziekpad geeft, is het eerste album dat hij zich van zijn eigen zakgeld permitteert: sinds Neil Youngs Harvest is hij pas echt vertrokken.
Geëngageerd troubadourswerk
Na zijn sabbatical neemt hij als siso-writer alsnog de lift omhoog. Sindsdien registreert hij eigen werk op een resem albums. Schijnbaar gewoon aan de buitenkant, buitengewoon van binnenuit. Van ogenschijnlijke eenvoud én onbeschrijflijke schoonheid zijn ze zeker, zijn songs zonder opsmuk. Des te meer grijpen ze je bij de strot. Zijn teksten zijn de moeite van het beluisteren waard, zijn rauwe zang klinkt intens doorleefd. Geëngageerd troubadourswerk verpakt in sobere, relevante luisterfolk.
Want, zijn liefdevolle inborst ten spijt, Nathan Bell zingt allesbehalve een romantisch love, peace and understanding repertoire bij elkaar. Oprecht en transparant wil hij klinken. Bovendien heeft hij wat te vertellen, dus wil hij gehoord worden en zich niet wegsteken achter een geluidenbrij van drums, elektronica en andere ruis op de lijn. ‘Working class American’ noemt hij zich, geëngageerd links, atheïstisch, muzikaal rusteloos, een artistiek borrelend en gistend vat, immer broedend op iets nieuws.
Eind 2016 borrelt uit zijn diepste ongenoegen een onverzettelijke strijdvaardigheid op: hij wil de zich opstapelende wantoestanden in eigen land aan de kaak stellen. Oorzaak: politieke ontwikkelingen, uitmondend in de verkiezing van Trump als ‘zijn’ nieuwe POTUS. Want hoe nu verder in zijn land dat zo verdeeld is en waar zoveel mensen zich laten opjutten en zich tegen elkaar laten uitspelen door zakkenvullers en haatzaaiers? Koortsachtig werkt hij aan nieuwe songs. Resultaat: Love is Greater Than Fear (48 Hours In Traitor Land), kaal, grimmig, rauw gezongen, vol emotie, waardoor alles extra hard binnenkomt. Elf memorabele songs over zijn politieke landschap, soundtrack van het tijdsgewricht waarmee hij moet zien te dealen.
Trumpiaans populisme
Geïnspireerd door wat hem in zijn eigen omgeving dwars zit, ventileert hij zijn afschuw van goedkoop ‘Trumpiaans populisme’. ‘Zijn’ POTUS definieert hij als een onvoorspelbare, onbetrouwbare malloot en zijn verkiezing als een slag in het gezicht van talloze Amerikanen. Hij verhaalt van een hopeloos verscheurde natie waarin goed volk, verblind door angst en machteloosheid, zich laat meeslepen in hatelijke politieke praktijken. Verwerpelijk gedachtegoed verpakt in nepnieuws dat onderbuikgevoelens uitvergroot, vreemdelingenhaat aanwakkert en wapenbezit propageert.
Sinds Trump POTUS af is, is Nathan Bell er allesbehalve gerust op. In 2020 verschijnt I Don’t Do This For Love, een docu over hem. Zijn album Red, White And American Blues geeft hij als subtitel: It Couldn’t Happen Here, een verwijzing naar een roman uit 1935 van Sinclair Lewis. Hierin beeldt de Amerikaanse auteur zich in dat zijn landgenoten zich laten verleiden tot fascistisch gedachtegoed. Geen protestalbum, maar wel met protestsongs. Geen Black Lives Matter album, maar wel met songs waarin black lives ertoe doen. Een Amerikaans album over een verscheurd land en haar verscheurde bevolking.
Het vergt weinig verbeeldingskracht om in het geëngageerde werk van Nathan Bell parallellen te ontwaren met het opkomend populisme van buiten zijn USA. Zijn concerten komen binnen. Rake songs met urgente teksten, een rauwe, emotievolle stem, een akoestische gitaar en een mondharmonica: meer is niet nodig. Toch klinkt Nathan Bell niet bitter, cynisch, hopeloos of fatalistisch. Immer sijpelt dat sprankje hoop door dat liefde de angst zal overwinnen.
Nathan Bell, tourdata Nederland mei 2024:
17mei TivoliVredenburg Utrecht
18mei De Schaapskooi Wijnjewoude
19mei Museum Nic JonkGrootschermer
20mei GUO@Ketelhuis Oisterwijk
24mei De Brauerij Kranenburg-Niel (bij Nijmegen)
Het volledig touroverzicht vind je via https://www.luckydice.nl