Toch is er iets wat ons samen bindt, de liefde voor muziek. We leerden elkaar pas goed kennen, toen Henk in 2002 Folkforum opstartte, een initiatief wat ik van harte toejuichte en waar ik al snel aan mee mocht werken. Achteraf hadden we elkaar al veel eerder tegen het lijf moeten lopen, want in zijn rubriek verhaalt Henk van evenementen (Rotterdam Folk, Winterfolk) waar ik in die tijd eigenlijk ook altijd aanwezig was. Het verhaal over het optreden van de Albion Band in Dordrecht waarbij het publiek door de vloer van de orkestbak ging, blijft kostelijk. Helaas heb ik nooit zijn festival in Moergestel bezocht, waarschijnlijk omdat het vaak samenviel met Dranouter. Spijt heb ik nog steeds dat ik daardoor Malicorne, een van mijn favoriete bands ooit heb gemist, de laatste keer dat deze groep rond Gabriel Yacoub in Nederland was.
Even terug naar die boerderij aan het Tjeukemeer. Het was daar waar ik voor het eerst door een liedje ontroerd werd. Ik was zo'n vijf jaar en het was zomer 1960. Ik was langdurig ziek (geelzucht heb ik me later laten vertellen) en dan mocht je bed op een gegeven moment in de kamer staan. Televisie hadden we nog niet, maar wel een radio. Ria Valk kwam vaak voorbij met haar Rockin' Billy, The Blue Diamonds met Ramona en natuurlijk good-old Peter Koelewijn met Kom van dat dak af. Maar er was echter een liedje waarvan ik de tranen in de ogen kreeg, elke keer weer wanneer dat op de radio gedraaid werd: Patsy heette dat lied, gezongen door een zekere Rein de Vries. Ik geef direct toe, de man had een mierzoete stem en instrumentaal was er ook niet veel te beleven, maar ik viel als een blok voor die prachtige tekst:
Vlak bij de haven staan heel oude huizen
Somber en donker, bouwvallig en koud
Daar woont een meisje, ze noemen haar Patsy
Zij is het meisje dat veel van me houdt
Kaal en versleten zijn Patsy haar kleren
Ondanks die kleren hoort Patsy bij mij
Thuis wil geen mens van m'n meisje iets weten
Toch gaat m'n liefde voor haar nooit voorbij
Patsy, 'k hoor toch bij jou
Nooit wil 'k een ander als vrouw
Ook al woon je in 'n krot
Met de huisdeur kapot
Je weet toch hoeveel 'k van je hou
Iedere nacht lig ik rust'loos te dromen
'k Zie hoe je wacht in die sombere straat
Denkend dat ik niet meer bij je zal komen
Maar als ik kom is 't misschien al te laat
Laatst vroeg een buurman heel zachtjes aan vader
"Ken jij die Patsy, ze kwam wel eens hier
't Meisje is droef aan haar einde gekomen
Gisteren vond men haar in de rivier"
Patsy, 'k hoor toch bij jou
Nooit wil 'k een ander als vrouw
M'n geluk is voorbij
Jij bent niet meer bij mij
Patsy, straks kom ik bij jou
(het nummer is hier te horen)
Rein de Vries - Patsy
Mijn dag in het kinderbedje kon na dit melodrama niet meer stuk en was in ieder geval weer een stukje minder lang. Van Rein de Vries hebben we daarna nooit meer wat gehoord, maar zijn Patsy is voor mij voor altijd onsterfelijk. Zou ik daar in dat eenzame kinderbedje de voorliefde voor romantisch depressieve liedjes gekweekt hebben?
Een paar jaar later moest het allemaal een stuk ruiger zijn. De eerste elpee die ik kocht was Eight miles high van The Golden Earring (1969) en al snel volgden Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath. We gingen in die tijd tijdens de Sneekweek naar optredens van Nederbeat-bands zoals de Earring, The Shoes, Sandy Coast. Eigenlijk speelde iedereen daar in Sneek., maar het mooiste vond ik toen Cuby & the Blizzards en Brainbox, toen nog met Jan Akkerman. Toch was ook de belangstelling voor mooie liedjes latent aanwezig.
Tim Hardin 1
Op een elpee van een van mijn broers (Reach out van The Four Tops uit 1966) stond een schitterend liedje. If I was a Carpenter heette het liedje (luister hier) en het was geschreven door ene Tim Hardin. Toen Rudy Bennett van de Haagse Motions van dezelfde man het net zo prachtige How can we hang on to a dream (www.youtube.com/watch?v=FfZC4mdv5y0) opnam, wilde ik meer van deze man weten en kocht van mijn zakgeld Tim Hardin 1 uit 1966, met daarop het voorgenoemde How can we hang on to a dream én Reason to believe dat een paar jaar later een grote hit zou zijn voor Rod Stewart (www.youtube.com/watch?v=0MpTJzHz2l0). De elpee van Tim Hardin is ergens in mijn studietijd verloren gegaan, maar de liefde voor mooie liedjes was geboren.
Met dank aan Patsy en Tim.
Assie