Frits Barth is medewerker van het pomagazine Heaven.
Frits Barth:
Wordt er nog wel folk
gemaakt in Nederland?
Iedereen ervaart een bijna afgelopen jaar in muzikaal opzicht natuurlijk op eigen wijze. Trends signaleren en verwachtingen uitspreken over het komend jaar, het is erg moeilijk en het blijft allemaal zeer subjectief en gelukkig maar, want dan hebben we iets om vreedzaam over te discussiëren! Hieronder een aantal van mijn ervaringen. Overigens van mijn kant geen verwachtingen, want dat blijft toch koffiedik kijken.
België
Eén van de voor mij meest opvallende ontwikkelingen van de laatste jaren, die zich overigens nog steeds doorzet, is de kwalitatieve groei van de folkscene in België. Aan de ene kant van het muzikale spectrum leverde dit jaar een gerenommeerde muzikant als Wannes van de Velde - al bijna veertig jaar in de Vlaamse folk actief - met Water & Wijn weer een goed album af. In het midden excelleerde Mairan met het gelijknamige album, waarop teksten in verschillende talen fraai zijn getoonzet op muziek met onder meer jazzinvloeden. Aan gene zijde van het muzikale spectrum houden zich groepen op als Bal Des Boiteux en Ballroom Quartet, die opzien baarden met hun respectievelijke, prachtige albums, Gods And Horses en Surfing Sufi. Twee voornamelijk instrumentale platen met muziek, waarin de grenzen van de folk(rock)/ world worden opgezocht en opgerekt in de richting van de jazz en de klassieke muziek. In hetzelfde kamp maakte Troissoeur een prachtig album met zeer eigenzinnige, sfeervolle muziek en betreedt Urban Trad met de nieuwe cd Elem - overigens op volstrekt eigen wijze - de paden, die ook worden bewandeld door het Britse Oi Va Voi. De naam van laatstgenoemde formatie brengt mij bij onze overzeese buren.
Groot- Brittannië
In 2004 waren voor mij de belangrijkste gebeurtenissen vooral te vinden in het kamp van de oudgedienden, waarvan enkelen al niet meer onder ons zijn. Zo verscheen er het album Made To Love Magic van Nick Drake met daarop een aantal songs van Time Of No Reply - opnieuw en op voorbeeldige wijze gemixt door John Wood – aangevuld met een tot dan toe onbekend gebleven song en een aantal nog niet eerder uitgebrachte demo’s. Het album Fotheringay van de gelijknamige groep onder leiding van Sandy Denny werd ten tweede male opnieuw uitgebracht en kan wat mij betreft als het beste Britse folkrock album ooit worden beschouwd. Al jaren lang wordt - wat mij betreft volledig ten onrechte – deze kwalificatie gegeven aan Liege & Lief van Fairport Convention met eveneens Sandy Denny in haar gelederen. Gaat het om het beste folkrock album met vrijwel alleen traditionals, dan zou Hark! The Village Wait van Steeleye Span de eerste prijs verdienen.
Verder moet – al weer van Sandy Denny – de vijf-cd-box A Boxful Of Treasures worden genoemd. Deze bevat een fraaie bloemlezing van haar gehele carrière. De vijfde cd bevat vrijwel alleen thuis opgenomen demo’s met Sandy op piano of gitaar. Juist in deze demo’s wordt nog eens overduidelijk hoe goed haar songs - ook die van haar soloalbums - zijn. Schitterend zijn bijvoorbeeld de uitvoeringen van Rising For The Moon, What Is True? en Stranger To Himself, songs die later in studioversies verschenen op het album Rising For The Moon, dat in 1975 flopte, terwijl het eigenlijk één van de sterkste albums van Fairport Convention is, waaraan Denny meewerkte. A Boxful Of Treasures maakt, voor wie het nog niet wist, duidelijk dat Sandy Denny als de beste vrouwelijke singer-songwriter van Engeland van de laatste veertig jaar kan worden beschouwd.
Ook wil ik toch het nieuwe album van Donovan, Beat Café, noemen. Daarop gaat deze sympathieke bard bijna veertig jaar na zijn eerste hit, Catch The Wind (1965), terug naar zijn roots: de wereld van de beatgeneratie met schrijvers als Kerouac, Ginsberg en Burroughs. De muziek op dit album refereert dan ook aan de jazz en blues van de jaren vijftig en begin zestig, maar klinkt – mede door de prima inbreng van bassist Danny Thompson en drummer Jim Keltner - verrassend fris en hedendaags.
Van de jongere garde songsmeden is Peter Bruntnell het waard genoemd te worden. Hij bracht dit jaar het prachtige album Played Out uit met akoestische versies van al eerder door hem uitgebrachte songs.
Verenigde Staten
Tot de meest verrassende albums van dit jaar behoorden wat mij betreft Rejoicing In The Hands van singer-songwriter Devendra Banhart en Vetiver van de gelijknamige groep, waarvan genoemde Banhart ook deel uitmaakt. Op beide albums prachtige, sfeervolle akoestische gitaarsongs, die reminiscenties oproepen aan jaren zestig artiesten als Fred Neil en Karen Dalton.
Daarnaast ben ik zeer gecharmeerd van het laatste live-album, …And The Tin Pan Bended, And The Story Ended, van al weer zo’n jaren zestig held, Dave Van Ronk. Van Ronk was één van de grote voorbeelden van de jonge Bob Dylan, maar verbleef zelf qua bekendheid tot aan zijn dood in de marge. Wars van trends is hij altijd zijn eigen folkblues trouw gebleven en dit album is een ontroerend document.
Verder kwamen Crosby & Nash, toch wel wat onverwacht, met een heel aardig album voor de dag. Het mooiste album van 2004 is wat mij betreft gemaakt door The Mountain Goats. Hun We Shall All Be Healed is een schitterend tegendraads album.
Nederland
Twee albums van Nederlandse bodem hebben mij dit jaar zeer kunnen bekoren: La Jeune Fille Au Chewing Gum van JP den Tex en Kitchen Table Blues van JW Roy. Van deze heren komt JP den Tex met zijn prachtige Americana-chansons het origineelst voor de dag. Verder kan ik van 2004 weinig van Nederlandse bodem noemen waar ik echt enthousiast van ben geworden… Wordt er nog wel folk gemaakt in Nederland?
Leukste concert
Voor mij begon de popmuziek halverwege de jaren zestig pas goed met de muziek van de The Rob Hoeke Rhythm & Blues Group, een groep van eigen bodem met - zeker in die tijd - uiterst bekwame muzikanten. Rob Hoeke, inmiddels een legende, overleed in 1999 en vanwege de verschijning dit jaar van een driedubbele verzamel-cd werd ik door de bibliotheek van Amsterdam gevraagd een lezing over Rob Hoeke te houden. Met zijn zoon, zelf actief als gitarist, kwam ik overeen, dat hij met een aantal oud-muzikanten een gedeelte van de avond zou verzorgen. Zelf hield ik een presentatie in twee gedeelten, die door optredens van de gelegenheidsformatie werd omlijst. In de bomvolle zaal werd dit een zeer geanimeerde avond met prima muziek van een al even prima band!
Frits Barth