-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Vanavond zag ik in Paradiso een levende legende aan het werk. Christy Moore heeft lange tijd niet gespeeld in verband met gezondheidsproblemen, maar een paar jaar geleden is hij voorzichtig weer begonnen. Gisteren speelde hij voor het eerst in jaren weer in Nederland, vandaag was het tweede optreden van zijn korte tour. Voor mij was het de eerste keer dat ik de man in levende lijve zag en hij maakte indruk.
Er was een klein voorafje: Gavin Moore. Deze jonge man houdt de familietraditie in ere en is de muziek ingegaan. Hij speelde 5 nummers, op een na allemaal van eigen hand, begeleidde zichzelf op gitaar en is dus een echte singer-songwriter. Als zijn beide ooms eens zullen stoppen zal hij het mooie werk in elk geval kunnen voortzetten. Om tien over half negen was dan de beurt aan de grote man zelf, begeleid door Declan Sinnot, waarmee hij de afgelopen drie jaar steeds heeft opgetreden. Christy Moore oogde goed, en speelde oude en nieuwere nummers door elkaar.
Christy Moore in Paradiso
Hij begon met Before The Deluge, en vervolgens kwamen oude bekenden voorbij zoals Nancy Spain, Yellow Triangle, One Last Cold Kiss en The City Of Chicago, maar ook covers van o.a. Richard Thompson, Dylan en een prachtige versie van The Magdalene Laundries van Joni Mitchell, over jonge zwangere vrouwen die naar een klooster worden gestuurd om te bevallen, alwaar ze een behoorlijk ellendige periode doormaken. Gevoel voor humor heeft Moore ook nog. Toen iemand uit het publiek vroeg om een nummer van John Kelly antwoordde hij "Wrong gig. We love each other dearly as brothers, at least we did thirty years ago when I last saw him, but I never recorded one of his, nor he one of mine." Hij deed ook het nummer America is not the world van Morrissey, waarin de haat-liefde verhouding met dat land beschreven wordt. Tot slot wist hij ook nog te melden dat hij nu voor het eerst naar een concert was gekomen met de boot. "We feel we have arrived to come to a concert by boat." Declan Sinnot mocht ook een nummer doen: I Shall Be Released van Bob Dylan, waarbij Christy hem begeleidde op bodhrán.
Na een uur en drie kwartier kregen we de toegift van vier nummers met daarin de klassieker Black Is The Colour. Het publiek was inmiddels helemaal om. Vanaf het begin hing er een intieme, lekkere sfeer. De zaal was doodstil tijdens de nummers, alleen tussendoor werd er wat geroepen. Er was sprake van een mooie interactie tussen artiest en toehoorders. Bij de toegift werd zelfs ingetogen meegezongen. Voor mij was dit een avond genieten. En de legende? Die leeft gewoon door...