Bricquebec - Nachtrave - BRICQ BB06 / distributie: Marista records
Bricquebec is ontegenzeggelijk de Friese band met de mooiste naam. Weliswaar genoemd naar het gelijknamige plaatsje in het Franse Normandië, maar het Fries kent ook de uitdrukking ‘brykbekje', wat zoiets betekent als ‘een scheef gezicht trekken'.
Zeventien jaar geleden begon de groep als bluesrockband, toen nog met zanger Jaap Louwes in de gelederen. In het midden van de jaren ‘90 ging Louwes zijn eigen weg en kwam zangeres Else van der Greft de band versterken. Met haar komst transformeerde de sound van de groep van recht-toe-recht-aan bluesrock naar melodieuze rock, met zowaar symfonische tintjes. Niet zo verwonderlijk, want de flegmatieke stem van Van der Greft leent zich uitstekend voor dit materiaal, met name in de wat langzamere balladen.
Onlangs verscheen Nachtrave, het vijfde Bricquebec-album en alweer de derde met Else van der Greft. Het album werd opgenomen in de eigen studio van toetsenist Jan Roorda, die samen met Else van der Greft en gitarist Gert Scheffer de ook productie verzorgde. De eindmix werd verzorgd door Robert Wardenier in zijn nieuwe AudioCreator-studio in Creil.
Vergeleken met het vorige album Hjoed uit 2002 is drummer Gilbert Terpstra (o.a. in een ver verleden actief in het, zeker in Friesland, legendarische Kobus gaat naar Appelscha) nieuw in de band. Het muzikale concept van Bricquebec is vergeleken met het vorige album echter niet noemenswaardig veranderd. De band kent de weelde dat vier van de vijf leden zich met componeren bezig houden, alleen of in wisselende combinaties. Op het album voeren, naast een aantal up tempo-nummers de balladen de boventoon. Terecht, want, zoals gezegd ligt in die balladen de kracht van de band. Else van der Greft weet juist in de langzamere nummers de aandacht vast te houden met onverwachte, niet voor de handliggende, vocale wendingen, zoals in het al eerder op single verschenen Allinne en het al even mooie Ald en griis en Pake. In dit soort balladen kan zij zich m.i. meten met welke Nederlandse zangeres dan ook. In de up tempo-nummers zakt haar stem echter wat weg in het totale groepsgeluid en klinkt het allemaal wat ‘gewoner'.
Tekstueel staan (liefdes)relaties in de meeste nummers centraal, maar dit thema krijgt soms wel een sinister tintje, zoals in Sliep net waarin een relatie op de klippen loopt door een, in zijn/haar slaap pratende partner. Maar ook thema's als ouder worden en de vergankelijkheid van het leven weet de band in een aantal songs treffend te verwoorden. Nu ben ik zelf geen hondenliefhebber, maar mijn vrouw kon zich helemaal vinden in de tekst over de genegenheid voor de ouderwordende hond in Ald en griis. Pake trof mij daarentegen wel, misschien wel door het feit dat ik nooit een pake of beppe gekend heb. Beide nummers werden overigens geschreven door toetsenist Jan Roorda en bassist Marius Bamberger.
Instrumentaal kiest Bricquebec voor een gedegen ‘ouderwetse' (in de goede zin van dat woord) rocksound waarin met name de prominente rol van de sologitaar opvalt. In de snellere nummers pakt dit prima uit, maar in een breekbare ballade als Ald en griis vind ik dat het heftige gitaargeluid het nummer teveel domineert. Kleine kanttekeningen op een overigens prima album van een uitstekende band dat ook nog eens verpakt is in een uitstekend verzorgd cd-hoesje.
Assie Aukes - waardering: 8