-door Mirjam Adriaans, foto Ronald Rietman-
Door een grote countryhit kon ze een huis kopen, maar de Amerikaanse singer-songwriter Susan Gibson heeft nog veel meer nummers die minstens zo fraai zijn of zelfs beter. En die liedjes herbergen allemaal een schier eindeloze verbeeldingskracht, die in combinatie met haar geweldige stem en warme persoonlijkheid een weg vindt, linea recta naar je hart.
Bart de Win en zijn partner Arianne Knegt (ook bekend als Tip Jar) gaan al een flink aantal jaren regelmatig naar Austin en omgeving in de Amerikaanse staat Texas, waar ze een vriendschap hebben opgebouwd met diverse muzikanten. Twee daarvan, Walt Wilkins en Bill Small, steken inmiddels elk najaar de grote plas over voor een toertje. Beide mannen hebben eerder samengewerkt met Susan Gibson, dus was het niet meer dan logisch dat De Win ook met haar kennismaakte. Een jaar of elf, twaalf geleden speelde hij met haar samen in Luckenbach (de Gruene Hall daar is vermaard vanwege de live muziek) en het klikte meteen. Vorig jaar lukte het om haar te strikken voor haar allereerste tour in ons land. Live overtuigt ze met gemak, ontdekte ik bij het huisconcert in Nuenen, waar ze samen met gastheer De Win (toetsen, gitaar, accordeon) een aantal prachtige stukken uit haar repertoire ten gehore bracht. Haar gitaarspel is dik in orde en haar stem, tsja, wat kan ik daarover zeggen, die maakt eigenlijk alles bijzonder.
Ze heeft nummers geschreven met grootheden uit de Amerikaanse country en bluegrass, zoals Jim Lauderdale (I'm The Happiest When I'm Moving) en Michael Hearne (Evergreen). Haar liedjes gaan niet over de zelfkant van het bestaan, zoals die van bijvoorbeeld Mary Gauthier of Lucinda Williams, nee, bij Gibson speelt familie een grote rol, haar moeder, vader, zus, neefje en nichtje hebben allemaal op een of andere manier inspiratie geleverd. En het gaat dan om dingen die iedereen in zijn leven wel eens meemaakt.
Zo heeft ze Baby Teeth geschreven voor haar nichtje dat verdrietig was toen ze haar eerste melktand verloor, want die had ze haar hele leven al gehad. In Tightrope heeft ze het over een weg die haar vader ook ooit ging en Best Of You schreef ze in een tijd dat haar moeder aan kanker overleed, ze worstelde met het nummer (het idee was dat het voor overlevenden van borstkanker was), maar uiteindelijk waren het de gedachten aan haar moeder die zorgden dat ze het af kon maken in haar eigen stijl. Bart de Win voegt er deze avond een fijne accordeonbegeleiding aan toe. The Wood Wouldn't Burn is een pareltje over een oude Gibson gitaar die uit het vuur gered is, waar Together Strong (een van mijn favorieten) verhaalt over de twee bomen voor haar huis, die zo met elkaar verstrengeld zijn dat ze elkaar niet meer kunnen missen. Het stuk, dat ze overigens samen schreef met de inmiddels overleden Randy Scruggs (inderdaad, de zoon van), is een prachtige metafoor voor een jarenlange relatie van oude mensen die elkaar door en door kennen. Stuk voor stuk heerlijke nummers, beter zelfs dan die ene hit van The Dixie Chicks die ze in haar jonge jaren heeft neergepend.
Wat Gibson kenmerkt is haar warme persoonlijkheid (ze maakt een praatje met alle bezoekers van het huisconcert en weet vervolgens tijdens het optreden nog vrijwel iedereen bij naam te noemen), haar gevoel voor humor en de spitsvondigheden waarmee ze haar liedjes en de verbindende teksten doorspekt. Want ze speelt graag met taal, deze avond hoor ik zeker vier of vijf zinnetjes die gelijk aanspreken, zoals uit Perfect World:
I can’t afford to pay my taxes, I take it as a good sign
It means I’m making money I just wish that it would stay mine
Of Diagnostic Heart (geschreven met behulp van Wikipedia toen ze dacht dat ze iemand dat bij een workshop hoorde zeggen):
A miracle, a paradox, it takes two different heart beats
Kinda like a pair of socks will warm a pair of cold feet
En, zo redeneert ze, het was dan wel een misverstand, maar liefde is toch eigenlijk ook een soort aandoening aan je hart. Het nummer komt van haar meest recente album, The Hard Stuff (2019). De voorraad die ze meegebracht heeft wisselt zo rap van eigenaar dat die het einde van de tour waarschijnlijk niet gaat halen.
Als er Amerikanen op bezoek zijn komt er meestal ook een Tip Jar-nummer voorbij, dat is in dit geval de fijne ballad In Between Rains, geschreven naar aanleiding van de overstromingen in Wimberley, de kleine plaats waar Susan Gibson (en nog een paar bevriende muzikanten, waaronder Bill Small) woont. Die haalden destijds zelfs het Nederlandse nieuws. Natuurlijk komt ook die ene hit voorbij, en al klinkt Wide Open Spaces dit keer als een fijne grande finale, de bezoekers willen meer. Als toegift volgt You Came Along, een stuk dat ze schreef voor haar neefje, ze grapt dat dit haar slechts een boterham heeft opgeleverd maar dat het wel een van haar favoriete nummers is.
Na afloop kunnen we stellen dat Susan Gibson een singer-songwriter van formaat is. Haar sterke en uitstekend uitgevoerde liedjes zijn geschreven vanuit het hart. En alsof dat niet genoeg is, is er die geweldige stem, die je heel gemakkelijk meesleept in fraaie verhalen waar je uren naar kunt luisteren.
Susan Gibson & Bart de Win zijn nog te zien op de volgende podia:
Woensdag 14 februari 2024, Rozenknopje, Eindhoven
Donderdag 15 februari 2024, Haselünne (D)
Zaterdag 17 februari 2024, Pesthuys, Maastricht
Zondag 18 februari 2024, Cultuurboerderij, Westelbeers