Als het programma zich op vijf podia afspeelt op een avond, en de overlap groot is, moet je kiezen wat je gaat bekijken op een festival. Dat deden we dus, gisteravond op Naked Song in het Eindhovense Muziekcentrum. Geen workshops gezien, amper wat meegekregen van de boeiende stemmen van Signe Tollefsen, Jodymoon en Leine, maar er zat heel veel moois tussen de overige concerten van o.a. Big Low, Grayson Capps, Stef Kamil Carlens en Chris Smither.
Vanwege de vele gelijktijdige concerten worden de taken verdeeld. Mirjam bekijkt de kleinere optredens in grand café Meneer Frits, Patrick gaat naar de grote zaal van het Muziekcentrum. Tussendoor proberen we allebei nog wat mee te pakken van wat er verder speelt. Als er een ding duidelijk wordt, is het dat we de hele avond hebben genoten van de opzet van Naked Song, liedjes die zo puur mogelijk gebracht worden, zonder toeters en bellen. Het festival begint al overtuigend, met Big Low en Stef Kamil Carlens:
Patrick
Stef Kamil Carlens opent in de grote zaal, hij komt op bijna gekleed als een clown met een veel te grote blauwe broek en opvallend rode schoenen, maar zijn muziek klinkt bloedserieus. Hij opent met een Neil Diamond nummer en de rest van de set blijkt een eerbetoon aan grote songschrijvers als Bruce Springsteen, Will Oldham, Joni Mitchell en Leonard Cohen. Inderdaad alleen gewapend met een gitaar covert hij deze artiesten waarbij hij kiest voor de wat minder bekende nummers. Als je niet beter wist zou je denken dat je hier te maken had met een aanstormend talent dat nu nog muziek speelt van zijn grote helden maar zeker de potentie heeft om zelf grootse muziek te maken. Knap zoals hij die sfeer neer weet te zetten, alsof Deus en Zita Swoon nog moeten komen. Een sterke openingsact die ook door het publiek zeer gewaardeerd wordt.
Mirjam
Het trio Big Low heeft een flink deel van het instrumentarium thuisgelaten. De elektrische gitaar wordt amper gebruikt, akoestisch is het motto deze avond. De release van hun nieuwe cd is uitgesteld tot het najaar, maar we krijgen alvast een flink voorproefje, er wordt nauwelijks oud werk gespeeld. Marc Constandse hanteert af en toe zijn bandoneón, maar verzorgt vooral intrigerende percussie op verschillende handtrommels, en de zelfgemaakte velofoon van Michiel Hollanders lijkt telkens van geluid te veranderen, en daarmee de sfeer van een lied te versterken. In I Won't Let You Down (in de aankondiging grijnst frontman Dan Tuffy dat ie wat problemen had met zijn vrouw) hoor ik de klank van een ud (Arabische luit), later is het banjo-achtig in de country-uitvoering van het trieste verhaal van Jimmy Governor, een aboriginal die begin vorige eeuw met een blank meisje trouwde. De spanningen lopen op, Jimmy slaat door en er vallen flink wat doden voor hij opgepakt wordt en veroordeeld tot de galg. Het is pas het begin van het festival, maar wat mij betreft is het nu al geslaagd.
Vervolgens geeft Albert Niland mij een dubbel gevoel. Zijn gitaarspel vind ik prachtig, of zoals programmeur Ad van Meurs het verwoordde "iedereen die dacht dat ie gitaar kon spelen kan nu wel naar huis gaan". Zijn stem is een beetje licht van kleur, maar de klank bevalt me goed en hij maakt aardige liedjes. Hij heeft nog een gitarist bij zich, Dave White, maar solo blijft Niland minstens zo goed overeind. Er is een ding dat me in de loop van het concert gaat irriteren, en dat is het drumapparaatje dat ie bij de microfoon heeft staan. Als hij dat gebruikt wordt het poppy en wordt mijn aandacht van het lied afgeleid. Daar staat tegenover dat hij me tegen het einde wel weet te boeien met zijn versie van Wuthering Heights van Kate Bush, inderdaad, zonder drumgeluidje. Overigens blijkt hier duidelijk dat smaken verschillen, het publiek reageert erg enthousiast op het optreden.
Patrick
Woven Hand is het project van David Eugene Edwards, ook bekend van 16 Horsepower. Dit keer is het een duo, David speelt op mandoline en akoestische gitaar en wordt daarbij ondersteund door elektrisch gitarist Peter van Laarhoven. In de van hem bekende hypnotiserende onheilspellende zangstijl speelt David een selectie oud en nieuw werk, waarbij de gitaar van Peter zorgt voor een wat duistere ondertoon. Toch zijn de 2 prijsnummers diegene waarbij David alleen speelt. Een keer bijna a capella, met alleen wat onheilspellende achtergrondgeluiden die uit een of ander kastje komen, de andere keer zichzelf begeleidend op gitaar. Liedjes die dus inderdaad zo uitgekleed mogelijk zijn en daarbij het beste passen in de sfeer van het festival.
