Torgeir Waldemar - Jamais Vu - Jansen Records JANSEN094CD / PIAS
Afgelopen jaar maakte ik kennis met de Noorse singer-songwriter Torgeir Waldemar, via zijn tweede album No Offending Borders. Nummers met inhoud, vaak intens van toon, regelmatig rockend alsof we in de jaren '70 van de vorige eeuw leven (ik noem The Band, CSNY, Grateful Dead, daar moet de nu 44-jarige man welhaast naar geluisterd hebben ooit). En een enkele keer steekt een vleugje folk de kop op. Dat gebeurt ook op het tussendoortje dat dit jaar verscheen, de ep Jamais Vu.
Waldemar maakte het verschijnsel jamais vu (het tegenovergestelde van deja vu) regelmatig mee zegt hij. Liedjes staan nooit stil volgens hem, "op zijn minst niet voor mij." Als hij ze een paar jaar live gespeeld heeft zijn er een stel die ver weg zijn gedreven van het oorspronkelijke lied, en zo ontstond het idee voor deze uitgave van vijf nummers die samen een klein half uur duren.
Zijn eerste plaat (Torgeir Waldemar, 2014) was meer akoestisch, daarvan heeft hij nu twee nummers met vette elektriek opgenomen. En eerlijk gezegd gaat mijn voorkeur naar de door banjo en gitaar gestuurde melodie van Take Me Home boven de strak gierende bandversie.
De opvolger was veel steviger, daarvan worden er drie iets ingetogener gespeeld. En ook zonder scheurend rockgeweld klinkt Sylvia (Southern People) nog steeds intens, terwijl Among The Low met een net iets prominenter aanwezige banjo, strijkers en accordeon in ronduit folky sferen belandt met behoud van licht bombastische percussie.
Met het 'jamais vu' effect valt het wel mee wat mij betreft. Ja, het zijn uitvoeringen zoals je ze (behalve wellicht live) nog niet gehoord hebt, maar het is vooral een kwestie van andere instrumentatie. De nadruk verschuift van elektrisch naar akoestisch of andersom, maar de ziel van de nummers blijft nagenoeg intact. Neemt niet weg dat Jamais Vu een mooie manier is om beide kanten te horen van Torgeir Waldemar, zowel de dynamische rocker als de intense singer-songwriter.
Mirjam Adriaans