-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Of je John Martyn nou wel of niet goed hebt gekend, dat doet er niet echt toe. De jonge virtuoze Britse muzikanten op het podium van de kleine zaal van Muziekgebouw Eindhoven hebben elk hun eigen carrière, maar laten je met veel spelplezier en passie zijn werk horen. Ze doen recht aan de originelen, maar wel op hun eigen manier en dat maakt The John Martyn Project een heerlijke band om naar te luisteren.
Heb je herinneringen aan John Martyn, of een anekdote, dan willen ze graag na afloop weten wat die zijn, ze verwerken eventuele suggesties graag in hun optredens. En hoewel ze veel te jong zijn om hem tijdens zijn leven echt te hebben meegemaakt vertelt zangeres Blythe Pepino dat ze de man wel nog live heeft gezien, in de nadagen van zijn carrière. Hij had nog maar een been, moest in een rolstoel het podium op, mompelde wat en was vervolgens tien minuten stil, waarna hij dan toch wat speelde. Maar er zat wel een persoonlijkheid daar, zo verzekert ze het publiek, waarvan de gemiddelde leeftijd doet vermoeden dat velen de man al in de jaren ‘70 hebben leren kennen. En uit die tijd komt ook de muziek deze avond.
Pepino begint het optreden met Solid Air, titelnummer van het gelijknamige album uit 1973, waarna een greep uit zijn repertoire volgt. We horen veel nummers van Solid Air, maar ook mooie songs van Bless The Weather (1971), Sunday’s Child (1975) en One World (1977), zoals
One Day Without You (geschreven met Danny Thompson), Back Down The River (heerlijk sober met alleen stem en gitaar) of Small Hours (met sterk gitaarspel en tape echo door Kit Hawes).
En dat alles weten ze prachtig en sterk te vertolken, soms met volledige band met drie stemmen, gitaar, elektrische of contrabas, drums of percussie, maar af en toe ook sober folky, met enkel de fraaie stemmen van Pepino (helder en gevoelig) of Sam Brookes (expressieve vocalen met een flink bereik) en akoestische gitaar. Hawes voegt daar nog een heel aardige versie van Don’t Think Twice aan toe, een nummer van Dylan dat ook door Martyn gecoverd werd. En tegen het einde van het optreden duikt de formatie in de ‘psychedelic badlands of his mind’ waarbij de vijf bandleden met spetterend spelplezier uit hun dak gaan in het door Brookes sterk gezongen I'd Rather Be The Devil. In de toegift mogen we daarvan bijkomen met het onversterkte May You Never, dat in 2005 verscheen als bonustrack bij een heruitgave van Bless The Weather, de drie stemmen van Hawes, Brookes en Pepino kleuren prima bij elkaar. De band komt er nog even bij voor het allerlaatste nummer van de avond en dan wordt het echt tijd om afscheid te nemen van een mooi en bijzonder concert.
Een van de initiatiefnemers van The John Martyn Project, Pete Josef, ontbreekt bij deze Maandag van Van Meurs special in de kleine zaal van Muziekgebouw Eindhoven (de gebruikelijke locatie, Meneer Frits, was dit keer helaas niet beschikbaar vanwege een optreden van Nick Cave in de grote zaal). Josef is niet mee op tour omdat zijn vrouw op punt van bevallen staat en hoewel ik zijn muzikale bijdrage graag gehoord had is er volgens mij niemand die deze avond zijn afwezigheid gemist heeft. Want The John Martyn Project is (ook met zijn vijven) een ronduit heerlijke band om met volle teugen van te genieten.