Bert Spin meldt ons het droevige nieuws dat de Britse folkgitarist en zanger Wizz Jones is overleden. Zijn muzikale carrière omspande bijna 70 jaar, vanaf de jaren '50 van de vorige eeuw tot zijn allerlaatste optreden afgelopen februari. Hij is van grote invloed geweest op de Britse folk. Hij ontwikkelde zich in de jaren '60 vooral als singer-songwriter en werkte samen met onder meer John Renbourn en Bert Jansch. Wizz Jones is 86 jaar geworden.
Wizz Jones wordt op 25 april 1939 als Raymond Ronald Jones geboren in een arbeidersgezin in Croydon, een plaats die destijds grensde aan de buitenwijken van Zuid-Londen. Zijn moeder geeft hem als kind al de bijnaam Wizz, naar een stripfiguur uit een populair tijdschrift. Hij heeft niet veel op met school, is ook vaak afwezig vanwege migraine en therapie omdat hij een afwijkende ruggengraat heeft. Als hij van school af gaat kiest hij de luchtmacht om zijn dienstplicht te vervullen maar wordt daar vrijwel gelijk weggestuurd op medische gronden.
Muziek heeft daarentegen wel zijn belangstelling, hij hoort folk en blues op de radio en leert zichzelf akoestische gitaar spelen. Zijn voorbeelden zijn met name de Amerikanen Big Bill Broonzy, Ramblin' Jack Elliott en Derroll Adams, maar hij hoort ook Davy Graham spelen in de Londense koffiehuizen en pubs waar hij terechtkomt. In eerste instantie speelt hij nog skiffle en bluegrass, hij brengt platen uit met The Wranglers en Pete Stanley. Eind jaren '50 gaat hij met zijn vriendin (en latere echtgenote) Sandy Wedlake naar Europa en Marokko waar hij veel op straat speelt. Zijn inspiratie komt van de onconventionele levensstijl van onder meer Woody Guthrie, Jack Kerouac en de Beatniks en hij komt er mensen als Rod Stewart, Ralph McTell en Clive Palmer (Incredible String Band) tegen.
De Franse gendarme schijnt minder gecharmeerd te zijn geweest en zet hem op de veerboot terug naar Engeland, waar hij trouwt, een gezin sticht en muziek blijft maken. Hij ontwikkelt zich als singer-songwriter en brengt zijn solodebuut, Wizz Jones, uit in 1969. Er staan vooral liedjes op van Alan Tunbridge (die ook schreef voor onder meer Ralph McTell, John Renbourn en Maggie Holland), maar ook wat eigen werk en covers van o.a. Pete Seeger en Blind Lemon Jefferson. Ondertussen vormt hij een inspiratiebron voor onder meer Bert Jansch en John Renbourn (die in 2015 overleed toen hij met Jones aan het touren was) en zelfs Eric Clapton en Keith Richards noemen de autodidacte gitarist als voorbeeld.
Vrijwel elk jaar verschijnt er een album tot de belangstelling voor folk wegebt in de jaren '80. Dan wordt Wizz Jones vrachtwagenchauffeur om de kost te verdienen, maar vanaf 1987 brengt hij weer met enige regelmaat albums uit. Hij treedt niet vaak in Nederland op, maar weet ook hier fans te vergaren. Bezoekers van zijn optredens zijn enthousiast:
Jan Van Rymenant schrijft over een optreden in De Heksenketel in Antwerpen in 2003: "Wizz Jones is een sublieme gitarist die zonder veel franjes pure muziek brengt. Blues en folk aan mekaar gebreid met die typische Britse humor, genieten en lachen, wat moet een mens nog meer hebben."
Henk Hoogenstraaten is in 2005 in Landgraaf op het Triskell Festival: "Als Wizz Jones in zijn uppie op het podium plaats neemt, schuiven in het publiek de bewonderaars van zijn onstuimige fingerpicking gitaarspel naar voren. [...] Jones speelt met de felheid van een jonge god. Een nummer als If I were a Carpenter van Tim Hardin geeft hij een onverbiddelijke swing mee. En de drive waarmee hij bijvoorbeeld John Lee Hooker bezingt verwacht je niet van zo'n 'bejaarde' langharige witgrijze hippie. Toch maakt hij de meeste indruk met een ijzingwekkend verstilde uitvoering van de Father's Song van - naar ik meen - Ewan MacColl. Met een minimaal beroerde banjo en een warme stem raakt hij het publiek."
En Assie Aukes gaat naar De Bres in Leeuwarden in 2008: "Zijn gitaarspel is nog steeds van grote klasse, misschien is hij momenteel wel de beste van generatiegenoten als Bert Jansch en John Renbourn."
Hoewel hij bij het grote publiek niet zo bekend is, is hij geliefd bij medemuzikanten. Hij wordt niet alleen genoemd als voorbeeld, maar hier en daar ook gecoverd. In 2012 opent Bruce Springsteen zijn concert in Berlijn met het nummer When I Leave Berlin van de hand van Jones (een registratie daarvan staat op Youtube).
In 2019 werd Wizz Jones geëerd met een Lifetime Achievement Award bij de BBC Radio 2 Folk Awards. Bij de uitreiking in Manchester treedt hij ook op, samen met zijn zoon Simeon (saxofoon, fluit, harmonica), die ook op twee albums van Wizz meespeelt.
In totaal brengt Wizz Jones een twintigtal albums, diverse singles en dvd's uit tussen 1957 en 2022. Van ophouden wil hij niet weten, tot zijn gezondheid in 2025 snel achteruit gaat. Op 28 februari speelt hij zijn allerlaatste concert. Zoon Simeon schrijft op social media: "Always a humble man, these were his closing words at the end of his last ever gig earlier this year, February 28th 2025:
“Thanks to all the people - all over the world in fact - that heard my songs and my guitar playing, and came to my gigs for all those years. Thank you very much.” Hij voegt een opname bij van dat optreden, op het nummer See How The Time Is Flying (te horen op SoundCloud) klinkt Wizz Jones breekbaar, maar zeker nog bezield. Volgens zijn zoon maakte Wizz zich zorgen dat hij het publiek zou teleurstellen met zijn inmiddels zwakke zangstem, maar nog meer maakte hij zich zorgen dat hij hen zou teleurstellen door niet te komen opdagen…
Op 27 april, twee dagen na zijn 86ste verjaardag, is Wizz Jones overleden in een hospice waar hij zijn laatste dagen heeft doorgebracht.
Op 5 maart 2012 speelde Wizz Jones in de reeks Ad van Meurs presenteert... in Eindhoven. Ronald Rietman maakte daar onderstaande foto:
Wizz Jones, 25 april 1939 - 27 april 2025