Via Henk van Düren vernamen we het droevige nieuws dat de Ierse accordeonlegende Tony MacMahon op 8 oktober op 82-jarige leeftijd is gestorven. Terwijl de eerbetuigingen aan deze grootheid nog binnenstromen via social media, bereikte ons via David Munnelly het volgende droevige bericht: Chieftains-oprichter Paddy Moloney is gisteren overleden, 83 jaar oud.
Twee grootheden, generatiegenoten die, zoals te doen gebruikelijk in Ierland, opgroeiden met muziek. Bij Tony MacMahon was in zijn jonge jaren knoppenaccordeonist Joe Cooley vaak te gast bij hem thuis en hij nam diens speelstijl over, Paddy Moloney kreeg zijn eerste tin whistle van zijn moeder toen hij zes was en een tijdje later volgden de uillean pipes. Tot zover de overeenkomsten, de mannen hadden vervolgens elk een eigen carrrière in de muziek.
Paddy Moloney werd op 1 augustus 1938 geboren in een voorstad van Dublin. Zoals gezegd voorzag zijn moeder hem al jong van een tin whistle waarna al snel de uillean pipes volgden. Hij begon zijn muzikale carrière toen hij 20 was bij Ceoltóirí Chualann, een groep instrumentalisten die onder meer de bodhrán nieuw leven gaf in de Ierse folk en waarvan ook latere leden van de Chieftains deel uitmaakten. Met Sean Potts bijvoorbeeld maakte hij al een tin whistle plaat.
Na de oprichting van The Chieftains in 1962 werd Moloney een begrip in de folkwereld, en dan hebben we het anno 2021 letterlijk over de hele aardbol. Begin jaren '70 werd hun werk opgepikt door Island Records, waardoor de groep ook in Amerika bekendheid kreeg, samenwerking met filmmaker Stanley Kubrick leidde tot meer succes. Maar het meest bekend zijn hun samenwerkingen met vakgenoten, Van Morrison, The Pogues en Moya Brennan bijvoorbeeld, maar ze beperkten zich niet tot folk. Grote namen als Luciano Pavarotti, Madonna, Willie Nelson en The Rolling Stones konden gestrikt worden, zij speelden met de Chieftains of The Chieftains waren gastmuzikanten op hun langspelers. The Long Black Veil, Down The Old Plank Road, Further Down The Plank Road en het kerstalbum The Bells Of Dublin zijn de bekendste platen waarop samengewerkt wordt met topartiesten uit pop, rock en country. Dit leidde tot talloze prijzen, waaronder zes Grammy's, een Emmy, een Lifetime Achievement Award bij de BBC Folk Awards, en de eretitel Ireland's Musical Ambassadors.
Paddy Moloney was de spil van de groep vanaf het prille begin tot aan hun afscheidstour in 2019. In 1988 ontving hij voor zijn verdiensten een eredoctoraat van het Trinity College in Dublin.
Finbar Furey schrijft op Facebook: "Paddy was a wonderful cultural ambassador for Ireland. He, with The Chieftains, brought Irish music to every part of the world & exposed Ireland to the music of many different countries and cultures. He was a fine man & a fine musician"
Carlos Nuñez noemt het een historisch verlies voor de Keltische muziek en belooft zijn nalatenschap naar het einde van de wereld brengen.
Paddy Moloney, 1 augustus 1938 - 11 oktober 2021
Tony MacMahon vertrok eind jaren '50 naar Dublin om een opleiding te volgen, maar raakte verzeild in de muzikantenwereld. Later ging hij werken voor de Ierse omroep RTÈ, waar hij diverse programma's presenteerde en maakte op radio en tv, onder meer een serie (The Green Linnet) waarin hij samen met banjospeler Barney McKenna van The Dubliners door Europa toerde in een groene Citroën 2CV.
Een gevleugelde uitspraak van Tony MacMahon luidt: “There is a big difference between playing notes and playing music, millions of people play instrument and make the same sound like a cat that presses its paw against a note in a piano but only the person who feels for music and has a high understanding can play soulfully.”
MacMahon maakte heel wat albums, solo of met andere muzikanten, en uitte vaak kritiek op de moderne trends in de Ierse traditionele muziek en met name op de groeiende commercialisering daarvan. Zijn eigen muziek (hij stond vooral bekend om zijn krachtige slow airs) vond hij niet persé traditioneel, hij zei zelf dat hij jarenlang zichzelf op het podium een weg had gebaand door mooie deunen vol tederheid.
In 2014 kondigde MacMahon aan dat hij niet meer kon optreden vanwege Parkinson, maar liet een jaar later weten dat die diagnose verkeerd gesteld was. Afgelopen week werd bekend dat hij op 8 oktober is overleden en inmiddels stromen de steunbetuigingen binnen van diverse muzikanten, zoals Martin Hayes (Hayes & Cahill, The Gloaming), die op Twitter schrijft: "For me he will always be one of the truly great musicians of all time. He encouraged and inspired me from a very young age. Traditional Irish music has lost a giant figure."
Paddy Glackin (van The Bothy Band) noemt hem een unieke accordeonist die een niveau bereikte in de muziek dat maar slechts weinigen kunnen halen.
Tony MacMahon, 18 april 1939 - 8 oktober 2021