-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Wat een mooie avond werd het gisteren in Het Klooster in Nuenen. Het Iers Sessie Festival organiseert af en toe ook losse optredens en zij hadden The Lasses uitgenodigd. Dit damesduo is weliswaar onbekend bij een deel van het publiek, maar vanaf de eerste noot wordt er muisstil geluisterd naar de fraaie samenzang van twee stemmen die een levendig muzikaal gesprek aangaan in fijne traditionals en sterk eigen werk.
Een veertigtal bezoekers wordt gelijk bij de eerste noot van The Tide muisstil, mijn gevoel zegt me dat het een mooie avond gaat worden en dat blijkt te kloppen. The Lasses lijken nu nog hechter dan toen ik ze een jaar of drie geleden voor het laatst zag en met hun spontane presentatie vangen ze moeiteloos de aandacht van het publiek. Maar het meest overtuigen ze uiteraard met hun liedjes, met die twee fraaie stemmen, die als vanzelf een levendig muzikaal gesprek aangaan. De tinkelfrisse klanken van Sophie Janna en de warme donkere vocalen van Margot Merah doen elk hun zegje, vullen elkaar heel natuurlijk aan en gaan vaak samen in die heerlijke fraaie harmonieën.
Hoewel de liedjes meestal al een verhaal vertellen, geven Sophie en Margot graag wat extra uitleg tussendoor, bijvoorbeeld over de ontmoeting met David Francey, die Torn Screen Door schreef over een arme familie die de hypotheek niet meer kan betalen, waarop een prachtige a capella versie volgt, of over het zoontje van Sophie, dat, net als zijzelf vroeger, ook denkt dat roekoe het geluid is van een uil. Dat heeft overigens niet met een liedje te maken, wel met de boom die naast het podium staat in wat ooit de binnenplaats is geweest van een klooster.
Het publiek mag in de eerste set een keuze maken tussen een traditioneel lied of een bluegrass-stuk van Bill Monroe dat onder meer door de Secret Sisters is gedaan. De keuze valt op de pakkende harmonieën van The One I Love met gitaar en bodhrán, maar gelukkig is er in de tweede set nog ruimte voor de traditional, Craigie Hill, een ontroerend mooi lied over emigratie, vol gevoel gezongen en begeleid door gitaar en shrutibox (wat een heerlijk instrument is dat toch, deze uitvoering had ik zeker niet willen missen).
Het repertoire is afwisselend, Iers, Schots, Amerikaans en in elk geval een Engels liedje, The Dimming Of the Day van Richard Thompson dat een licht reggae-achtige klank meekrijgt. En er is sterk eigen werk, want zowel Sophie Janna als Margot Merah schrijven liedjes die naadloos in het veelal traditionele repertoire van The Lasses passen en zeer de moeite waard zijn. Kippevel is er bij Hunter Moon van Margot, maar ook Nightfall van Sophie klinkt heerlijk fris, trots vertelt ze dat dit inmiddels ook gecoverd wordt in Oregon in de VS. Want dat is toch precies wat je als folkmuzikant hoopt, dat anderen jouw liedjes zo mooi vinden dat ze die ook gaan spelen.
The Lasses hebben inmiddels drie studio-albums en een liveplaat (die is met Kathryn Claire). Deze avond brengen ze een doorsnee van hun werk: "we hebben een theaterprogramma, een bibliotheekprogramma en een programma met van alles wat, dat is wat jullie nu krijgen". Als ik me niet vergis hoor ik geen werk van de allereerste cd van tien jaar geleden, wel van alle volgende uitgaven en komen er veel liedjes voorbij van het jongste album Undone (2019). Maar de dames zijn ook bezig met het uitzoeken van vooral Schotse nummers voor hun komende schijf, waarvan ze nog niet durven te zeggen wanneer die uitkomt.
Afgaande op de nieuwe liedjes die ik hoor kan ik alvast niet wachten tot die er is, ik ben erg benieuwd hoe The Farewell (een tekst van Robert Burns met muziek van Margot Merah, er is al een versie te vinden op Youtube) of Come All Ye Fisher Lassies op de plaat gezet worden. Van dat laatste weten ze niet wie het geschreven heeft, enig speurwerk leert me dat de tekst van Ewan MacColl is, die schreef hij bij de traditionele melodie van Back O' Bennachie voor een radioserie van de BBC in 1960. Het is een heerlijk opgewekt lied om de avond mee af te sluiten, maar de luisteraars zijn het nog niet moe, dus volgt er een fijne toegift waarbij meegezongen mag worden. Pleasant And Delightful is de titel van die traditional, en die geeft gelijk het plezierige gevoel weer waarmee we naar huis gaan na een heerlijk optreden van The Lasses.