-door Arianne Knegt, foto's Marcel Houweling-
Vele fans vreesden dat aan een mooie traditie een einde was gekomen toen duidelijk werd dat Blue Highways 2010 afgeblazen werd. Diverse speculaties hierover circuleerden op internet. De fans konden echter opgelucht ademhalen: het festival maakte een doorstart. Op de elfde editie van het americanafestival was het gezellig druk in de rode kubus van Vredenburg Leidsche Rijn.
Aan Jenee Halstead de niet altijd gemakkelijke taak het festival te openen. Het publiek stroomde massaal toe in de kleine zaal, een speciaal voor het festival opgezette grote tent. “They won’t believe this at home”, zei de innemende en sympathiek ogende jonge zangeres uit Boston. Een door haarzelf gemaakte foto van dat publiek diende als bewijs voor het thuisfront. In tegenstelling tot wat je misschien verwacht bij de aanblik van de wat tengere Jenee, heeft haar stem een volle, zelfs enigszins donkere klank. Ze werd vakkundig bijgestaan door BJ Baartmans op gitaar en mandoline en Gerco Aerts op bas. Ook voorzag BJ de refreinen soms van een passend rafeltje in samenzang met Jenee.
Op naar de grote zaal, waar Boris McCutcheon & The Saltlicks al volop bezig waren. Traditionele country gebracht door een zichtbaar op elkaar ingespeelde band. Toch klonk het me wat al te routineus, misschien zelfs weinig geïnspireerd, in de oren. Die indruk werd nog versterkt doordat Boris wel erg weinig contact zocht met het publiek, en zonder inleiding van het ene nummer op het andere overging. In de kleine zaal was intussen Justin Rutledge, op pedal steel begeleid door Burke Carroll, begonnen aan zijn set met een repertoire van vooral melancholieke liefdesliedjes en een enkel sober maar doorleefd gebrachte gospel. Wat direct opviel was zijn mooie soulvolle stem. Tussen de liedjes door nam hij het publiek verder voor zich in met ontspannen en grappige verhaaltjes.
Het stemgeluid van Frazey Ford zou ik herkennen uit duizenden. Haar dromerige, sferische manier van zingen en onnavolgbare stembuigingen vormden een onmisbaar element in de muziek van de zeer populaire Be Good Tanyas. Eén van de twee andere Be Good Tanyas, Trish Klein, maakte op Blue Highways onderdeel uit van Frazey’s band. Een hoogtepunt was Dylan’s One more cup of coffee, waarin naast Frazey en Trish ook bassist Darren Parris verdienstelijk bleek te kunnen zingen.
Terug in de kleine zaal bleek Matt the Electrician inmiddels flink op dreef, met Scrappy Jud Newcomb op gitaar en zangeres Ida Wenoee Bach. Matt kleurt graag buiten de lijntjes en blijft daarbij volkomen geloofwaardig, origineel en verfrissend. Zijn liedjes zijn kleine pareltjes die een glimlach op je gezicht toveren en die vaak ook nog zó swingen dat je je voeten niet stil kunt houden. Hilarisch zijn de kleine verhaaltjes die hij tussendoor vertelt. Zo ook de anekdote over de FBI-bommenexpert die er op het vliegveld bijgehaald werd om een verdacht object – Matt’s verbouwde banjo-ukelele, door hemzelf steevast aangeduid als banjolele – te inspecteren. Matt werd gesommeerd de achterkant van het ding los te maken, en toen hij de door hemzelf aangebrachte constructie van luiers zag moest hij zelf ook concluderen: “It looks like a bomb”. Matt en kompanen werden voor hun optreden terecht beloond met een luid applaus.
Brian Webb nam het stokje over, samen met de getalenteerde Rose Polenzani, die eerder ook al te gast was bij Boris McCutcheon. Rose bediende het hand-harmonium, alsmede de gitaar en ukelele. Brian leefde zich uit op diverse snaarinstrumenten, waarvan er eentje verdacht veel op een sigarenkistje leek. Hun stemmen kleurden prachtig samen en het plezier dat de twee uitstraalden was aanstekelijk. In de bijna akoestische setting kwam de muzikale subtiliteit goed uit de verf. Brian’s stem klinkt sensitief, maar als het moet beschikt hij ook over de nodige power, zo bleek.
‘Oude rot in ’t vak’ Jesse Winchester maakte nog maar eens duidelijk waarom hij zo’n indrukwekkende carrière wist op te bouwen; in de grote zaal zat hij alleen met zijn gitaar op het podium, maar hield ’t publiek met gemak in zijn greep met mooie ontroerende en intelligente kleine luisterliedjes, ontspannen gebracht en met een portie subtiele humor. Jesse’s stem was nog altijd opvallend buigzaam, met dat karakteristieke hoge transparante geluid. Een zeer overtuigend optreden, ingetogen en smaakvol.
