-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Er waren deze middag heel veel snaren te zien en te horen in Rotterdam. Na 5 eerdere edities in de jaren '90 werd dit jaar het Snarenfestival nog eens nieuw leven ingeblazen. Bluegrass met Nederlandse teksten of vermengd met zonnige Hawai-invloeden, ouderwetse blues of eigentijdse folk, het mocht allemaal, als er maar snaarinstrumenten gebruikt werden.
Een akoestische slide gitaar klinkt heel anders dan een steel resonator of een 12-snarige gitaar, en die geluiden verschillen weer totaal van mandoline, banjo of nyckelharpa, zeker als de muzikanten ook nog in diverse genres spelen. Het eerste dat opviel was dat er onversterkt gespeeld werd en dat het publiek vol aandacht zat te luisteren in de Prinsenzaal van Podium o950. De luisteraars hebben zo hun eigen meningen over wat ze mooi vinden, maar waarderen de inspanningen van elke muzikant. Zo hoor ik vlak na binnenkomst al een bijzonder gul applaus voor Spoor, de band rond Izak Boom en Janos Koolen, waarvan ik verder helaas alleen nog het lied Eindelijk Thuis meekrijg, fijn gespeeld, en zelf zijn ze ook goed te spreken over dit onversterkte gebeuren zo vertellen ze later in de pauze. Soundchecken is niet nodig, je moet natuurlijk wel zelf een beetje de juiste balans tussen de instrumenten in de gaten houden. Aangezien ik ze al eens vaker zag spelen lijkt me dat geen probleem te zijn geweest, aan talent en ervaring ontbreekt het Spoor bepaald niet.
Bij het optreden van Richard van den Bos op 12-snarige gitaar mis ik vervolgens een beetje de dynamiek, zijn muziek is ook niet helemaal mijn stijl. Initiatiefnemer van dit alles is muzikant en gitaarreparateur Ad Vermeer, die muzikanten uit zijn klantenkring uitnodigde om deze middag hier te spelen en zelf met zijn trio Meer vooral diverse gitaren en hun klanken de revue laat passeren en tot slot nog een gezongen stuk, De Schemering. De Bredase singer-songwriter Pieter Tak maakte een nieuwe tekst op het bekende The Dimming Of The Day van Richard Thompson, dat ook nu weer een erg krachtig lied blijkt te zijn.
Als laatste is er het Guy Roelofs Kwartet. Een Belgisch-Nederlandse gelegenheidsformatie, die voor het eerst optreedt. Roelofs (Tjane, Groef) heeft er sinds een jaar een nieuw instrument bij: de nyckelharpa. Ook Rudy Velghe (van het Belgische Orion) bespeelt die naast de viool. Klasbak Philip Masure (bij welke Belgische band speelt-ie eigenlijk niet?) en Jiroh Matulessy (ondanks zijn jeugd al vaste kompaan van Roelofs in diverse formaties) spelen allebei gitaar en bouzouki. Er komen o.a. enkele bourrees en scottischen voorbij, een Zweedse polska en een Bulgaarse Sandansko Horo. De nyckelharpa's doen wat klassiek aan, de gitaar en bouzouki kleuren in. En omdat het om een Snarenfestival gaat heeft Masure een bijzondere gitaar meegenomen, gegoten uit carbon fibre en dus zowat onbreekbaar als ie valt. Bij de uitnodiging van Velghe om dat eens voor te doen antwoordt Masure dat ie dan nog wel ontstemd raakt. Tsja, als muzikant ben je natuurlijk wel lief voor je instrumenten. Bij een moeilijk stuk (van de Zweedse groep Väsen) moet er even wat over, het tekent de gemoedelijke sfeer tussen de bandleden die graag met elkaar spelen.
Na de afkondiging door presentator en mede-organisator Jan de Grauw, die meldt dat ze alweer zo enthousiast zijn geworden dat ze volgend jaar of het jaar daarop opnieuw een Snarenfestival willen organiseren, zijn er direct enkele liefhebbers die nadere informatie willen over dat hier wat minder bekende instrument, de nyckelharpa. In de foyer is nog een optreden door volksmuziekgroep Widarvolk, die behalve snaren ook nog een accordeon in hun midden hebben. Er kan gelijk nagekletst worden over de muzikale voorkeuren voor bluegrass, Amerikaanse of toch Europese folk, maar uiteindelijk ging het de aandachtige liefhebbers toch om de instrumenten vandaag. En om de bewondering voor de muzikanten die al die bijzondere klanken toch maar in de vingers hebben.