-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Zowel John Blek als Woolf had ik al eerder gezien, maar deze middag bij GUO in Oisterwijk zingen ze naast eigen sets ook een aantal liedjes samen. En in de fraaie akoestiek van het Lodewijkskerkje lijken de intense zang van de Ier en de heldere damesvocalen van de Nederlandse formatie voor elkaar gemaakt te zijn. Zo'n 70 bezoekers luisteren muisstil en raken als vanzelf in de ban van die vier wondermooie stemmen, enkel begeleid door een akoestische gitaar.
De middag wordt afgetrapt door Marieke Smit, Mylène Berghs en Ellen Tackenkamp, oftewel Woolf. Ze spelen graag in een kerkje (zien het als een soort extra instrument), dus hebben ze juist die nummers uitgekozen waarvan ze weten dat die het mooiste klinken in deze akoestiek. Ze begeleiden zichzelf op akoestische gitaar, ukulele of banjo, maar het zijn bovenal hun stemmen die de aandacht trekken. De leadzang wisselt per nummer en in de harmonieuze samenzang doet het trio hier en daar denken aan Amerikaanse damesgroepen, zoals The Chicks en de Trio-platen die Linda Ronstadt, Emmylou Harris en Dolly Parton ooit samen uitbrachten, of een moderne Engelse formatie als The Staves. Maar dit zijn slechts referenties voor wie Woolf nog niet kent, want deze drie dames hebben elk hun eigen persoonlijke invalshoeken en daar komen ook hun liedjes uit voort. Liedjes die vaak diep menselijk zijn, over liefde, scheiding of de geboorte van een kind. Een deel van de nummers, waaronder het prachtige a capella Backwards (waarbij ze speels omgaan met stemvolume en samenzang) komt van hun album Let Me In (2024). Maar er is inmiddels ook al nieuw werk, zoals het fijn uitbundige The Wheel Of Change, een welkomstlied voor de dochter van Marieke en alle andere kinderen. En natuurlijk is er het lijflied, Woolf, dat al bestond voordat ze officieel als groep bijeen waren.
Na de pauze met lekkere minipasteitjes is het podium voor John Blek. Begin vorig jaar maakte hij al indruk bij het GUO-publiek in het Ketelhuis met de mannen van Broken Strings (voor wie dat gemist heeft, er staan wat nummers op Youtube, onder meer deze) die er nu niet bij zijn, maar wel, net als Woolf, op zijn jongste plaat Cheer Up (2024) meespelen. Blek begint solo met een paar oudere nummers, zoals gebruikelijk aangekondigd met enkele verhalen. Want als er iets is waar Blek goed in is, is het wel verhalen vertellen, over de banen die hij gehad heeft, maar ook over de betekenis die zijn lied Cormorant (dat hij oorspronkelijk heeft geschreven voor een vriend) heeft gekregen nu hij zelf vader is geworden. En net zoals bij de eerdere optredens die ik van hem zag raak ik direct geboeid door zijn intense zang en uitermate vaardige fingerpicking werk. Natuurlijk is er ook zijn gevoel voor humor, als hij ziet dat er ook wat mensen op het balkon zitten vraagt hij of we hier de Muppet Show kennen. Gelijk luidt het gevatte antwoord van een bezoeker (duidelijk geen mopperpot zoals Statler & Waldorf): "Great show!"
Maar als hij eenmaal aan de nieuwe nummers begint met de dames van Woolf wordt de middag pas echt verrukkelijk mooi. Wat kleuren die vier stemmen goed samen! De akoestiek van het Lodewijkskerkje zal vast een handje geholpen hebben, maar onder meer Long Strand (van On Ether & Air, 2021), North Star Lady en The Body (allebei van Thistle & Thorn, 2019) klinken heerlijk warm en gevoelvol. Het laaatste is zelfs een meeslepend duet met Ellen Tackenkamp, waarbij de andere twee dames de achtergrondkoortjes doen, En dan zijn er natuurlijk ook nog de nieuwe liedjes Arno's Song (dat hij eerder ook al met The Broken Strings uitbracht), The Colour Of Sorrow en natuurlijk het titelnummer Cheer Up ("the saddest song of all time" aldus Blek, met doordringende ijle damesvocalen) als bijzonder fraaie afsluiter. Op plaat is het allemaal wat meer geproduceerd en zo, maar hier, in hun puurste vorm met enkel die vier stemmen, een akoestische gitaar en een kerkje, grijpen deze liedjes je bij de kladden en dat verdient een staande ovatie.
