De Hudaki Village Band trad gisteren op in het Tropentheater te Amsterdam. Het was even afwachten hoe dit optreden zou vallen. Traditionele Oekraïense muziek of beter gezegd Karpatische voor bruiloften en dorpsfeesten uitgevoerd voor een zittend publiek, zou dit wel de goede setting zijn? Het werd een spetterend optreden waarin op het eind sommigen in het publiek zelfs een dansje waagden.
Het optreden begon met een solo op bajan, een soort chromatische knoppenaccordeon uit Rusland van begin 20ste eeuw, van Vitaliy Kovach. Vervolgens kwam de jonge vocaliste Olga Senynets het podium op om ons kortstondig te laten genieten van haar helder en sprankelend stemgeluid. Maar wie dacht dat het daarmee een luisterconcert zou worden kwam bedrogen uit. De voltallige 8-koppige band kwam op, en het werd tijd om feestmuziek te spelen. Het publiek genoot zichtbaar en uitte dat ook zo nu en dan door handgeklap. Het blijft wel wezensvreemd om zittend naar dansmuziek te luisteren. Toch biedt het theater de kans om de muzikale kwaliteiten en virtuositeit van de muzikanten te bewonderen, die anders naar de achtergrond zouden verdwijnen omdat het nu eenmaal feest is.
De band zelf vertelde aan het eind ook dat ze het wat onwezenlijk vonden. Ze zijn gewend om veel interactie te hebben met het publiek, er vaak letterlijk tussen te staan. Nu was er toch een gevoel van een scheiding tussen band en publiek. Er was echter wel degelijk contact met het publiek, dat de muziek met volle teugen in zich opnam. En de muziek daar gaat het om.
De Hudaki Village Band heeft zich ten doel gesteld de traditie te bewaren, ze doen dit door gebruik te maken van ‘ouderwetse' instrumenten zoals de eerder genoemde bajan maar ook de baraban, taragot, sopilka en cimbaal. Respectievelijk een grote trom, een soort klarinet die als saxofoon klinkt, een fluit en een hakkebord. Dit alles aangevuld met viool contrabas en gitaar. Zoals gezegd in het theater was er eindelijk de tijd en rust om de muzikale kwaliteiten te bewonderen.
Bij een eerder optreden dat ik gezien heb was er al bewondering voor de muzikale kwaliteiten maar werd er gewoon ook een feestje gebouwd met een dansend publiek. Nu bleek de virtuositeit pas echt. We hebben hier te maken met rasmuzikanten, die een aanstekelijke Oost-Europese mix van Slavische muziek met Duitse, joodse en roma-invloeden maken. De mix is ook een geheel eigen stijl. Je hoort wel o.a. klezmer in sommige melodieën terugkomen maar het is allemaal meer ontspannen, losser gespeeld. Er is wel snelheid in de muziek maar nergens gejaagdheid. Zo nu en dan is er even ruimte voor een melancholisch nummer of een vocale oefening van Olga of de andere vocaliste Katja Shpenovych maar dan moet er weer (in gedachten) gedanst worden. Al met al is deze mix zeer overtuigend.
Aan het eind is er dan toch nog wat ruimte voor het showelement als violist Misja Shutko als ware hij Jimi Hendrix zijn viool achter zijn rug gaat spelen en boven zijn hoofd. Sommigen in het publiek hebben alle schroom van zich afgeworpen en wagen, weliswaar aan de rand of achterin, een dansje en dan is het veel te snel eigenlijk alweer afgelopen. Een staande ovatie is de terechte dank die het publiek aan de band uitspreekt.