-door Walter van Brakel-
En als je er dan in geslaagd bent om 15 adoptieouders te vinden, die voor 100 euro een lied willen adopteren om je nieuwe cd te financieren, moet je ook nog naar Berkel-Enschot in het verre Brabant omdat daar de winnaar woont die de verloting van het huisconcert onder die adoptieouders won...
Dat moet het gevoel zijn geweest van Sido Martens, toen die op zondag 7 oktober vanuit Friesland naar het diepe zuiden trok. Daar zaten zon 30 mensen, in leeftijd variërend van 19 tot 86 jaar, te wachten op iets waarvan ze eigenlijk geen flauw idee hadden, want behalve de adoptieouder en één inmiddels aangestoken broer kende niemand deze singer-songwriter. Vaag herinnerden sommigen zich de groep Fungus en de hit Kaapren varen, maar dat Sido daar toen deel van uitmaakte, wisten de meesten niet.
Voor Sido was het behalve een uitdaging, ook een beetje beangstigend om in zon kleine intieme setting te spelen, zei hij in het begin van het concert. Een podium vormt altijd nog een barrière, een zekere bescherming tegen je publiek want hier, met de luisteraars bijna op je schoot, voelde hij zich kwetsbaarder, bijna naakt, nog versterkt door de erg persoonlijke teksten. Geen liedjes met opgewekt klinkende deuntjes en refreintjes, vindt hij zelf. Soms zwaarmoedig, een tikje somber, beklemmend zelfs, het leven is een list en soms een last. Op andere momenten is hij weer klein en intiem, romantisch, op zoek naar liefde en geborgenheid. Op muziek gezette gedichten, waar je de tijd voor moet nemen, opnieuw beluisteren en herlezen. Toch wist Sido deze middag in korte tijd een warme, huiselijke sfeer te creëren.
Live komen zijn liedjes vriendelijker, soms zelfs minder kaal over dan op zijn zorgvuldig gearrangeerde cds, waarop veel liedjes nauwkeurig opgebouwde, muzikale collages zijn. Die gelaagdheid valt live weg. Samen met zijn inleidende verhalen werd het daardoor allemaal wat lichtvoetiger. Vooral door z'n fraaie gitaarspel, een enkele keer afgewisseld door de mandoline of de mondharmonica, krijgt het ook een wat lichtere ondertoon. Er viel veel te genieten. Sterk, nieuw werk van zijn laatste cd Suikerhard en bitterzoet werd afgewisseld met oudere nummers, waarvan met name Kom zee; Ballade voor Foekje en De partisaan, een Frans lied uit de Tweede Wereldoorlog van Anna Marly en Emmanuel dAstier de la Vigerie dat Leonard Cohen ongegeneerd overnam, maakten veel indruk.
Op het eind kon hij zijn gitaar niet wegleggen zonder toegift: De rode Louise over een oude vriendin van hem uit het hippietijdperk, rekte de middag nog even. Toen was het afgelopen. Buiten scheen de zon, een aangename middag in de vroege herfst, binnen had die de afgelopen twee uur nog sterker geschenen. Iedereen, van jong tot oud, was onder de indruk, wou nog niet naar huis. Gelukkig had Sido genoeg tijd voor een nababbel en om de appeltaart te proeven.
Dit concert gaf me net zoveel warmte en plezier als een herfstwandeling, merkte iemand op. Een bijzondere muzikale ervaring, zei een ander, waarom hebben wij van deze man nog nooit gehoord? Kun jij niet voor de teksten zorgen? Die wil ik thuis nog eens nalezen!
Nog dagen na het huisconcert stroomde de mail binnen, van mensen, om hun bewondering voor deze sympathieke Fries uit te spreken en hun dank dat ze getuige hadden mogen zijn van een bijzonder muzikaal evenement in een dorpje als Berkel-Enschot.