-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Ze heeft een lied over depressie, maar dan niet zo zwaar, over hoe je er goed mee om kan gaan, ze lacht er een beetje verlegen bij. Haar stem betovert, doet denken aan die van Mary Gauthier maar dan met een kristallen rand die lichtjes zucht, waar haar gitaarspel hier en daar sprankelt zoals dat van Danny Schmidt. Chris Pureka overtuigde gisteravond bij de Maandag van Van Meurs met mooie, soms kwetsbare, maar o zo krachtige pareltjes van liedjes, vol bezieling maar zonder drama.
De Maandag van Van Meurs, gepresenteerd door Ankie Keultjes van Meurs, kende afgelopen week een ijzersterke seizoensstart met een uitverkocht optreden van Jeffrey Foucault met zijn band. Maar er zit nog veel meer moois in het vat, ondanks dat er een paar wijzigingen in de agenda hebben plaatsgevonden (zo is er geen Ray Bonneville op 29 oktober, maar wel Levi Parham en Chris Blevins uit Oklahoma en is de avond op 25 maart geschrapt en verschuift Lydia Cole naar 1 april, zij zal dan spelen in plaats van Hannah Aldridge in het dubbelconcert met Martin Harley). Persoonlijk zie ik uit naar de optredens van o.a. Kevin Welch, Tim Grimm en David Olney, Sophie Cavez & Baltazar Montanaro met The Big World, Ben Bedford, Dries en Bruno Deneckere, Steam Power en Jason & Pharis Romero.
Sommigen (Welch, Olney, Grimm, Deneckere) waren al vaker te gast, anderen komen dit seizoen voor het eerst naar Meneer Frits in Eindhoven. Zo ook Chris Pureka, die weliswaar al een keer of zes in ons land te gast was, maar gisteravond als afsluiting van haar tour voor het eerst op dit podium te zien was en daar samen met begeleider Andy Alseri een stel wonderschone bezielde liedjes ten gehore bracht.
Met zo'n 80 muisstille bezoekers is de zaal lekker gevuld deze avond. Haar presentatie is vrij luchtig, Pureka kondigt weinig titels aan, maar vertelt af en toe wel iets bij de wonderschone persoonlijke liedjes die vaak een poëtische inslag hebben. Zo komen een keer de woorden ‘sand in my shoes’ voorbij, ze gebruikt de oceaan graag als metafoor zegt ze. Ze is deze tour ook aan zee geweest, vindt ons land een mooie afwisseling tussen stad en platteland, zelf is ze meer van het laatste, maar Alseri is volgens haar 'a real city guy’. Hij wekt deze avond alom bewondering met zijn sterke, vaak ongelooflijk subtiele elektrische gitaarspel, dat zich als vanzelf door haar fijne akoestische werk vlecht.
Chris Pureka is niet heel productief, sinds 2001 verschenen op haar eigen Sad Rabbit label slechts vier langspelers (waarvan de meest recente, Back In The Ring, alweer uit 2016 stamt), wat live werk en een paar ep's. Ze deed zelfs een keer een jaar of 14 over een lied, zo vertelt ze, maar er is er ook een in een dag geschreven en dat is zo uitzonderlijk dat het ook naar die dag genoemd is: August 28th (How I Learned To See The Dark, 2010). Het nummer laat wel gelijk haar talent als liedsmid zien, met prachtige openingszinnen:
August 28th and the rain slid in, like a brooding lullaby
The barn behind the school burned down and the cat got the bird
The whole town watched a man jump from the fifth story roof
I think the whole world needs a shoeshine
I think we're all a living proof (so the story goes)
De meeste liedjes gaan over haarzelf, vertelt ze in de tweede set, rechttoe rechtaan verhalend zoals veel folkliedjes zijn ze ook niet echt, maar ze heeft er wel een, over haar oma. De vele zwanen die ze hier ziet doen haar denken aan haar grootmoeder, die Swann heette en die ze heel erg mist. De emotie op haar gezicht na het liedje Swann Song (Dryland, 2006) spreekt boekdelen. En opnieuw horen we een tekstueel pareltje:
I joined the Navy Nurses Corp.,
It was 1941
And I met my sailor in that fated harbor
In the days before the bombs came...
En heel soms gaat het over iemand anders, zoals het nummer dat Pureka schreef voor vrienden die in het huwelijksbootje stapten. Ze was verbaasd toen ze haar vroegen om te komen zingen op de bruiloft, en nee, ze wilden geen droevig stuk uit haar eigen repertoire, maar hadden een cover in gedachten. Ze besloot eigenwijs te zijn en er toch een zelf te schrijven, met hun ontmoeting en leven samen in gedachten en vooruit, ze kan het toch niet laten, er zit ook iets droevigs in. Na afloop vertelt ze me dat het nog niet opgenomen is en geen titel heeft, het is wel een van die mooie kwetsbare, maar toch heel krachtige liedjes met gevoelvolle begeleiding van Alseri die dit laatste optreden van haar tour heel bijzonder maken.