-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Amerikanen of Canadezen zullen we weinig zien de komende tijd, maar wat goed is hoeft niet van ver te komen. Dat bewees The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra gisteravond nog maar eens. De Belgen trapten het nieuwe seizoen van de Maandag van Van Meurs af met een zinderend concert. Niet in het vertrouwde Meneer Frits, maar in de tweede foyer van het Muziekgebouw in Eindhoven, waar het ook goed toeven blijkt met de juiste ingrediënten.
“Lieve mensen, wat ben ik blij om jullie allemaal weer te zien!” Ankie Keultjes van Meurs zegt het vanuit de grond van haar hart en het gevoel is wederzijds, een half jaar na het noodgedwongen abrupte stopzetten van de Maandag van Van Meurs hebben ook de bezoekers weer volop zin in hun wekelijkse portie muzikale pareltjes. Het doet deugd om een groot deel van de vaste kern te zien en het mag dan al september zijn, de stemming is uitgelaten alsof het lente wordt en de koeien weer de wei in mogen. Ja, er waren al wel wat optredens in de zomer, maar die vaste maandag, die hebben we nog het meest gemist. Dat is alvast een goed ingrediënt om mee te beginnen.
Ankie heeft de zomer gebruikt om het hele programma om te boeken, het nieuwe seizoen was al nagenoeg rond toen er een pandemie uitbrak en in een keer het hele culturele leven stil kwam te liggen. Amerikanen of Canadezen zullen we nauwelijks zien dit seizoen, want reizen is lastig nu, maar er loopt in de buurt genoeg talent rond om een stel prachtige concerten op poten te zetten. Die vinden niet plaats in het vertrouwde grand café Meneer Frits in Eindhoven, want door de coronaregels is de capaciteit daar heel beperkt, maar in de tweede foyer van het Muziekgebouw, waar tafeltjes en stoeltjes op gepaste afstand zijn neergezet voor het grote podium. De bediening is wel als vanouds onder leiding van de gastvrije obers Ollie en Marijn, die ons ook deze avond weer van harte welkom heten.
En de muziek? Daar valt geenszins over te klagen, want zoals gezegd, voor muzikaal talent hoef je echt niet de oceaan over. De naam van The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra is misschien niet zo bekend, maar de band heeft wel een stel klasbakken in zijn gelederen. En vier van de vijf kennen we nog van eerdere afleveringen van de Maandag bij Frits en sommige liedjes herkennen we ook uit hun repertoire, zoals Sing Bluebird Sing (Billy & Bloomfish) en Blue Sky Over Nashville (Bruno Deneckere), Nils De Caster is een fantastische sideman op mandoline, viool en lapgitaar, maar heeft ook een paar heel fijne vocale bijdragen en Luis Marquez tenslotte is iemand die we nog niet kennen, maar die het geheel met harmonica, fluiten, saxen en een mooi Spaanstalig lied (Caravana) een heerlijk exotisch smaakje geeft.
Maar die namen blijken aliassen, ze spelen nu onder hun eigen naam, op het podium staan namelijk Eduard, Joseph, Josephine, Gerardo en Hermine Rielemans, die de muziek brengen van Roots Rielemans, schrijver van het liedje Time Of Day, dat ook het titelnummer is van hun cd uit 2016. Uiteraard wordt dat deze avond ten gehore gebracht, net als het merendeel van de andere stukken van die schijf in een zinderende set van ruim anderhalf uur zonder pauze. Americana van de bovenste plank, soms neigend naar folk, af en toe bluesy, dan weer richting country uitwaaierend, hier en daar een rustig nummer om bij te komen, maar ze zijn ook niet vies van een lekker potje doorstomen. Enne, “mogen we het volk hier ophitsen?” vraagt Eduard samenzweerderig. Of we hier mogen meezingen dus, verduidelijkt hij even, want daar is het volgende nummer heel geschikt voor. We zijn het niet meer gewend, dus Sentimental Blue klinkt nog wat aarzelend in de zaal, maar we pikken het toch op en (uiteraard niet luid, want dat mag niet volgens de regels) heel even mogen we de vocalen overnemen van de band.
Langzaam maar zeker wordt de spanning opgebouwd naar een prachtige uitsmijter. Heel zachtjes klinkt een van de blaasinstrumenten van Gerardo, om een hypnotiserend ritme op te bouwen met gitaar, maangitaar en viool, “Sun burned hot it burned my eyes, Burned so hot I thought I'd died, Thought I'd died and gone to hell, Looking for the water from a deeper well", de liefhebbers herkennen natuurlijk meteen Deeper Well, een klassieker van de ons eerder dit jaar helaas ontvallen David Olney, die in deze folky uitvoering uitgroeit tot een machtige duistere gospel die je bij je kladden grijpt en niet meer loslaat. Een luid applaus mag wel, is dik verdiend en wordt graag gegeven, niet alleen aan de muzikanten van dienst maar ook aan het barpersoneel en aan Ankie Keultjes van Meurs, die zoals gewoonlijk de uitstekende geluidstechniek heeft verzorgd. Na de toegift zijn we overtuigd, op de nieuwe locatie houden we het nog wel een tijdje vol, helemaal als we nog meer van dit soort geweldige muzikanten voorgeschoteld krijgen, dat is immers het meest belangrijke ingrediënt van deze avonden.