-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
“Ik doe niet aan jubileums, iedere dag is een jubileum en anders maar niet”, zegt Ad van Meurs, die inmiddels al 25 jaar lang bekend staat als The Watchman. Maar muzikaal vuurwerk, daar is hij wel voor te vinden, en dat laat hij lekker knallen deze avond in Eindhoven samen met oude en nieuwe bandmaten.
Eigenlijk is Ad van Meurs al een paar jaar langer bezig als Watchman, maar ze hebben ervoor gekozen om 1990 aan te houden, want waarom ook niet? Het zal er vast mee te maken hebben dat in dat jaar de eerste cd, ook The Watchman geheten, verscheen, destijds geproduceerd door Joe Boyd (inderdaad, die van Fairport Convention, Nick Drake en zo). Hij begint deze maandagavond in zijn eigen concertreeks Ad van Meurs presenteert… in een bomvol Meneer Frits met een nieuwe bezetting van The Watchman, met zoon Dylan van Meurs op gitaar en Frank Strokap op bas. Uiteraard blijft Ankie Keultjes de fijne zangeres vanachter de knoppen van het geluid en heel af en toe op het podium, oudgediende Eric van de Lest neemt de drumpartijen voor zijn rekening. Het eerste nummer is Tulsa, dat hij schreef in de zomer van 2013 toen JJ Cale overleed, daarna krijgen we een doorsnee van repertoire uit de afgelopen 25 jaar. Zoals we eigenlijk van hem gewend zijn vergeet hij af en toe wel eens een regeltje tekst, maar dat geeft niet, alle muzikanten hebben er zin in vanavond en het spelplezier spat er aan alle kanten vanaf.
Laundry Days is een van de eerste nummers die Van Meurs schreef als Watchman, eind jaren ’80, hij weet nog dat het tijdens een ritje van Amsterdam naar Eindhoven was, bij een brug met van die gele lichten (die overigens maar een keer genoemd worden in het liedje). Bij Watchmanbassist van het eerste uur Theo Wijdeven, die in het publiek luistert, gaat het dan wel kriebelen, zo blijkt naderhand. Hij vertelt dat ie het gevoel kreeg dat hij daar op het podium had moeten staan, hij heeft het zo vaak gespeeld… Maar het is niet alleen de baspartij die een andere invulling krijgt, Dylan van Meurs geeft er op gitaar een eigen draai aan die het nummer lekker fris houdt. Hij is ook degene die Brand New Companion van Townes Van Zandt zingt, deze muzikale held van Van Meurs verbleef vaak bij hem thuis als hij hier toerde.
In de tweede set komt de oude Watchmanbezetting op het podium met Wijdeven op bas en Stephan Jankowski op gitaar. Op het laatste moment is ook nog Bart de Win uitgenodigd, hij speelt accordeon of piano en kleurt de liedjes, zoals hij dat vaker doet bij huisconcerten, naar eigen inzicht heel fijn in. Bij het nieuwe nummer Youngsters In Love, een mooi melancholiek stuk, komt Ankie Keultjes op het podium meezingen. Inmiddels is Van Meurs namelijk gewoon bezig met zijn volgende Watchman-album, dat de titel Dorset Moon meekrijgt en heel wat ingetogener zal zijn dan deze avond, zo vertelt hij na afloop. Verspreid over de avond krijgen we in totaal vier verse stukken te horen, en die doen me uitzien naar de rest van de plaat. Leaves Of Life is ontspannen van toon, waar titelnummer Dorset Moon (genoemd naar de Britse streek Dorset in Engeland waar hij regelmatig optreedt) net als op Parkfest in augustus ook nu weer indruk maakt. “Are we going somewhere, is it somewhere we are going, sometimes so strange all this not knowing, but then there’s the beauty in the thrill of a kiss, Corfe Castle in the morning mist” levert een prachtig beeld op, "het gaat over alles" legt Van Meurs uit, "net zoals veel van mijn liedjes over alles gaan". Ook Sprinkles And Milk (met de enigmatische uitleg "kinderspel kan namelijk heel wreed zijn") raakt, Ad van Meurs was, is en blijft een goede songsmid, ook in het Engels dat hij twee albums lang vaarwel zei om er nu weer vol gevoel naar terug te keren. Zoon Dylan komt het meespelen, het gaat niet perfect, maar de sfeer van de avond is goed en ook de overige bandleden tonen hun klasse door het nummer, dat ze helemaal niet kennen, toch subtiel in te vullen.
Als afsluiter Theme From The Blue Zone aan bod komt neemt Ad van Meurs afscheid met de woorden: “We zijn de hele wereld rondgereisd. Het was leuk, het was te gek, we hebben prachtige muziek gemaakt en dat kon alleen dankzij u, het publiek.” Hij wil er best nog 25 jaar aan vastplakken, wij ook. Nog even knalt hij er een lekkere toegift tegenaan in Easy Riders Van De Peel, waarna de door Dylan gezongen JJ Cale cover Call Me the Breeze de cirkel deze avond rondmaakt en dan mogen we gaan nagenieten van een prachtig optreden.