-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het publiek is overdonderd na afloop van het optreden van Anne Niepold & Andy Cutting vanmiddag in het aardig gevulde Lodewijkskerkje in Oisterwijk. "Dit was fantastisch!", roept de een, "Beter dan dit wordt het niet!", hoor ik van een ander. Woorden schieten bijna tekort, maar een ding is zeker: deze diatonische accordeonkanjers zorgden voor een fenomenale afsluiting van het seizoen GUO-concerten 2024/2025.
Het zijn wellicht niet de bekendste namen bij het grote publiek, al weet zo'n beetje elke folkliefhebber wel wie het zijn. Anne Niepold (o.a. Deux Accords Diront, Olla Vogala, Hotel Terminus, Graindelavoix, GFVP), van Duitse afkomst maar al van jongs af aan woonachtig in België, en Andy Cutting (o.a. Fernhill, Blowzabella, Leveret, Remnant, diverse duo's en andere samenwerkingen) uit Groot-Brittannië weten al jaren de meesterlijke weg te vinden op hun diatonische accordeons.
Zo'n jaar of dertig geleden leerden de twee muzikanten elkaar kennen vertelt Niepold. Toen moest ze van haar vader op workshop bij Cutting. Toen wou ze totaal niet, maar in 2017 of zo kwamen ze elkaar weer tegen in Brussel en besloten ze om toch eens iets als duo te gaan doen. Vervolgens kwam daar een en ander tussen ("corona, misschien heb je daar wel eens van gehooord?" en iets met Engelse politiek die het voor muzikanten ook bepaald niet gemakkelijker heeft gemaakt) maar uiteindelijk brachten ze in 2023 samen een album uit, Duo Niepold Cutting.
Er wordt vantevoren aangekondigd dat ze een lange set gaan doen van 75 minuten, maar zo'n anderhalf uur later heb je als bezoeker het gevoel dat je nog maar net bent gaan zitten om te luisteren en volop te genieten. Wat een expressie! In het geval van Niepold is dat een totaalplaatje, want ze wringt haar lijf in allerlei bochten om de juiste noten uit haar instrument te persen, waar Cutting vooral zijn accordeon laat spreken. Zinderend, melodieus, spannend, verfijnd, plechtstatig, klassiek of wereldmuziek, folk of neigend naar improvisatie, het zit er allemaal in deze middag. Je zit op het puntje van je stoel voor alle magnifieke muzikale buitelingen om elkaar heen, maar ook voor die enkele sobere maar wondermooie noot die toch alles zegt.
Vrijwel alle nummers van hun gezamenlijke album komen voorbij deze middag. Knockdown is zo’n beetje het eerste nummer dat ze als duo samen schreven, het komt voort uit een muzikaal spelletje dat ze in coronatijd deden. De een schreef dan een stukje en stuurde dat naar de ander die daar dan binnen 48 uur weer wat aan vast moest breien.
Een van de mooiste verhalen is vastgelegd in Jacques Covemaeker. Hij was officieel het laatste slachtoffer van de Eerste Wereldoorlog, in 1982 (ja, dat jaartal klopt, hij kwam om bij het ploegen door een explosief dat nog onder zijn akker lag en een paar jaar later overleefde zijn zoon eenzelfde gebeurtenis). Cutting krijgt de opdracht om iets over hem te schrijven, maar is geen singer-songwriter. Toch weet hij in enkele sobere noten een wereld van gevoel te vatten, waarna Niepold daar wat baslijntjes doorheen vlecht en vervolgens zijn het de twee diatonische accordeons die dat bijzondere verhaal vertellen. Heel beeldend is Uphill Way, dat Cutting componeerde na zijn ervaring met rijles en de eerste anderhalf uur onderweg op zo'n beetje de drukste weg in Londen. Je hoeft je ogen maar dicht te doen of je ziet de toeterende auto's en het voorbij razende verkeer voor je en je voelt gelijk alle emoties die door hem heen moeten zijn gegaan toen er iets gebeurde waar hij van in paniek raakte (gelukkig is het goed afgelopen).
Ook van de hand van Anne Niepold horen we een paar heerlijke stukken, waaronder het bijna weemoedige Impostor Syndrome, Playtime (dat eigenlijk een liedje is in de trant van een maloya, een muziekgenre uit Réunion) en Vestvågøya (dat ze schreef zonder instrument bij de hand en deze middag gecombineerd wordt met een stuk van Henry Purcell). En alsof al die fraaie klanken uit hun diatonische accordeons nog niet genoeg zijn voegt Anne Niepold bij twee stukken ook nog een accordina toe, waaruit ze minstens zo verrukkelijke noten weet te toveren.
Dit alles spelen ze geheel onversterkt, want ja, het Lodewijkskerkje heeft een prachtige akoestiek. Volgens Andy Cutting had dat wel wat invloed op de basklanken (zo vertelde hij na afloop), maar daar maalt niemand om. Want na een staande ovatie en een toegift die, in licht Parijse sferen, met accordina en zelfs wat vocalen van Niepold, net zo mooi is als de eerdere stukken is iedereen het roerend eens: dit was fantastisch!