Roland Verstappen - Echt Verstappen - Interlokaal Inlok 113 / CRS
In zijn inmiddels al ruim 30 jaar lange carrière heeft Roland Verstappen een flink aantal muziekpaden bewandeld, van folk tot pop, Engelstalig, in het Nederlands of Brabants, onder eigen naam of in een band. En al jaren wilde hij ook nog een album maken met enkel zijn stem en gitaar. Dat is Echt Verstappen geworden, met een aantal klassiekers uit zijn repertoire, maar ook nieuw werk. Het is een verrassend pure folkplaat geworden, die de muzikant en zijn liedjes vooropstelt zonder poespas.
Een rafelstem, een stel gitaren en wat mondharmonica's, meer is soms niet nodig, zo bewijst Roland Verstappen met zijn jongste productie. Nou ja, een paar mooie teksten zijn natuurlijk ook nooit weg, op Echt Verstappen is de helft van eigen hand (waarvan een een vertaling is), de rest komt van anderen. Speciale vermelding verdient hierbij Piet Snijders, die drie betrokken teksten schreef rond alom bekende folkthema's. Openingsnummer en single Zeeën Vol Vis handelt over de liefde en het gras dat altijd groener is bij de buren, Zo Jongeman is actueel over iemand die een loopbaan in de kerk ambieert en de indringende protestballade Aspergestekers (dat mijn favoriet van de plaat dreigt te gaan worden) pakt de omstandigheden van Oost-Europese arbeiders aan in de beste traditie van Woody Guthrie en diens opvolgers.
Verstappen koos nummers waar hij een band mee opbouwde, enkele titels verschenen dan ook al eerder op een van zijn albums. Toch is het bij geen van de nieuwe uitvoeringen een herhaling van zetten, zelfs de Bejaarden Blues en Staren Naar De Maan, die op Brabocana ook een sobere uitvoering kregen zijn in een ander (gitaar-)jasje gestoken en klinken nu net wat dwingender. Het Straatje van Vermeer is al heel wat jaren oud, maar is en blijft een pakkend nummer. Dit keer is het in een sprankelend fris arrangement gevat, de gitaar heeft een luit-achtige klank die je gemakkelijk meeneemt naar de tijden van weleer. Sneeuwwitje heeft dan weer een vrolijk bluesy accent gekregen.
Er is een instrumentaaltje opgenomen, Momentum, waarin de geest rondwaart van oude Britse helden als Davy Graham of Pentangle, terwijl ook Amerikaanse folkblues doorschemert in de Zware Tijden Blues, waar Verstappen zelf een tekst maakte bij een traditionele deun.
Na zijn vorige albums met band (zowel onder eigen naam als met folkgroep Eaden) verrast Roland Verstappen door de pure folky solo-uitvoeringen. Waar moderne singer-songwriters zich vaak laten verleiden door franje kiest hij op Echt Verstappen voor een naturel geluid, zo klinkt hij en zo is het goed.
Mirjam Adriaans