Slaid Cleaves: Chroniqueur
van schlemielen en losers
Slaid Cleaves - Wishbones - Philo/Continental/Munich
Bart Ebish op www.altcountry.nl:
De nieuwe cd van Slaid Cleaves is een familiealbum geworden. Want kijk eens wie er zoal op meedoen. Gurf Morlix zorgde wederom voor de (knisperende) productie en speelt gitaar en bas. Collega Jeff Plankenhorn (dobro) is van de partij, Ian "Mac" McLagon (orgel), Rick Richards (drums) en Eliza Gilkyson (background vocals). (…) eindelijk is er dan de opvolger van Broke Down uit 2000 dat de doorbraak betekende voor Cleaves. Wishbones sluit daar naadloos op aan. Omdat er zo weinig veranderd is - folkcountry met rockinvloeden die de typische lijzige stem van de zanger - heb ik niet dat opgetogen gevoel van toen (…) Eerlijk gezegd had ik na drie jaar een iets grotere schrijfproductie verwacht. Nu blijft de teller steken op 11 waaronder één cover en drie co-producties. Van de andere kant: zijn verhaaltjes zijn ook dit keer weer stuk voor stuk proeven van bekwaamheid. Cleaves kan als de beste in de huid van een ander kruipen…
Jan Janssen op www.realrootscafe.com:
…Over de opvolger van het mega succes uit 2000, Broke Down, wordt al maanden lang intensief gepend. Volgens mij staan de fans al te dringen om Wishbones blindelings onder de arm te slaan. (…) Buiten dat we natuurlijk weer die, in de tweede persoonsvorm geschreven, (Drinkin' Days en Quick as Dreams) beeldschone liedjes aantreffen brengt Wishbones veel meer spanning mee als zijn voorgangers. Luister maar eens naar "Sinner's Prayer", "Below" en "Borderline" dit is naar mijn mening de Texaan op zijn sterkst. Mede dankzij producer Gurf Morlix klinkt Wishbones ook een stuk volwassener, en dat komt duidelijk tot uiting in de Rod Picott cover van "Tiger Tom Dixon's Blues". Wat verder ook duidelijk naar voren komt is het feit dat Cleaves veel tijd heeft genomen om de elf composities echt te overdenken en daar waar nodig ook daadwerkelijk aan te passen. Niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets word aan het toeval overgelaten…
Chris Jones op de site van de BBC:
…Cleaves writes about desperate men, losers and failures, all from the perspective of a bar room raconteur. They may couched in easy, bar band music, but scratch the surface and these songs are not pretty pictures. (…) it's the younger Steve Earle that Cleaves can be most easily compared to. Like him, he takes his cue from both Hank Williams AND Woody Guthrie. While Earle now brings a more political perspective to much of his work, Slaid still concentrates on the ordinary man and his ordinary failures. His voice is far sweeter than Earle's. (…) To English ears the bleary blue-collar romanticism (as with Springsteen and Earle) may seem a little contrived at times and the anti-modernisation ballad "Below" comes across as cloying. But one can't but help feel grateful to someone who so fearlessly faces what most of us would willingly shy away from. As he says on ''Hearts Break'': 'One thing remains: the terrible beauty of it all'…
Geert Hendrickx in Oor:
…een moderne troubadour, wiens verhalende liedjes over schlemielen en andere verliezers tot de verbeelding spreken, ofschoon ze toch uit het alledaagse leven lijken te zijn gegrepen. Opnieuw geholpen door producer annex gitarist Guf Morlix, de voormalige rechterhand van Lucinda Williams, weet Cleaves met Wishbones zijn stijl weer wat verder te verbreden, in die zin dat hij zich ditmaal laat begeleiden door een semi-elektrische groep inclusief ritmesectie. Bijgevolg luistert dit vierde album op het eerste gehoor misschien wat al te gemakkelijk weg, maar ondertussen wordt er haast terloops wel prachtig gemusiceerd, terwijl er in deze zo zachtmoedig klinkende folkrock nogal wat schrijnende gevallen de revue passeren. Zonder er zich op te laten voorstaan, toont Cleaves, zich zodoende een waardig chroniqueur van de verworpenen der aarde…