Mirjam
Er zijn twee acts die New Orleans ontvlucht zijn vanwege orkaan Katrina. Grayson Capps is naar Alabama vertrokken. Ik kende hem alleen van wat ik op internet had gelezen en gehoord, dat maakte me nieuwsgierig en zijn optreden overtuigde me helemaal. Hij is wat nerveus bij het begin, draagt een gedicht voor en vanaf dan houdt hij de aandacht vast. Kippevel bezorgt hij met Graveyard, met zijn verhaal erbij over New Orleans, dat onder zeeniveau ligt, net als Nederland. Dus worden mensen er bovengronds begraven, in mausoleums, omdat ze onder de grond door het water zouden gaan drijven. Bij orkaan Katrina gebeurt dat vervolgens alsnog... Bij een instrumentaal gaat hij zo op in zijn dobro en ritmisch stampen op de vloer, dat zijn bierglas naar de rand van het kistje naast hem schuift, een attente toeschouwer schuift het terug en Capps bromt een verbaasd bedankje. Hij speelt in de toegift het prachtige nummer So Long Bobby Long, van een film. Van de concerten die ik zag is hij de enige die nog terug mag komen, het is jammer dat ie maar 45 minuten heeft, hopelijk zie ik hem snel nog eens terug.
Truckstop Honeymoon had ik al eerder gezien, ik krijg nu alleen hun ode aan Johnny Cash en June Carter mee, na afloop hoor ik dat alle 42 cd's die ze bij zich hadden al snel hun weg hebben gevonden naar enthousiaste kopers.
Patrick
Truckstop Honeymoon speelt twee sets in de kleine foyer, maar dit duo is duidelijk een publiekslieveling. Met humoristische teksten in zowel de liedjes als de intermezzo's , waarbij interactie met het publiek ook een belangrijke rol speelt (Got any questions?). Een eenvoudige opstaande bas bespeeld door Katie Euliss en gitaar en banjo door Mike West, en een overtuigende presentatie weten het publiek duidelijk te vermaken. Zozeer dat een groot aantal mensen tot het einde blijft kijken terwijl achter hen een gestage stroom de kleine zaal in gaat voor Chris Smither.
Chris Smither is duidelijk op zijn plek op het Naked Song Festival in een overvolle kleine zaal. Wie te laat kwam had pech en kon er niet meteen in, de zaal bleef tot het einde goed vol, al druppelde hij langzaamaan wel wat leger. In de grote zaal was Gabriel Rios dan ook begonnen. Chris speelt in zijn eentje en vertelt hier en daar een verhaaltje om zijn liedjes in de juiste context te plaatsen. Het publiek hangt aan zijn lippen, zowel bij de verhaaltjes tussendoor als tijdens de songs. Die zijn dan ook tekstueel zeer de moeite waard om te luisteren. Zoals Origin of Species, waarin het bijbelverhaal, Darwin, DNA en Intelligent Design op meesterlijke wijze aan elkaar gekoppeld worden. Of het nummer Father's Day wat speciaal voor zijn vader geschreven is, hoewel Chris dat eerst niet durfde, bang als hij was voor de kritieken van zijn vader. Hij is blij dat hij het alsnog geschreven heeft voor zijn vader overleden is, want in tegenstelling tot wat hij verwachtte was zijn vader supertrots en blij met het nummer. Ook politiek komt aan bod, met Diplomacy, Chris verwacht dat over 7 maanden de situatie in zijn vaderland, de Verenigde Staten, zodanig gewijzigd is dat dit nummer niet meer gespeeld hoeft et worden. Een meesterlijk optreden weer van deze verteller bij uitstek.
Mirjam
Tot slot pik ik nog wat mee van Leine, die op haar eigen manier ingetogen jazzy zingt, en neem even een kijkje bij Gabriel Rios. Die staat met piano, gitaar en uitgekleed drumstel op het podium, maar zijn ontspannen, op dat moment latin muziek is niet mijn ding, in Meneer Frits zorgt T-99 voor een flink spetterend besluit van de avond, niks naakt, vol spelen is het devies. Die jongens rocken gewoon.
Het was een vol programma, maar wat kwaliteit betreft was het dik in orde. Voor de liefhebbers van de wat rauwere stemmen van Grayson Capps en Chris Smither was er wel een probleem, omdat juist die met elkaar overlapten, wie tot het einde bleef bij Capps moest bij Smither wachten tot ie naar binnen mocht. Maar goed, dat is inherent aan een festival. Er was dit keer voor een cd-stand gezorgd, waarvoor mijn complimenten. Van bijna alle muzikanten kon je er de cd's kopen, heel handig als je niet tot het einde kunt blijven omdat je graag nog een ander concert wil zien.
Meer fotos staan hier.
Naked Song wordt ook in 2009 weer georganiseerd in Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven, dan staat op 30 mei onder andere Spinvis op het programma, de rest is nog een verrassing. Vanaf 15 september begint het nieuwe seizoen Ad van Meurs presenteert... in Meneer Frits, op het programma staan o.a. Kimmie Rhodes, Peter Mulvey, David Olney, Stacey Earle & Marc Stuart, Lynn Miles, Shannon Lyon en Peter Rowan. Meer info via www.muziekcentrum.nl.