Tinariwen - Aman Iman - Independiente/Skycap Records
Frank van Herk in De Volkskrant:
...Aman Iman, ‘water is leven', is de derde en verreweg beste cd van het
Toeareg gezelschap uit Noord-Mali Tinariwen. Hierop komt hun unieke
mengsel van woestijnblues, rock en reggae het mooist tot zijn recht. In
de ritmes klinkt de traditie door, de zang is Arabisch getint. Dat gaat
wonderlijk goed samen met de rauwe elektrische gitaren.
In hun aangenaam losse samenspel en droge, stotterende gitaarlijnen doet de groep denken aan Neil Young en Crazy Horse: schurende maar meeslepende grooves, solo's waarin de passie het gebrek aan virtuositeit meer dan compenseert, en een duistere, soms dreigende sfeer. Wat de cd ook zo'n succes maakt, is de even volle als heldere productie, die de nuances hoorbaar maakt, en de variatie tussen stevige stukken en mijmerende, akoestische songs. De eenduidige emoties van veel Westerse rock - weemoed, wellust, macho uitbundigheid - ontbreken totaal; Tinariwen straalt een mysterieuze spiritualiteit uit die veel dieper gaat...
Ruud Verkerk op Platomania.nl:
...De eerste twee albums van deze spraakmakende groep uit de Zuidelijke Sahara werden vooral in het Verenigd Koninkrijk met veel juichende kritieken binnengehaald. Robert Plant en Thom Yorke van Radiohead behoren tot hun fanatiekste fans, maar ook Carlos Santana werd betoverd door het magische gitaarspel. Op de ‘crossroads' gebeuren nu eenmaal vaak uitzonderlijke dingen. De leden van Tinariwen kregen bij toeval de beschikking over elektrische gitaren en bij gebrek aan vertier in het desolate woestijgebied begonnen ze te jammen en ontwikkelden zo hun eigen stijl. Tijdens de diverse Festivals Of The Desert kregen ze de nodige bekendheid en plotseling stonden ze in al hun exotische bescheidenheid zomaar ineens bij Jools Holland. Hun derde album Aman Iman is misschien nog wel beter dan Radio Tisdas Sessions en Amassakoul. De meeslepende soms bluesachtige riffs en de magische keelzang, een soort jodelen op z'n Afrikaans, zorgen voor een bijzondere luisterervaring. ‘Listening to Tinariwen is like dropping a bucket into a deep well', volgens Robert Plant, en hij kan het weten....
Peter Vantyghem in De Standaard:
...Welke geweldige kracht gaat er uit van de muziek van Tinariwen! Je hebt geen idee waarover ,,Cler Achel'' gaat, maar de gloedvolle call & response valt wonderlijk samen met de klaterende percussie en de snijdende elektrische gitaar. Dit is geen kloonmuziek, dit is geen hormonenrock: dit is diepe, bezwerende muziek die wortelt in eeuwenoud metier. (...)
Het centrale thema in de teksten is de strijd die de Toearegs voeren voor onafhankelijkheid van Mali. Ook op hun derde plaat Aman Iman hebben ze het over strijd, ballingschap en onderdrukking. De titel, ,,Water is leven'', is een van de bekendste spreekwoorden uit hun cultuur. Een ander thema van de teksten, allemaal in de Tamashek-taal, is de interne verdeeldheid van de Toeareggemeenschap over de toekomst. Het is duidelijk dat Tinariwen een nieuwlichter is in deze discussie. De band wil de ogen van de Toearegs openen voor de moderne wereld. De meeste songs zijn van de hand van Ibrahim. Het zijn heldere, eenvoudige liederen met monotone zang, repetitieve structuren, en schitterend gitaarspel. De ritmesectie lijkt vanuit de droge aarde zelf op te wellen. Uit alles spreekt de lange traditie die aan de basis ligt van deze muziek en een groot gevoel voor de ruimte waarin deze muzikanten leven. Deze cd laat die spirituele band met de ruimte, met de woestijn meer naar voren komen dan de twee vorige platen, die meer waren aangepast aan westerse oren. Vervoerende muziek, eeuwenoud en tijdloos tegelijk...
Zie ook www.tinariwen.com en de video op de site van de Volkskrant.