Paul Siemer - Scrap - eigen beheer
Is bij sommige aankopen op muziekgebied niet een drang aanwezig om de euforie te herkennen, wellicht zelfs te herstellen, van muziek waaraan ik gekluisterd was tijdens de periode dat ik muziek ontdekte? Zo rond mijn 15de was er een bloei- en groeiperiode die zijn weerga niet kende. Rond 1974 werd ik op mijn wenken bediend door geëngageerde artiesten. Dit waren de nadagen van ongeremde creativiteit. Muziekkrant OOR fungeerde daarbij als mijn gids door muziekland. Het waren de hoogtijdagen van artiesten als Neil Young, Jackson Browne, Van Morrison en noem ze maar. Muziek, en ook mijn interesse ervoor, is altijd gebleven. Net als een rivier (om het metaforisch te omschrijven) heeft muziek altijd zijn weg gevonden, ook onder andere omstandigheden was ongetwijfeld iets moois ontstaan. Nieuwe artiesten lieten van zich horen, andere stromingen ontstonden. Je bevond je op deze uitzinnige rivier aan creatieve ontwikkelingen en dobberde gewillig mee. Ik bleef een zwak houden voor die periode in de tijd, mijn periode. Mogelijk dat daardoor ook het eerder dit jaar verschenen album van Paul Siemer mij aanspreekt. Deze jonge getalenteerde man uit Highland, Indiana heeft onmiskenbaar elementen van een vroege Van Morrison in zijn werk verdisconteerd. Soms meen ik zelfs een knipoog naar de zang van Steve Winwood te onderscheiden. Het exact definiëren vind ik amper interessant in tegenstelling tot het luisteren naar deze man, want hij laat me er domweg goed bij te voelen.
Dat Van Morrison een overheersende inspiratiebron voor Siemer is moge duidelijk zijn. Siemer gebruikt evenals de norse Ierse bard een breed scala aan invloeden (soul, jazz, rhythm & blues) om die vervolgens te integreren met zijn eigen smaakpupillen. In Dreams roept herkenning op maar is geen schaamteloze plagiaat, terwijl (enige kritiek ontgaat mij niet) een song als Briar Ridge terdege overgenomen lijkt. Ik neem het voor lief. Scrap als geheel is te boeiend, te interessant, om lang bij weinig flatterende overpeinzingen stil te staan. Creativiteit is van alle tijd blijkt maar weer. Paul Siemer grijpt weliswaar geruggesteund terug op de jaren van weleer, maar verdient een compliment in de wijze waarop hij dit debuut gestalte geeft. Petje af. Ben benieuwd of zijn eigen gezicht bij een opvolgende plaat meer op de voorgrond prijkt. Dat zal een noodzakelijke stap worden wil hij zijn geloofwaardigheid behouden.
Rein van den Berg
Release: 1 april 2014
Homepage: http://www.cdbaby.com/cd/paulsiemer