Mercedes Sosa: net iets teveel de sfeer van vergane glorie…
Mercedes Sosa gaf afgelopen dinsdag een concert in een overvol Muziekcentrum in Eindhoven. Ze werd begeleid door Popi Spatocco, toetsen; Ruben Lobo, drums; Carlos Genoni, bas en zang en Jorge Givlliano, gitaar. In het Eindhovens Dagblad schreef René van Peer een recensie onder de kop: Sleet zit op uitstraling protestzangeres Mercedes Sosa. Hier enkele citaten:
…De sfeer was opvallend mat. Sosa heeft haar faam te danken aan de ruigheid van haar stem, waardoor ze gevoelens een grote directheid gaf. Ook nu klonk ze rauw, maar tegelijk nogal krachteloos. Het gebrek aan kracht werd verdoezeld door haar stem extra te versterken. Zo was ze qua volume in evenwicht met haar band, maar meer niet….
…Er was sowieso afstand tussen de zangeres en haar begeleiders. Je kon nauwelijks spreken van een wisselwerking tussen Sosa en de musici. Dat werd mede bemoeilijkt doordat de slecht ter been zijnde zangeres het grootste deel van de avond haar liederen zittend aan een tafeltje vertolkte. Daarbij stelden de musici tegenover de rauwheid van Sosa's stem een wel erg glad geluid. Dit waren prima vaklui, maar hun spel had de emotionele diepgang van achtergrondmuziek in een hotellobby…
…Wanneer Sosa zelf probeerde de gevoelens in haar liederen kracht bij te zetten, ontaardde dat al gauw in een wijdlopig vibrato. De versterking maakte haar timbre er niet mooier op. Een enkele keer klonk er iets van magie door in haar stem. Dat was wanneer ze zichzelf inhield, iets van tederheid in haar voordracht toeliet…
…rond Sosa, met haar roem gestoeld op liederen over een regime dat al twintig jaar verleden tijd is, hing net iets teveel de sfeer van vergane glorie…