Avontuurlijk
en swingend
Het wordt langzamerhand eentonig maar er is alweer een sterke cd uitgekomen van een jonge Belgische band. Het gaat dit keer om Follia!. In Nederland al redelijk bekend door ondermeer succesvolle optredens op Folkwoods en Folkfestival Zwolle. 'kiss me you fool, kiss me lila' (inderdaad allemaal kleine letters) heet het debuutalbum. De groep was al eerder op cd te beluisteren, op een demo en op het Jong Folk-album dat vorig jaar uitkwam.
Follia! bestaat al een aantal jaren. Diverse bandwisselingen en de verschillende achtergronden van de muzikanten vergden tijd om tot een stabiel geheel te komen. Nu is de muziek van Follia! dusdanig gerijpt dat Erwin Librecht van Wild Boar Music (en van Kadril) de productie van het debuutalbum op zich wilde nemen en het op zijn label wilde uitbrengen.
Het hart van Follia! wordt gevormd door de broers Pieter en Johan Decanq en Sammy Lee Daese. In totaal bevat Follia! zeven muzikanten, vrijwel allemaal tot in den treuren academisch gepokt en gemazeld. Ze hangen verschillende stijlen aan: jazz, rock, klassiek, pop, folk. Die zijn dan ook terug te vinden in de groeps-sound. Het instrumentarium met ondermeer viool, doedelzak, diatonische accordeon, dwarsfluit en schalmei plaatst de groep het meest in de folkhoek. Maar piano, elektrische gitaar, elektrische bas en drums scheppen meer mogelijkheden. Bovendien speelt Sammy Lee Daese zijn dwarsfluiten dermate funky en jazzy dat je vrijelijk van folkjazz zou kunnen spreken. Nogal eens heavy, maar zeker zo vaak ingetogen subtiel.
De laatste jaren wordt nogal eens - naar mijn idee onterecht - geklaagd over het gebrek aan zang bij de jonge nieuwe folkbands in België. Zeker na de twee voorafgaande nagenoeg instrumentale debuutalbums van Bal des Boiteux en Ballroomquartet.
Follia! heeft instrumentaal minimaal evenveel in haar mars en beschikt bovendien in Pieter Decanq over een gevoelige rock-achtige heldere stem, terwijl broer Johan en Sammy Lee Daese ook aardig zingen.
Live is het een verrassend gezelschap. Lekker tegendraads. Follia! zet publiek aan het dansen, maar maakt het ook lastig door 'n andro of 'n bourree zonder blikken of blozen te doorkruisen met een klassiek intermezzo, of een walsje. Met de opkomst van folk- en boombals houdt Follia! meer rekening met de maat-afspraken die bij de verschillende dansjes horen. Ook hun debuut-album is naar mijn idee iets minder tegendraads dan wat ik me van Follia-liveconcerten herinner. Dat neemt niet weg dat we hier te maken hebben met een uitermate boeiend album waarop je heen en weer geslingerd wordt tussen Ougenweide en Le Quator, tussen Jethro Tull en Chris Hinze, tussen Hoven Droven en Hedningarna, tussen Troissoeur en Kadril.
Ja, je kunt het zo gek niet bedenken of je komt het tegen. Niet gejat, maar organisch passend in de Follia-sound. En dan hebben het nog niet eens gehad over de klassieke invloeden en de middeleeuwse touch door de schalmeien en de oud-Nederlandsche teksten. Overigens wordt ook in het Frans, Portugees en in een nonsens taal gezongen.
Meteen na de eerste drie nummers weet je wat voor vlees je in de kuip hebt. Het begint met klanken uit een ver verleden op een schalmei om vervolgens over te gaan in een jachtig tempo met de nodige distortion op de elektrische gitaar. Dan volgt een aangename trage wals met een fantastische altdwarsfluit ('Verdronken land'), waarna in het derde nummer een heftige bourree klinkt. Overigens is dat dezelfde bourree als op het Jong Folk- album, maar hier is Quand la belle s'ypromène uitgewerkt van een kleine twee minuten naar een volwassener klinkend nummer van dik drie minuten.
Lila is samengesteld uit twee verschillende middeleeuwse teksten die beide over de liefde gaan. De ene tekst in het Frans de ander in het oud-Nederlandsch. De Franse tekst wordt rocky gezongen in een stevige Kadril-achtige sound, terwijl de oud-Nederlandsche tekst gegoten is in een vrijwel fluisterende rap omgeven door mellow-achtige geluidjes. Deze contrasten leveren een hitgevoelig nummer op.
Ook fraai vind ik Cuusche mignonne. Een wals met een spannend begin, heldere accordeonklanken en zang in het oud-Nederlandsch. Dit nummer keert op het einde van het album terug als 'hidden track' maar dan gezongen in het west-vlaams dialect.
Een instrumentaal hoogtepunt vind ik Zepheus, een breed uitgesponnen Scandinavisch aandoende andro met een hoofdrol voor de violen (Jeroen Goegebuer en Pieter Decanq) In een verstild tussenstuk zijn de hardinger fiddle's niet ver weg. Naar het eind toe zorgen schalmeien, spetterende gitaar, bas en drums voor een juichende apotheose waar Hoven Droven voor zou tekenen. Zepheus beslaat bijna zeven minuten. Dat is een van de vele aardige aspecten aan dit album. Er wordt niet gekeken op een minuutje meer of minder. Zo duurt de Follia-versie van Heer Halewijn ruim zeven en een halve minuut. Aanvankelijk klinkt fraaie zang tegen de achtergrond van een subtiel rocky soundscape met een heerlijk meanderende elektrische gitaar (David Bratlavsky), drums, dissonante piano en bas. Plots wordt overgeschakeld naar een folky uptempo bourree op accordeon in stevigheid alsmaar toenemend. De breedsprakige tekst maakt het voor de zanger bijna onmogelijk om nog bij te benen.
In het gros van de 13 nummers is de compositie van de hand van Johan Decanq. Hier en daar is er ook compositorisch werk van Sammy Lee Daese en Pieter Decanq. Productie Erwin Libbrecht, co-productie Johan Decancq en Sammy Lee Daese.
Follia! solliciteert met dit album naar een plek op het hoofdpodium van Dranouter, allee… met de 'kleine' concerttent zijn we ook al tevreden… En North Sea Jazz zou ook eens moeten luisteren.
Henk - Waardering 8,5
CD-presentaties:
wo 21/04: Centrale Gent
vr 23/04: OC D'Iefte Deerlijk
vr 30/04: 't Ey Belsele
za 01/05: 19:30 CC De Borre Bierbeek; 00:00 Jong Folk Marathon 't Smiske Asse
vr 07/05: Heksenketel Antwerpen
vr 28/05: Volkshuis St.Gillis, Brussel