Engagement drijft Ry Cooder. Zo blijkt uit een interview van Harry de Jong met de 60-jarige Amerikaan in De Gelderlander. Naar aanleiding van diens nieuwe album My Name Is Buddy verzucht Cooder ondermeer: "Er is geen solidariteit, mensen willen nergens meer voor vechten. Ze willen alleen nog maar consumeren en verliezen steeds meer hun cultuurbesef."
Cooder grijpt terug naar blanke honkytonk-country, wat Ierse invloeden met behulp van Chieftain Paddy Moloney en pure Amerikaanse folk. Niet alleen daardoor herinnert hij de recensent van de Vlaamse krant De Morgen aan Woody Guthry, maar ‘ook omdat de teksten bij momenten uitgesproken politiek zijn'.
Aan het album werken naast Paddy Moloney (uillean pipes en whistles) tal van prominenten mee onder wie ook Mike Seeger (banjo, fiddle, harmonica), Flaco Jiménez op accordeon en Van Dyke Parks op piano. Op een van de zeventien nummers schuift zelfs good old Pete Seeger op banjo aan.
Hier enkele passages uit het lezenswaardige artikel in De Gelderlander en de recensie in De Morgen:
..."De werkende klasse vormde ooit de hartenklop van onze samenleving, maar die tijd is voorbij. We leven dan wel met de verworvenheden die de strijd van de arbeiders heeft opgeleverd, maar de ziel is uit onze moderne maatschappij verdwenen", stelt de muzikant pessimistisch...
...Het zijn zaken die Cooder zodanig bezighouden dat het voor hem een soort levensmissie is geworden om de wereld in de vorm van een soort muzikaal drieluik met de neus op de feiten te drukken. Twee jaar geleden gaf hij de aftrap voor die sombere trilogie met Chavez Ravine, een album waarop hij een bij vlagen ontroerend en onthutsend beeld schetst van de ondergang van een Chicano-woonwijk in de heuvels rond Los Angeles. Op het kortgeleden verschenen conceptalbum My Name Is Buddy pakt Cooder de draad weer op en vertelt hij het symbolische verhaal van de rode kater Buddy, die in gezelschap van een kikker en een muis door het stoffige zuiden van de Verenigde Staten sjokt, op zoek naar geluk. Maar het enige dat hij vindt is opportunisme en onverschilligheid. Daarmee heeft Cooder zijn kruit nog niet verschoten, want op dit moment werkt hij aan een album waarop louter mislukkelingen en maatschappelijke drop-outs aan het woord komen. Als alles naar wens verloopt, ligt het sluitstuk van die zwarte trilogie volgend jaar in de platenwinkels...
..."Het steeds terugkerende thema is dat we in deze moderne tijd bezig zijn waardevolle dingen te verliezen zonder dat we er iets voor terugkrijgen", legt Cooder uit. De inspiratie voor My Name Is Buddy kreeg de muzikant toen hij een foto van een rode kater met een immens droeve blik onder ogen kreeg. "Op dat moment wist ik wat ik wilde: een muzikale fabel schrijven over een rode kat die de arbeidersklasse symboliseert. Hij verlaat op een dag de boerderij waar hij z'n leven lang heeft gewoond en trekt de wijde wereld in. Maar hij kent en begrijpt die wereld niet omdat hij nooit verder dan een kilometer van huis is geweest. Op zijn lange reis door Amerika leert hij hoe hij zich aan moet passen om ergens deel van uit te kunnen maken. (...) Dieren hebben een simpele gedachtegang en ik ontdekte al snel dat die zich uitstekend leent voor mijn liedjes. Ik heb er heel veel Amerikaanse geschiedenis in verwerkt en misschien dat jonge kinderen die naar de plaat luisteren, daar iets wijzer van worden. Want er wordt tegenwoordig op de Amerikaanse scholen nauwelijks meer iets aan historisch besef gedaan. En dat is jammer, want een mens kan alleen iets van zichzelf en z'n omgeving begrijpen als hij z'n geschiedenis
kent."...
...Muzikaal is het verhaal gebaseerd op blanke honkytonk-country. "Daarmee grijp ik terug op mijn vroegste jeugd, want dat was het genre dat ik hoorde toen ik voor het eerst bewust naar de radio luisterde. Ik had dolgraag bij iemand als Ray Price willen spelen, maar mijn vader zag dat helemaal niet zitten. Je zou kunnen zeggen dat ik nu dus met de frustraties uit mijn jeugd afreken door een echte honkytonkplaat te maken. Het kan nog net, want de platenbusiness is zo dood als een pier en ik denk niet dat er over vijf jaar nog platenmaatschappijen bestaan. Albums en conceptalbums behoren dan voorgoed tot het verleden en je kunt alleen nog maar liedjes downloaden van internet. Iedereen kan dat aan zien komen. Mensen gaan muziek anders ervaren, voor hen is het in de toekomst genoeg dat er wat op de achtergrond klinkt. Op een elpee kon je nog iets van de sfeer proeven van de tijd waarin hij was opgenomen; muziek op een iPod of een computer klinkt hetzelfde. De fascinatie is weg, muziek is straks alleen nog maar geluid."...
De Morgen
...Weinig muzikanten zijn met zoveel uiteenlopende carrières zo succesvol geweest als Ry Cooder. Zoals bekend is de Amerikaanse gitarist de man achter het wereldwijde succes van de Buena Vista Social Club en introduceerde hij Ali Farka Touré aan het westerse publiek, maar daarnaast heeft Cooder een vlekkeloze reputatie als soundtrackcomponist én brengt hij platen uit waarop zijn liefde voor Amerikaanse folk centraal staat. My Name Is Buddy, met een prachtig boekje erbij, behoort tot de laatste categorie. Het is - om eens een woord te gebruiken dat je meteen naar een ontsmettingsmiddel doet grijpen - een conceptplaat waarbij de rosse kater Buddy samen met zijn vriend, de muis Lefty, door de Verenigde Staten zwerft en ziet dat het met het mensenras goed fout is gelopen. Samen komen ze op voor het lot van misbedeelde mijnwerkers, drinken ze hun depressies weg en zoeken ze uiteindelijk de rust van een farm op, waar ze van een rustige oude dag genieten. Toegegeven, op papier lijkt het absurd, maar Cooder is een virtuoze muzikant en hij plaatst de verhalen in een kader dat perfect past bij de tijdgeest van het oude, rurale Amerika. De muziek zwenkt van flamenco naar bluegrass, wandelt langs jazz en country en komt met behulp van Chieftain Paddy Moloney zelfs bij Ierse folk uit. Vaak roept Cooder op deze plaat herinneringen op aan Woody Guthrie, ook al omdat de teksten bij momenten uitgesproken politiek zijn. Maar telkens als My Name Is Buddy te zwaar op de hand dreigt te worden, heeft Cooder een song klaar die wat licht binnen werpt. En zo geeft Cooder ook, nu hij zestig is, aan dat hij nog altijd met de allergrootsten mee kan...