-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, wat een heerlijke dag was het gisteren op het Flat Mountain Festival in Bergen op Zoom. Met dank aan NinaLynn, Lewin, The Lasses, Dieter van der Westen, Gitta de Ridder, Tip Jar en Johnny & The Dinosaurs, die in hun dubbelrol als organisatoren en optredende muzikanten een fraai festival hebben neergezet, dat ook nog eens op rolletjes liep.
De reis naar Bergen op Zoom verloopt voorspoedig, dus we zijn wat vroeg binnen in 't Zwijnshoofd, maar worden gelijk hartelijk welkom geheten door vrijwilligers en muzikanten. De pre-festivalstress is nog in volle gang, er moeten allerlei dingen geregeld worden op het laatste moment, zoals extra ruimte op de instrumentenbouwersmarkt voor een van de makers die zijn waar graag wil laten zien aan de bezoekers. Al tonen ook de muzikanten interesse, we zien Janos Koolen al gelijk een mandoline uitproberen.
Het lijkt behoorlijk chaotisch allemaal, we vrezen dat het programma (dat bomvol is, zo zien we op het tijdschema) flink later gaat beginnen en hopeloos zal uitlopen, maar niets is minder waar. Stipt op tijd kondigt Hubert van Hooff de eerste band aan en het geplande einde om negen uur wordt ook vlot gehaald.
Daartussendoor worden de optredens afgewisseld met workshops. Die duren maar een twintigtal minuten en toch weet Solaris een stel basispassen van een Ierse dans uit te leggen met de garantie dat als je die in Ierland kunt laten zien je een gratis Guinness krijgt. Er wordt een traditional aangeleerd (kom ik nog op terug) en Harry Hendriks weet zijn cursisten in een half uur een deuntje van Bruno Mars te laten spelen op een ukulele. En zeefdrukken om een mooi logo op een tasje (of ander stofje) te zetten kan de hele dag door.
De inwendige mens wordt ook prima verzorgd met lekkere drankjes en Mexicaans eten, maar waar ik bovenal benieuwd naar ben zijn de optredens.
NinaLynn en haar band trappen af met heel veel nieuw werk van haar tweede album A Taste Of The Wild (aan te schaffen bij de cd-stand, want die is er gelukkig ook) en maakt gelijk indruk met de a capella Outro, waarna diverse stijlen voorbijkomen. Americana, folk, bluegrass, een beetje pop of een vleugje rock, het lijkt erop dat deze goedlachse dame alle genres in de vingers heeft. En al heb ik deze jonge singer-songwriter vorig jaar nog live gezien, ze laat horen dat ze in korte tijd flink gegroeid is en dat belooft wat voor de toekomst.
Nieuw voor mij is Lewin, die vergeleken wordt met Joni Mitchell. Nou gebeurt dat al snel als er een dame met gitaar op het podium staat die luisterliedjes zingt, maar qua stem doet ze er ook wat aan denken. Liefdesverdriet en hartzeer vullen de meeste liedjes, die ze in diverse minder voor de hand liggende gitaarstemmingen speelt. Begeleider Bram van Langen vult ze lekker in op elektrische gitaar. En het voordeel van zo'n festival is dat als je eigen gitaar of versterker stuk is of er een snaar knapt, dat je dan altijd die van iemand anders kunt lenen.
Dat betekent dat Sophie Janna haar gitaar wel weer even goed moet stemmen voor het optreden van The Lasses, maar dat levert geen tijdverlies op. Ondertussen worden er maar wat stoeltjes bijgezet in de zaal, want die loopt flink vol met bezoekers. The Lasses zijn dit keer met versterking gekomen, want de Amerikaanse Kathryn Claire is in het land. Met haar stem en viool erbij wordt de toch al fraaie meerstemmigheid van het duo nog een tikkeltje mooier.
Van Dieter van der Westen krijg ik wat minder mee, je moet tenslotte ook wat eten, maar wat ik tijdens mijn maaltijd achterin de zaal hoor klinkt wel heel lekker. Net als zijn album Honesty Of The Hopeful trouwens, sterke americana met fijne folky accenten in een uitgebreide bezetting met o.a. gitaar, drums en viool.
Het nadeel van een open ruimte met de bar, zeefdrukstand en de cd-tafel achterin is dat er wat geroezemoes klinkt in de zaal. Bij de bands is dat meestal niet erg, die komen daar gemakkelijk overheen, bij de gevoelige luisterliedjes van Gitta de Ridder (in een karakteristieke oranje overgooier) ligt dat iets anders. Toch maakt ze indruk, allereerst met haar mooie stem, maar ook met de emotie die plotseling loskomt waardoor ze een stuk opnieuw moet beginnen. Ze is een half jaar geleden moeder geworden en haar dochtertje zit in de zaal, dus dat vergeven we haar graag. Zeker als ze enkel met een zelfgemaakt muziekdoosje Baby Darling Blue speelt. Eenvoudig en puur (zelfs met een doosje voor de extra opgenomen klanken), daar hou ik van.
Een band met een pak aan ervaring in de gelederen is Tip Jar. In triovorm zijn ze prima op elkaar ingespeeld en zetten ze zonder meer een fijne set met 'americana on the hippie side of country' neer. Meest vrolijke liedjes die vaak wel een diepere inhoud hebben voor wie op de teksten let. En Harry Hendriks laat even aan zijn cursisten horen hoe dat nou echt moet klinken (maar dan heb je wel iets meer tijd nodig om te oefenen). En hij laat ook de fraaie nieuwe Ferrini-strap voor zijn gitaar zien, want die zijn ook te koop op het festival. Ze hebben heel wat fraaie ontwerpen voor elk genre, maar vandaag zijn ze speciaal voor folk- en americanamuzikanten.
Afsluiter is Johnny & The Dinosaurs. Ik zie elektrische gitaar en drums, dus verwacht ik een stevig geluid, maar dat ligt een stuk subtieler. The Lasses blijken hier ook een prima achtergrondkoortje en Kathryn Claire leent haar vioolspel aan enkele nummers. En dan krijg je toch een lekker folky klank.
Maar het is nog niet helemaal afgelopen, want er is ook een finale ingepland. Dat brengt ons bij de traditional die tijdens de workshops is aangeleerd. Alle muzikanten verschijnen op het podium, Dieter van der Westen weet hoe en waar de gitaar van Margot Merah moet worden ingeplugd en na nog wat van die kleinigheidjes wordt Down In The Valley ingezet. Een mooie showcase van alle zangers (en vooral zangeressen!) die we deze dag gehoord hebben. Het publiek zingt lekker mee.
Een festival door muzikanten georganiseerd, het zag er op papier al goed uit met een stel mooie namen uit de Nederlandse folk- en americanawereld en die belofte wordt door het Flat Mountain Festival zonder meer waargemaakt. Natuurlijk zijn er her en der wat muzikale schoonheidsfoutjes, maar de sfeer en het enthousiasme van de organiserende muzikanten is zo aanstekelijk dat na afloop enkele bezoekers graag bereid zijn om te helpen met alle stoelen op te ruimen en daar gaat het om op zo'n dag. Het idee van de deelnemende muzikanten was dat ze elkaar allemaal een keer live zouden zien als ze een festival organiseerden, dat lukt niet helemaal (ze zijn alleen tijdens de finale met zijn allen in dezelfde ruimte), want ook op de dag zelf heeft de organisatie nog vanalles te doen. Na afloop zie ik echter enkel vermoeide maar o zo blije gezichten, want ze hebben genoten van een prachtige dag vol mooie muziek. Net als wij trouwens.