Nick Cave & The Bad Seeds
Nick Cave & The Bad Seeds - Nocturama - Mute Records/PIAS
Gerrit van den Hoven in het Brabants Dagblad:
... op zijn nieuwe Nocturama is een prominentere rol weggelegd voor The Bad Seeds onder aanvoering van Blixa Bargeld en Warren Ellis (...) Na drie typische Cave -ballads gaat het goed loos in Bring It On, mede dankzij gastzanger Chris Bailey (vroeger zanger van het Australische The Saints) meteen een van de hoogtepunten in het rijke Cave -oeuvre. Ook Dead Man In My Bed haakt aan bij de ruige jaren tachtig. Daarna wordt het spontanere album echter ook wisselvalliger: She Passed By My Window is zelfs uitgesproken zwak...
Peter van Brummelen in het Parool:
…de Australische zanger-songschrijver is niet langer de gebruikelijke zwartkijker. Laat al die oudtestamentische hel en verdoemenis maar over aan David Eugene Edwards van Sixteen Horsepower. (…) Nocturama is een cd met ingetogen, rustige en vriendelijke muziek. Voortdurend is er wel een dreigende ondertoon. En als die tot ontlading komt is het ook goed raak. Dan doet Cave zelfs even denken aan de maniakale zanger die hij was ten tijde van The Birthday Party. Niet geheel toevallig is de cd geproduceerd door Nick Launay, die lang geleden ook al betrokken was bij platen van de band waarin Cave voor het eerst van zich deed spreken. (…) Opvallend is Babe, Im on fire, dat in de stijl van Cave's grote voorbeeld Bob Dylan niet minder dan veertig coupletten doorraast…
Peter van der Heide in de Provinciale Zeeuwse Courant:
...Nocturama klinkt vertrouwd. Cave leidt met zijn piano het merendeel van de tien nummers, die afgezien van de overdreven lang durende afsluiter "Babe, I"m On Fire" vrij ingetogen en sober zijn. De single "Bring It On", met een gastrol voor Chris Bailey (Saints), zorgt voor afwisseling in tempo, net als het hectische "Dead Man In My Bed". Helaas gaat het vervolgens mis met de minder aansprekende nummers "There Is A Town" en "Rock Of Gibraltar". Ze verstoren het wegdromen met gedachten over oneindige liefde (...) Let ook op de huiveringwekkende vioolpartijen van relatief nieuwbakken Bad Seed Warren Ellis (ook Dirty Three)...
Theo Hakkert Twentsche Courant:
...Terwijl de jongste garde lawaaischoppers uit de punk- en noisehoek telkenmale laat horen hoe schatplichtig ze is aan The Birthday Party, is de leider van die legendarische band, Nick Cave (1957), inmiddels alweer jaren bezig uit te groeien tot net zo'n legende in een ander genre, dat van de zware, zwaarmoedige muziek voor vleugel en begeleidingsband. Maar op Nocturama vlamt zowaar een enkele maal de oude Cave weer op. Niet noisy, maar wel harder dan we de laatste jaren van hem gewend zijn. Al blijft de hoofdmoot van die majeure muziek waar je van in mineur raakt en je toch door opgebeurd voelt. Wonderschoon, prachtig van melodie, donker. Zwarte romantiek...
Joep Trommel in BN/De Stem:
...De twaalfde plaat van Nick Cave & the Bad Seeds heet Nocturama en is de minst spannende van het dozijn. Maar is het daarmee ook een slechte plaat? Nee, allerminst. Cave borduurt voort op het muzikale stramien van zijn twee vorige platen The Boatman's Call en No More Shall We Part. Fraaie piano-ballads, met af en toe de turbo van The Bad Seeds erop. ... ...Een gemis deze keer is de afwezigheid van pianist Conway Savage, de Bad Seed die het toch wat rudimentaire pianospel van Cave zelf van technisch begaafdere accenten voorzag. Violist Warren Ellis is wat naar de achtergrond geschoven. Gelukkig is er wel weer eens plaats voor het écht ruigere werk. Met name het kwartier durende Babe, I'm On Fire is een schitterende uitsmijter met een ouderwets schreeuwende Cave...