Accordéon Melancholique: Stilte mist soms spierkracht
In de Waterstaatskerk in Hengelo gaf zondagmiddag het accordeonduo Accordéon Mélancolique een concert. Ellen Kruithof was erbij voor Dagblad Tubantia/Twentsche Courant. Uit haar recensie komen de volgende citaten:
…Stilte was het steeds terugkerende thema in het optreden van Jean-Pierre Guiran en Cherie de Boer, samen Accordéon Mélancolique. (…) Het duo speelde veel werken van hun laatste cd, genaamd ‘Parade des Poules’, bestaande uit eigen composities en eigen versies van traditionals uit verschillende landen…. …Jean-Pierre Guiran legde uit dat de stiltes de belangrijkste ingrediënten zijn van goede muziek, hetgeen het verschil maakt tussen noten spelen en het vertolken van een pakkende melodie. Accordéon Mélancolique speelt daarom super subtiel, bijna steeds verstild. De beheersing van het instrument is groot, ze maken muziek bijna zonder geluid. De schaars aanwezige liefhebbers vonden het schitterend. Ik had graag wat meer spierkracht gehoord. De paar nummers met een uitschieter: een Argentijnse tango voor de pauze en een melodie uit Kaapverdië erna, vond ik meteen de beste nummers. Het leek mij dat juist bij het zoeken naar stilte af en toe wat felheid goed van pas kan komen, als contrast… …Halfzacht was het meest sterke volume dat de instrumentalisten speelden, hoewel de beide accordeons veel meer aankonden. Het spel zal ongetwijfeld een reactie zijn op de klassieke accordeonschool, waar sinds een aantal decennia geldt dat de grootste instrumenten met de meeste registers en bassen ‘het beste’ zijn. Zonder hierover een standpunt in te willen nemen vond ik het duo Accordéon Mélancolique te zeer aan de andere kant staan…