tom mank & sera smolen - we still know how to love
Tom Mank & Sera Smolen - We Still Know How To Love - eigen beheer (https://tommank.net/)

In de loop der jaren hebben Tom Mank (zang, gitaar, autodidact) en Sera Smolen (cello, klassiek geschoold) heel wat muzikale vrienden opgedaan. Onlangs sloten ze hun elfde tour door ons land af met een concert bij Lazy Sonnie Afternoon in Son, bijgestaan door de in Haarlem woonachtige toetseniste Kathy Ziegler, Janet Cotraccia (zang, percussie, en net als Tom en Sera afkomstig uit Ithaca, NY) en uit de provincie Zeeland Ellen Shae (zang) en Gait Klein Kromhof (mondharmonica). Een prachtig optreden werd het, waardoor ik nieuwsgierig werd naar het nieuwe album We Still Know How To Love, want ik hoorde enkele boeiende verhalen langskomen die ik nog niet kende. En wie Tom Mank al kent weet dat hij een geboren verteller is in zijn liedteksten, zo ook in het kersverse werk, waarin liefde en oorlog een grote rol spelen.

Wie na het zien van de titel verwacht enkel liefdesliedjes aan te treffen komt bedrogen uit, hou je van heerlijke luisterverhalen dan zit dit album (net als de voorgangers trouwens) als gegoten. In de hoofdrol horen we de fijne donkerhese bijna fluisterstem van Mank, ondersteund door de prachtige cello van Smolen en subtiele begeleiding (zowel instrumentaal als vocaal) van de vele gasten, onder wie ook de hiervoor genoemde muzikanten, op Ziegler na.

Bij het optreden in Son raakte ik al gelijk gecharmeerd van een paar nummers van deze plaat, zoals opener Talk Of The Town, waarbij fijntjes werd uitgelegd dat het gaat over een heel kleine plaats, zo klein, dat als je ergens rustig wil praten (over liefde of zo) zonder iemand bekends tegen het lijf te lopen, je naar het kerkhof moet. Dat intrigeert, net als de meeste teksten van Mank, die telkens weer bijzondere verhalen weet te vertellen in zijn liedjes. Dit schijnt waargebeurd te zijn, waar Paris 1920 dan weer ontsproten is uit zijn fantasie, hij stelde zich voor hoe het geweest zou kunnen zijn in het Parijs van 100 jaar geleden, net na de Eerste Wereldoorlog. De interactie tussen de duistere cello en ijzingwekkende mondharmonica roept kippevel op, zowel live als thuis, waar de schijf maar moeilijk uit de cd-speler komt.

Maar al luisterend naar de cd word ik nog het meest geraakt door twee stukken die bij het optreden niet aan bod kwamen. Bannockburn 1314 (over een beroemde slag in de eerste Schotse onafhankelijkheidsoorlog van zo'n 700 jaar geleden) heeft een gesproken intro in Gaelic door Kyle Carey en herbergt de eenvoudige, maar bijzonder aansprekende woorden “we don’t ask for war, we all ask for love,” die volgens mij van alle tijden zijn.

Dat wordt gevolgd door een indrukwekkend mooi stuk met een deels Nederlandse tekst en dat is het titelnummer, We Still Know How To Love (Verzet), over het vinden en in veiligheid brengen van een piloot in de Tweede Wereldoorlog. Het gesproken woord is van Ellen Shae (die het lied ook schreef samen met Mank), met nog wat mooie extra vocalen van de Belgische zangeres Kimberly Claeys. Opnieuw komt de spokende sfeer van het samenspel tussen cello en mondharmonica.

Afsluiter One Of Those Times straalt vooral warmte uit en lijkt te handelen over het leven van een muzikant op tour met zijn lief. Zou het autobiografisch zijn? Wie weet, toeren is precies wat Tom Mank & Sera Smolen al jarenlang doen en het is telkens weer een plezier om daar getuige van te mogen zijn.

Uiteindelijk lijkt oorlog een grotere rol te spelen op deze plaat dan liefde, met de kanttekening dat daar altijd gewone mensen bij betrokken raken. En die mensen zijn het die doen wat ze altijd doen of wat goed is, die nog steeds weten hoe het is om lief te hebben. En dat maakt We Still Know How To Love een boeiende en liefdevolle plaat, die gelijk doet uitzien naar een volgend optreden van dit muzikantenechtpaar. Maar dat duurt nog een tijdje, want ze zijn nu net weer thuis in Ithaca.

Mirjam Adriaans