Het was alweer een paar jaar geleden dat ik naar een concert van The Dubliners was geweest. Gisteravond speelde de groep in Natuurtheater De Kersouwe in Heeswijk-Dinther, een mooie gelegenheid om nog eens te bekijken hoe de oude rotten het ervan af brengen.
De Kersouwe ligt in een weelderige, bosrijke omgeving. Er is een klein theater en een groot, en in dat laatste speelden The Dubliners. Het was afgeladen vol, zodat de organisatie het publiek moest vragen om wat in te schikken, zodat iedereen een plaatsje kon vinden.
Vrijwel stipt om negen uur kwamen de grijze bebaarde mannen het podium op. Na wat instrumentaaltjes en wat bekend werk zoals The Black Velvet Band werd Patsy Watchorn voorgesteld.
Hij maakt sinds vorig jaar deel uit van The Dubliners, en dat heeft ook invloed gehad op het repertoire. Zo zingt hij The Ferryman en z'n oude Dublin City Ramblers hit Dublin In The Rare Auld Times, en een ode aan misschien wel het beroemdste lid ooit van The Dubliners, Luke Kelly. Twee nummers voor en over hem: The Dublin Minstrel en Paddy Works On The Railway. Verrassend was het door Sean Cannon gezongen Caoine Cill Chais (Lament for Kilcash), een Gaelic lied over de grote hongersnood in Ierland.
Alles bij elkaar genomen zijn The Dubliners, ondanks hun leeftijd, het spelen nog lang niet moe. Ze hebben er zin in, en kondigen aan dat ze nog wel eens terug willen komen in Heeswijk-Dinther.
Bij het eerste nummer dat Barney McKenna zingt (I Wish I'd Someone To Love Me) kun je horen dat zijn stem nog wat opwarming nodig heeft, en na zijn gebroken heup van een paar jaar terug loopt hij moeilijk, maar de banjo hanteert hij nog steeds met verve, en ook Eamonn Campbell springt nog een enkele keer enthousiast het podium over.
In de tweede set kwamen wat meer bekende klassiekers langs, zoals The Belle Of Belfast City, South Australia, Finnegan's Wake, The Rocky Road To Dublin en The Leaving Of Liverpool. Dit wordt dan ook van harte meegezongen door de toeschouwers, die er een klein feestje van maakten. Met afsluiters Dirty Old Town en Whiskey In The Jar zit de stemming er helemaal in, en uiteraard mag The Wild Rover niet ontbreken, dus die is voor de toegift. Omdat het publiek er dan nog lang niet genoeg van heeft, komen The Dubliners nog eens terug om de meezinger Molly Malone te doen. Dan komt er toch echt een eind aan, na twee keer een uur spelen. Wie dan nog behoefte heeft aan feest en gezelligheid kan nog terecht bij de ontspannen afterparty van de Folkaholics. Er zitten al meteen wat doublures in, de jongens grappen bij The Spanish Lady, dat we eerder op de avond van de Ieren ook al hoorden, "dit hebben de Dubliners ook van ons gecovered." Ze speelden nog wat van hun nieuwe cd, maar voor ons werd het langzamerhand tijd om te gaan.
