-door Jeroen van Zuylen-
In het weekend dat ons nietige Nederland het grote Costa Rica via penalty’s uit het WK kegelde en ook België het loodje legde, heerste in hartje België weer Gooikoorts. Maar zelfs op dit pure en  onbedorven folkfestival was er een tv  beschikbaar voor de voetballiefhebbers. Gelukkig! Altijd gedacht dat ik de enige voetbalminnende folkie was.

De weersverwachting was barslecht, maar dat weerhield ons hardcore-folkies er natuurlijk niet van af te reizen naar de Parel van Pajottenland. (ik was samen met Ellen Segeren,  we kennen elkaar van dezelfde  opleiding (de kleuterschool),  waar we tijdens het kleien alle kinderliedjes bespraken;  sindsdien hebben we dezelfde muzieksmaak.)

Omdat we pas zaterdag arriveerden, misten we het optreden van Hoven Droven. Naar verluidt was hun Zweedse folkrock erg hard en flink versterkt. Het tekent de verandering die het van oorsprong  puur akoestische festival doormaakt. Jaren geleden mocht Kadril niet op Gooikoorts staan, vanwege een teveel aan elektriek. Dat akoestische principe lijkt definitief losgelaten. Niet iedereen is daar blij mee: het festival zou wegdrijven van de traditionele volksmuziek en zich steeds minder onderscheiden van andere folkfestivals.

Ach, dat valt best mee vind ik. Het programma was erg gevarieerd en evenwichtig en de meeste acts waren stevig geworteld in de muzikale traditie van de eigen streek. Zo liet de openings-act op  zaterdag, de  jonge Vlaamse groep Wör, zich inspireren door oude Vlaamse liedboeken uit de 18e eeuw,  of zoals ze zelf zeiden: "let’s go back to the seventeen eighties". Waarbij het hoogtepunt lag in Boerenvreugd, een prachtige melancholieke mazurka.

Hoe laat je Bulgaarse jeugd kennis maken met zijn eigen zang- en muziektraditie? Het Bulgaarse Oratnitza wist het wel: door Australische didgeridoos in de strijd te gooien plus  een percussionist die wel raad wist met moderne dubstep-ritmes op zijn cajon. Een weirde combinatie die wonderwel goed  uitpakte. Al werd het nooit echt spannend. Die spanning was er absoluut wel bij het Deense Himmerland, met fraaie melodielijnen van violiste Ditte Fromseier Mortensen, een stuwende bas en prima perscussiewerk van een sympathieke  spring-in- het-veld uit Ghana. Een echt feel-good middagconcert.

Het hoogtepunt van Gooikoorts ’14 was voor ons het optreden van het Zweedse duo Hazelius Hedin. De warme stem van Esbjörn Hazelius en het ingetogen, haast sacrale geluid van Johan Hedins nyckelharpa tilden het concert naar een hoog niveau. Okee, de polska’s waren niet van de lucht natuurlijk, dat heb je met die Zweden.  Maar ook de  grootste polska-hater zou smelten bij hun verfijnde, sobere uitvoeringen. Op zondagochtend mocht het duo nog eens de Concertmis opluisteren in de dorpskerk. Aan het eind, na de hostie, oogsten ze een minutenlang applaus.

Tegenvallers waren er ook. Het legendarische De Danann dacht op oude glorie te kunnen teren, maar viel door de mand. Een routinematig gespeelde set en een gebrek aan enthousiasme deed de Ieren de das om. En  ongetwijfeld hebben velen genoten van de Galicische zangeres Uxia. Wij niet, wij vonden het mierzoet en niet ons ding, dus haakten we af. 

Nee, dan waren de afsluitende balfolk-acts een stuk leuker. Losjes, maar vol passie lieten de Italianen van Stygiens de danshordes over de vloer zwieren. Hetzelfde gelukte ook het Vlaams-Nederlandse Cecilia een dag later, moeiteloos.

Het vrolijke dorpsleven van Gooikoorts speelt zich af onder het Duveldroomschip, waar de terrassen zijn, waar gedanst en gemusiceerd wordt tot de vroege ochtend en waar de Chouffekes rijkelijk worden ingenomen. Dat maakt Gooikoorts tot zo’n gemoedelijk jaarlijks trefpunt. Na de zondagse concertmis daalde een muzikale stoet de dorpsstraat af, van de kerk naar het festivalterrein. Elk jaar weer een feestelijke happening, zoals ook de moppen van de dorpsomroeper weer even tenenkrommend waren… Het hoort bij Gooikoorts!

Hulde dus aan de organisatie en al haar vrijwilligers! Maar één  tip: gooi toch de stoelen aan de kant bij concerten waar geen mens bij stil kan blijven zitten! Want vuurwerk en feest werd het vanaf zondagmiddag en dat hield niet meer op…. Het begon met het Italiaanse vijftal van I Liguriani, dat ons tijdens een giga-regenbui liet kennismaken met de muziektradities uit Ligurië. Met daarin opmerkelijk veel Keltische invloeden. Maar het echte Keltische geweld kwam van The Ross Ainslie and Jarlath Henderson Band (wie bedenkt zo’n idioot lange naam?).  De virtuoze doedelzakgiganten Ainslie (Schottish bagpipes) en Henderson (uillean pipes) lieten de tent nu en dan ontploffen door nummers te laten ontaarden in ware battles of the pipes. Vreemd genoeg werden deze stevige nummers vol climaxen afgewisseld met jaren-70 achtige popliedjes. 

Het dak ging er ten slotte af bij De Temps Antan. Dankzij het onnavolgbare stampende en tappende voetenwerk van de zittende muzikanten leek het wel alsof er geen drie maar tien muzikanten op het podium stonden, zo vol klonken de strakke arrangementen.  Het is niet de eerste keer dat een groep uit Québec op het podium van Gooikoorts staat. De energieke, stuwende ritmes van de traditionele Québecse muziek klinken inmiddels vertrouwd. Viool, bouzouki en accordeon bleken uitstekend op elkaar ingespeeld, maar mondharmonica en mondharp zorgden voor aparte effecten. De Temps Antan bleek de perfecte, zinderende finale van Gooikoorts ’14.

Gooikoorts vond plaats op 4, 5 en 6 juli 2014.