Op naar The Iain Ad Venture, met Iain Matthews, Ad Vanderveen en Kersten De Ligny. Iain en Ad hebben beiden hun sporen ruimschoots verdiend in de muziek, en kijken ieder voor zich terug op een lange en indrukwekkende carrière. Hun samenwerking leverde twee cd’s op die zeer de moeite waard zijn. Voor een optreden draaien zij dan ook hun hand niet om. Ontspannen grappend en gemakkelijk musicerend zetten zij een prima set neer in de kleine zaal. Dit was officieel het laatste optreden van The Iain Ad Venture. Iain Matthews heeft zijn vermaarde band Matthews Southern Comfort nieuw leven ingeblazen en begint binnenkort met een tour door Europa, en Ad is druk met de promotie van zijn pasverschenen cd Days of the greats.
Met Jimmy LaFave op het podium liep de organisatie van het festival geen enkel risico. Met zijn ingespeelde vijfkoppige band vol uitstekende muzikanten zette hij met gemak een spetterende set neer vol stevig gespeelde country vermengd met blues en rock, maar overtuigde ook in de ballads. Intussen kletste hij gezellig wat met het in groten getale opgekomen publiek, informeerde of Johan Derksen ook aanwezig was, voor wie hij afgelopen week op tv optrad. Met zijn opmerking: “Great guy. Pity that he has no opinions though” kreeg hij de lachers op zijn hand. Speciale vermelding verdient pianist (toch al een uitzondering op het door gitaren gedomineerde americana-festival) Radoslav Lorkovic. Het publiek brak zowat de tent af tijdens en na zijn virtuoze solo’s.
Israel Nash Gripka doet de laatste tijd veel stof opwaaien. Hij en zijn band The Fieros stelden allerminst teleur. Dit was zijn derde concert dat ik meemaakte. Bij het eerste, in Roepaen, werd ik weggeblazen door het volume, maar de tweede keer, in Meneer Frits, betrof het een bijna akoestisch solo-optreden, waarin Israel buitengewoon gevoelige liedjes bleek te maken die mij zeer bekoorden. Toen bij binnenkomst in de kleine zaal van Blue Highways bleek dat hij uitgepakt had met maar liefst 4 gitaristen (inclusief hijzelf), een bassist en een drummer hield ik mijn hart vast. De muziek klonk lekker stevig, maar het volume ging niet ten koste van de songs. Grote complimenten voor de geluidstechnici van het festival zijn hier dan ook op z’n plaats. Prachtig was de vierstemmige samenzang, zoals op Sunset, regret, een nummer van zijn vorige maand verschenen plaat Barn doors and concrete floors, waarbij de enige begeleiding kwam van Israels gitaar. Herinneringen aan The Band kwamen op. De energie was voelbaar en het publiek was uitgelaten enthousiast. Gitarist Joey McClellan maakte naast Israel zelf grote indruk.
Tegen elven was de beurt aan een band vol energieke en frisse jonge honden uit North Carolina, American Aquarium, voor de eerste keer in Europa. Vijf jongens die goed geluisterd hebben naar zowel old school country, rock & roll èn popmuziek, en uit al die Amerikaanse muziekstijlen een eigen, aanstekelijk brouwsel hebben gedestilleerd. Een stevig bandje, met twee gitaren, een pedal steel, bas en drums. Wat opviel was het wat metalige stemgeluid van zanger BJ Barham. De muziek vormt een weerspiegeling van hoe Americana er in de toekomst uit gaat zien, zoals ze het zelf omschrijven. En we kunnen natuurlijk alleen maar blij zijn met het feit dat jonge muzikanten anno 2011 nog altijd aangetrokken en geïnspireerd worden door americana-muziek.
De Seatsniffers mochten het festival passend afsluiten met een lekker stevige mix van rockabilly en country.
Al met al een geslaagd Blue Highways festival. Eén puntje van kritiek betreft het eten. Het lijkt alsof de organisatie niet voldoende beseft dat een goede catering zeer bijdraagt tot de feestvreugde. Zeker omdat er in de omgeving van de festival-lokatie geen eetmogelijkheden zijn, was de keuze wel zeer mager en de inhoud onder de maat. Een goed advies aan toekomstige Blue Highways bezoekers lijkt dan ook hun rugzakje goed te vullen met versnaperingen. Dan staat niets een geweldige festivalervaring in de weg.
Veel meer foto's staan op www.marcelhouweling.nl.