arno adams - mooderzeel allein
Arno Adams - Mooderzeel Allein - Inbetweens Records LRCD006

Een paar jaar geleden stapte ik een kroeg binnen waar die avond de mij nog onbekende Limburgse singer-songwriter Arno Adams zou spelen. Er was iets misgegaan met het regelen van een geluidstechnicus, en dus zat de muzikant aan de bar. Het was een gewone maandagavond, de meeste bezoekers gingen weer naar huis, maar ik wachtte rustig af wat er komen zou. Uiteindelijk werd het middernacht, en stond er iemand achter het mengpaneel. Er zullen nog een stuk of acht, negen klanten geweest zijn, toen het optreden van Arno Adams begon. Ingetogen was het, soms rauw, maar het gevoel spatte van zijn liedjes af en ik was verkocht. Het werd laat die avond, maar ik had er geen seconde van willen missen.

Sindsdien heb ik niet veel optredens van hem gezien, maar telkens opnieuw maakt hij indruk. Een keer alleen met zijn gitaar, en afgelopen mei nog met begeleiding van bassist Jo Didderen en toetsenist Mike Roelofs als laatste aflevering van het eerste seizoen Ad van Meurs presenteert... in Meneer Frits in Eindhoven. Hij bracht daar onder andere enkele nummers van zijn nieuwe cd, die toen nog opgenomen moest worden en in september is uitgebracht. De begeleiding op deze plaat, Mooderzeel Allein, is ingetogen, Adams speelt zelf akoestische gitaar, in enkele nummers is de bayan (Russische accordeon) van Oleg Fateev te horen, en subtiele elektriek komt van Bart Oostindie.

Bij beluistering van Mooderzeel Allein geniet ik weer van die prachtige in- en inmenselijke verhalen die Arno Adams in zijn liedjes legt. Zo hoor ik opnieuw Kaldenkerkerwaeg, over een beruchte straat in Venlo en de (verlopen) personen die je daar zoal ziet, op de plaat krijgt het nummer een melancholieke, maar tegelijk dynamische uitstraling door de heerlijke bayan. En weer krijg ik kippevel bij de Aajeminsefabriek, de oudemensenfabriek, oftewel het bejaardenhuis waar Adams zijn vader gaat bezoeken. Zijn doorleefde stem vertelt alles, eerlijk en direct, van de stank van de pies en de kak, en de muffe sfeer in het gebouw waar mensen weggestopt worden die hun leven lang gewerkt hebben. Hij confronteert, stelt het beleid aan de kaak en laat zijn gitaar er doorheen spoken.

Arno Adams is een bevlogen tekstschrijver. Naast persoonlijke belevenissen en emoties, zoals het depressieve herfstgevoel in openingsnummer Mies en Gries (met fijne elektrische gitaar), verwoordt hij ook maatschappelijke onderwerpen treffend, bijvoorbeeld het huidige materialisme in Zoe Druk: zoe druk, zoe druk, miene god hebben we ut druk / veur den twiejde auto, en een nieje keuken, den nieje tuin / miene god hebben we ut druk. En in WO III (met lekker fatalistische bayan) is het geen kwestie van of, maar hooguit wanneer het mis gaat met de wereld. Maar hij kan ook romantisch uit de hoek komen, zoals in Groete Jong, met de wens dat een jongen nog maar zo lang mogelijk een onbezorgd kind mag blijven, of Bleef Beej Mich, een oproep aan een geliefde om te blijven.

Kommer en kwel is waar Adams over schrijft, maar zoals hij in zijn bio uitlegt: "Als ik me goed zou voelen zou ik geen tekst en muziek kunnen maken. Al die tegenslagen die m'n pad gekruist hebben daar wil ik over zingen, eigenlijk een soort therapie. En mensen die naar m'n muziek luisteren herkennen daar blijkbaar iets in." En die therapie werkt volgens mij niet alleen bij hem, maar ook bij wie naar zijn muziek wil luisteren. Want hoewel Arno Adams een geboren pessimist is, bij wie het glas altijd half leeg is, proef je tussen de regels door toch de wil om er iets aan te doen, aan alle misstanden en menselijke droefenissen. Dat maakt Mooderzeel Allein een eerlijke, persoonlijke cd, van een ongepolijste singer-songwriter die zijn emoties en maatschappelijke kritiek verwerkt in prachtige, gevoelvolle luisterliedjes.

Mirjam Adriaans, waardering: 9